Matt O'Leary en Maika Monroe in Bokeh .Mediafilms Soms zitten de beste dingen in kleine verpakkingen: truffels, pijnstillers, diamanten ringen. En zo is het ook met een nette, low-budget verrassing genaamd Bokeh, uit - van alle plaatsen - IJsland! Ja, dat land heeft een filmindustrie, hoewel die ook minuscuul is, maar met deze film als bewijs, heel goed in staat films te produceren die fascinerend, valide en buiten de gebaande paden zijn.
| BOKEH ( 3/4 sterren ) Geschreven en geregisseerd door: Geoffrey Orthwein en Andrew Sullivan Met in de hoofdrol: Maika Monroe, Matt O'Leary en Arnar Jónsson Looptijd: 92 minuten. |
Ik heb nog nooit iets van IJsland gezien buiten de luchthaven van Reykjavik, maar als je deze film ziet, die deze week in beperkte bioscopen en op internet wordt geopend, moet je het ermee eens zijn - we hebben allemaal iets gemist. Dit is een land van bevroren groene weiden, ijzige kloven, rustieke plattelandskerken en stromende watervallen. In Bokeh, het spectaculaire landschap biedt een perfecte pastorale achtergrond voor een verontrustend dramatisch uitgangspunt. Riley en Jenai, a jong Amerikaans stel op vakantie in IJsland wordt op een ochtend wakker en ontdekt tot hun afgrijzen dat zij de laatste twee levende mensen op aarde zijn. Voor de rest van deze unieke en tot de verbeelding sprekende film proberen ze te begrijpen wat er met hen en met de rest van de wereld is gebeurd zoals ze die kenden. De verlaten straten en trottoirs zijn hetzelfde poederblauw als de pastelkleurige lucht erboven - zo grimmig als een röntgenfoto. Vanaf hun mobiele telefoons proberen ze wat te bellen. Niemand antwoordt ergens. Op hun laptopcomputer, geen e-mails, berichten of teksten van welke aard dan ook van wie dan ook. Ze proberen te rationaliseren. Als het een plaag is, waar zijn dan de lichamen? Als het een buitenaardse invasie is, wat is er dan met de ruimteschepen gebeurd? In de 90 minuten die volgen, veranderen verbijstering en verwarring in angst en een gevoel van ongemakkelijk isolement, dan een mengeling van berusting en uiteindelijke wanhoop. Verveling is geen optie.
In de gegeven omstandigheden is de jongen de pragmatische, die zijn lot met plezier en een mengelmoes van meerdere keuzes accepteert. De vraag, stelt hij, is niet Wat gebeurt er? maar wat doen we eraan? Zijn mojo is om elk belangrijk item in de voedsel- en kledingwinkels opnieuw te bevoorraden, vervolgens krakersrechten te vestigen in het meest comfortabele huis in de stad en te upgraden met een grotere, betere auto. Het meisje is meer bezig met het bereiken van haar familie en hoopt dat ze niet zonder water en elektriciteit komen te zitten. Later, als ze genoeg hebben van alleen sightseeing en het proeven van de wijnkaarten in lege restaurants, komen ze toe aan meer dringende kwesties, zoals hoe hun hachelijke situatie past in thema's als religie en wetenschap. Het schrijven en co-regie, door het team van Geoffrey Orthwein en Andrew Sullivan, is zo zorgvuldig en onthullend dat de kijker in elke scène deelt, en Matt O'Leary en Maika Monroe, de twee acteurs die elk frame van de foto domineren, zijn zo aantrekkelijk en intelligent dat je niet kunt wachten om ze beter te leren kennen. Vooral Mr. O'Leary, die zo natuurlijk en charismatisch is dat als er enige gerechtigheid is, hij het sterrendom in zijn tarotkaarten heeft. Zijn idee van perfectie is een eindeloze voorraad van alles wat ze nodig hebben, met niemand in de buurt om het mee te delen, terwijl ze zich zorgen maakt over wat er komt nadat de nieuwigheid eraf is. Wat gebeurt er als iets dodelijks de een of de ander treft, zonder dokters, ziekenhuizen of 911 om te bellen? Stel je de paniek voor die ontstaat als je de laatste man op aarde bent en vast komt te zitten in een lift!
De aanvankelijke adrenalinestoot van het weten dat je alleen bent, zonder de stress van wereldse zorgen, geeft een gevoel van ongekende vrede. Het vreselijke komt met de realiteit dat vrede - of de illusie ervan - is zoals al het andere: het kan net zo ver gaan in de constructie van leven en dood. Terwijl het meisje zich geleidelijk overgeeft aan wanhoop stelt de film de belangrijkste vraag van allemaal: wat is de zin van het leven als het verleden zinloos is en er geen toekomst is? Mooi en uitdagend, Bokeh heeft een ongerepte uitstraling en een huiveringwekkend eigen gevoel dat enorm bijdraagt aan de sfeer en toon van de hele film. De titel (ik dacht dat je het nooit zou vragen) is een term in de fotografie die de esthetische kwaliteit van de onscherpte in onscherpe beelden die door de lens van een camera zijn vastgelegd, betekent. Het is een stuk, maar dat is het enige pretentieus over Bokeh.
