'After the Wedding' is een middelmatige remake met dappere uitvoeringen

Waarschuwing: deze recensie bevat spoilers

De waarde van gevoelig, evenwichtig acteren om een ​​middelmatige film te verbeteren is nog nooit zo duidelijk geweest als in Na de bruiloft , een ruminerende maar zinloze remake van Susanne Biers gelijknamige Deense melodrama uit 2006. Julianne Moore en Michelle Williams zijn prachtige boekensteunen in een goed geregisseerd maar onhandig geschreven schuim van Moore's echtgenoot, Bart Freundlich.

ZIE OOK: Fantasierijk en verschrikkelijk, 'Once Upon a Time...in Hollywood' is typisch Tarantino

Een spiritueel toegewijde weldoener genaamd Isabel (Williams) is een Amerikaanse expat die haar leven wijdt aan het runnen van een weeshuis in de sloppenwijken van Calcutta. Ze heeft dringend geld nodig voor bedden, voedsel, medicijnen en schoolbenodigdheden en wordt plotseling aangewakkerd door een aanbod van $ 2 miljoen van een rijke, filantropische mediamagnaat genaamd Theresa Young (Moore), op voorwaarde dat ze persoonlijk naar New York reist om het te accepteren.

Met tegenzin en geërgerd, maar ook wanhopig, geeft Isabel toe en vliegt naar de stad die ze in 20 jaar niet heeft gezien. Ze is gevestigd in een weelderig penthouse dat ze gênant vindt in vergelijking met de armoede van India. Isabel staat te popelen om het geld te grijpen en te vluchten, maar met het excuus haar beter te willen leren kennen, staat Theresa erop dat ze haar terugvlucht naar India lang genoeg uitstelt om aanwezig te zijn. het luxueuze Long Island-huwelijk van haar dochter Grace (Abby Quinn) terwijl ze een besluit neemt over haar financiële donatie. Isabel compromitteert haar idealen zelfs nog langer dan de bedoeling was.

In het onuitstaanbare weekend dat ze doormaakt, wordt Isabel misselijk van het geld dat wordt verspild aan de excessen van deze frivole bruiloft, van de kreeften tot de ijssculpturen, die haar er allemaal aan herinneren waarom ze Amerika in de eerste plaats verliet. Erger nog, de echtgenoot van Theresa en de vader van de bruid blijkt de kunstenaar Oscar Carlson (Billy Crudup) te zijn, de oude minnaar die Isabel decennia geleden heeft gedumpt. In een plotwending die gekunsteld lijkt, blijkt de bruid de biologische dochter te zijn die Isabel dacht dat Oscar had aangeboden voor adoptie toen ze hem achterliet.

De film gaat verder met dubbele verhalen na de bruiloft — over de bruid die te horen kreeg dat haar echte moeder dood was, en het trauma van twee vrouwen die ondanks hun verschillen aan elkaar moesten wennen: Isabel, die spiritueel, meditatief en toegewijd is aan een hogere morele code om de kansarmen te redden, en Theresa, een rijke ondernemer, bekwaam, materialistisch en betrokken bij zichzelf.

Isabel, genageld aan de doornen van een huiselijk dilemma, vermoedt dat Theresa wist wie ze was voordat ze haar uitnodigde naar New York, en voelt een diep gevoel van verraad. Theresa's manier om de crisis op te lossen is door Isabel een zakelijk voorstel aan te bieden dat financiële zekerheid voor de toekomst van het weeshuis garandeert, maar wanneer haar ware motivatie wordt onthuld en Grace zich tot haar lang verloren moeder wendt voor troost, verandert Isabels beslissing het leven van iedereen bezorgd. De tweede snafu van de film introduceert tragedie en tranen (maak je klaar voor een begrafenis!) Na de bruiloft tot een soap die nooit echt overtuigend is.

Susan Hayward zou geweten hebben wat ze met zulk gomachtig materiaal moest doen en producer Ross Hunter had het emotioneel vermakelijk kunnen maken. Als regisseur weet Bart Freundlich een scène te kadreren en visuele schoonheid met een scherper randje te versterken, maar zijn schrijven laat gaten in de plot achter die meer vragen over logica oproepen dan hij bevredigend beantwoordt. Het einde is zacht en onopgelost, waardoor de kijker zich afvraagt: waar gaat het allemaal over, Alfie?

Gelukkig wordt de film enorm versterkt door de dappere optredens van alle betrokkenen. Zelfs de opmerkelijke Crudup stijgt boven het sentiment uit, ook al geeft zijn onderschreven rol hem als de man in het midden bitter weinig te doen. Williams is warm, intelligent en contemplatief, en Moore is helder, stoer, broos, mooi en geloofwaardig, ondanks een paar histrionics die het rustige karakter van de film als geheel verstoren. Beide sterren zijn net zo betoverend als altijd in een film die dat niet is.