Hoofd Politiek Het ontkennen van Amerika's islamistische terreurprobleem doet het niet verdwijnen - het maakt het erger

Het ontkennen van Amerika's islamistische terreurprobleem doet het niet verdwijnen - het maakt het erger

Welke Film Te Zien?
 

FBI-agenten onderzoeken de buurt van de beschadigde achtermuur van de Pulse Nightclub waar Omar Mateen op 12 juni 2016 in Orlando, Florida naar verluidt tientallen mensen heeft vermoord.Getty Images



In juni, toen Omar Mateen een homo-nachtclub in Orlando neerschoot en 49 onschuldigen vermoordde voordat de politie hem uitschakelde, probeerden de media het idee te negeren dat hij werd gemotiveerd door ideologie, laat staan ​​de radicale islam. Hoewel Mateen, de zoon van Afghaanse immigranten, meer dan eens op de radar van de FBI belandde vanwege zijn extremisme, werd er niets gedaan om dat vreselijke bloedbad te voorkomen.

Zoals ik destijds opmerkte, had Jihad-ontkenning - wat betekent dat de wetshandhavers, de media en politici niet wilden erkennen dat Mateen werd gemotiveerd door een gewelddadige vorm van politieke islam - dodelijke gevolgen had. In de maanden sinds die afschuwelijke misdaad zijn de gebruikelijke omleidingen vanuit het Witte Huis toegepast met hulp van de reguliere media: het bloedbad van Mateen ging echt over wapens, of psychische aandoeningen, of onderdrukte homoseksualiteit, of familieproblemen.

Dergelijke pogingen om het voor de hand liggende te ontkennen kregen meer aandacht door de media-aandacht, maar werden verijdeld door de recente vrijgave door de FBI van enkele van de oproepen naar 911 die Mateen deed tijdens zijn drie uur durende gijzeling en moordpartij. De Transcript van 17 pagina's maakt overduidelijk wat de moordenaar precies als zijn motivatie beschouwde.

Hij heeft herhaaldelijk trouw gezworen aan de Islamitische Staat, de beruchte ISIS en zijn leiderschap. Mateen wilde dat 911-coördinatoren hem een ​​islamitische soldaat, een soldaat van de God en een van de moedjahedien noemden (d.w.z. degenen die heilige oorlog voeren in naam van de islam). Hij zei dat zijn moordpartij werd ingegeven door de recente dood van Abu Wahid. Begin mei doodde een luchtaanval in Irak door de door de Amerikanen geleide coalitie Abu Waheeb, een topbeul van ISIS en ster van talloze gruwelijke jihadistische propagandavideo's. (Het is niet duidelijk of Mateen de naam van de dode man verkeerd heeft vermeld of de autoriteiten.)

Ze hadden Abu Wahid niet moeten bombarderen en vermoorden, zei de gijzelnemer aan de telefoon. Toen een politieonderhandelaar duidelijk geen idee had wie de dode man was, zei Mateen boos: 'Doe je verdomme huiswerk en zoek je uit wie Abu Wahid is, oké?

Hier zien we de gebruikelijke jihadistische fantasieën om tot ISIS te behoren in de woestijnen van Arabië, ook al ben je in Florida. In de zieke geest van Omar Mateen zijn we islamitische moordenaars in het Midden-Oosten, terwijl het mede-Amerikanen zijn, je buren en collega's - ongelovigen die de dood verdienen.

Mateen plaatste zich tussen westerse jihadisten die medeburgers in Frankrijk en Amerika vermoordden. Hij prees My homeboy Tamerlan Tsarnaev, een van de bommenwerpers van de Boston Marathon in 2013: Nu is het mijn beurt, oké? Mateen dreigde zijn gijzelaars met bomvesten te plaatsen. Dit was gewoon jihadistische bravoure. Uiteindelijk slaagde hij erin 49 onschuldigen te doden en 53 anderen te verminken zonder bommen te laten ontploffen.

De trieste realiteit is dat het publiek al maanden leugens te horen krijgt over wat Omar Mateen motiveerde. Geestelijk was hij misschien niet in orde, maar hij zag zichzelf duidelijk als een ISIS-strijder in Amerika. Niet goed bij je hoofd zijn weerhoudt je er niet van om een ​​jihadist te zijn - in feite, zoals elke doorgewinterde contraterrorisme-professional je zal vertellen, heeft een hoog percentage zelfbenoemde jihadisten in het Westen duidelijk iets heel erg mis met hen. Ze zijn boos, onevenwichtig en meestal sociaal geïsoleerd. In het jihadisme, meestal online geleerd, vinden ze rechtvaardiging voor hun gewelddadige fantasieën.

Dit besef zou een nieuw perspectief moeten bieden wanneer een moslim in Amerika op moordpartij gaat. De media en onze regering willen dat het publiek geen voor de hand liggende verbanden legt, en deze opzettelijke misleiding, die onder president Obama federaal beleid is geworden, verdienen scepsis en meer.

Neem de zaak van afgelopen vrijdag van het bloedbad in Cascade Mall ten noorden van Seattle, waarbij vijf Amerikanen omkwamen terwijl ze aan het winkelen waren bij Macy's. Vroege rapporten suggereerden dat de moordenaar er Spaans uitzag, wat minachting veroorzaakte op sociale media van mensen die vermoedden dat autoriteiten opnieuw probeerden de aandacht af te leiden van weer een nieuwe moordpartij op moslims.

De sceptici kregen gelijk de volgende dag toen de verdachte werd gearresteerd en hij Arcan Cetin bleek te zijn, een 20-jarige immigrant uit Turkije. Cetin past in het inmiddels gebruikelijke script: een loser die problemen had met vrouwen, problemen met drugs, problemen met de wet vanwege huiselijk geweld en ook psychische problemen. De meesten die Cetin tegenkwamen, inclusief zijn buren, beschouwden hem als een kwaadaardige heethoofd die je maar beter kon vermijden.

Het is te vroeg om te zeggen of zijn misdaad politiek of religieus gemotiveerd was. Cetin, afkomstig uit Adana in het zuidoosten van Anatolië, is een moslim, maar zijn geloofsniveau blijft onduidelijk. Zijn berichten op sociale media omvatten vleiende vermeldingen van de radicale islam en zelfs ISIS, maar ook enthousiasme voor alles wat Russisch is plus een interesse in seriemoordenaars zoals Ted Bundy. Niets van dit alles zegt iets over het mentale welzijn van Cetin.

Cetin zit in hechtenis en heeft zijn misdaad toegegeven aan de autoriteiten, dus vermoedelijk zal het publiek er uiteindelijk achter komen wat hem motiveerde om vijf onschuldige mensen te vermoorden die hij nooit heeft ontmoet. Sinds hij leeft, zal het voor de FBI niet zo gemakkelijk zijn om vragen te ontwijken over welke rol het jihadisme in de Cetin-zaak heeft gespeeld.

De schietpartij in Cascade Mall vertoont een griezelige gelijkenis met een massamoordincident in Utah begin 2007, een incident dat nooit veel bij het publiek opkwam en in het geheugen viel. Op 12 februari was de Trolley Square Mall in Salt Lake City het toneel van chaos toen vijf mensen werden gedood en vier anderen gewond raakten door Sulejman Talović, een 18-jarige Bosnische moslim.

Talović had er misschien nog veel meer kunnen doden, aangezien hij bij het winkelcentrum aankwam met twee geweren en een rugzak vol munitie, maar hij ontmoette een politieagent buiten dienst die versterking kreeg en de moordenaar werd door de politie geveld, slechts zes minuten na zijn moordpartij.

Wat Talović motiveerde, was duister. Een sociaal geïsoleerde drop-out die kleine aanvaringen met de politie had, zijn immigrantenouders die erop aandrongen dat hij een brave jongen was en dat zijn verschrikkelijke misdaad niets met de islam te maken had. Voor de goede orde beweerden ze dat het allemaal echt de schuld van de Amerikaanse regering was, omdat ze toestonden dat hun zoon een pistool kreeg.

Anderen ontdekten donkere motieven op het werk. Sommige ooggetuigen beweerden dat Sulejman Talović schreeuwde Allahoe akbar (God is groot, de standaard jihadistische mantra) toen hij vijf moorden pleegde. De FBI leek er nooit echt in geïnteresseerd om dat uit te zoeken, en het Bureau was er snel bij om aan te kondigen dat het Trolley Square-incident niets met terrorisme te maken had. Op het einde, de FBI officieel nooit bepaald wat Talović motiveerde om te doden.

Buiten de FBI beschouwden sommige contraterrorisme-experts de zaak Talović als een witwassing. Zelfs tijdens het presidentschap van George W. Bush waren er maar weinigen in Washington die erop gebrand waren om het jihadisme op de loer te zien in de Verenigde Staten. Dat was niet in overeenstemming met de boodschap van Bush van na 9/11 dat de islam een ​​religie van vrede is die niets met terrorisme te maken heeft. Het was voor iedereen het beste dat de zaak Talović werd vergeten, dus dat was het ook.

De zaken zijn onmetelijk erger geworden onder Barack Obama, wiens Witte Huis het gebruik van beladen termen als islamitisch en jihad verbood bij het bespreken van terrorisme, zelfs in geheime, interne kanalen van de Amerikaanse regering. Gezien de gepolitiseerde puinhoop die de FBI sinds 2009 is geworden, zoals blijkt uit de Het cynische punt van Bureau op EmailGate , is het geen wonder dat ze ook niet eerlijk omgaan met het jihadisme.

Het recente geval van Ahmad Khan Rahami, een 28-jarige Afghaanse immigrant die in hechtenis zit na een vuurgevecht met de politie, is illustratief. Hij is beschuldigd van bommen planten die explodeerde in New York City en New Jersey. Rahami, een beginnende bommenmaker, slaagde er gelukkig in om niemand te doden, hoewel zijn dodelijke bedoeling duidelijk is.

Hij toont alle gebruikelijke patronen, als een boze en onstabiele jongeman met een... geschiedenis van huiselijk geweld . Rahami wendde zich tot een radicale vorm van de islam op een manier die zijn familie verontrustte. In tegenstelling tot veel binnenlandse jihadisten had hij daadwerkelijk contact met terroristen in het buitenland. Rahami maakte meerdere reizen naar Afghanistan en Pakistan, waaronder: drie weken doorbrengen in 2011 op een seminarie in het laatstgenoemde land dat een bekend broeinest van de Taliban is.

Desalniettemin lijken de Amerikaanse wetshandhavers en inlichtingendiensten geen aandacht te hebben besteed aan deze verdachte reizen, aangezien volgens de FBI , Rahami stond vermeld op geen van de watchlists die de autoriteiten zouden moeten tippen over potentiële terroristen. Deze weglating roept verontrustende vragen op, die vooral zorgwekkend zijn sinds Rahami's eigen vader, bezorgd over het gewelddadige radicalisme waarvan hij getuige was, vertelde de FBI in 2014 dat zijn zoon moest worden onderzocht. Het Bureau heeft gezocht en niets interessants gevonden.

Onze regering heeft sinds 9/11 duizelingwekkende sommen belastinggeld uitgegeven aan de bestrijding van terrorisme. Hoe de FBI Rahami heeft gemist, gezien zijn reizen en de waarschuwing van zijn eigen vader, verdient serieus onderzoek. Wanneer je incompetentie toevoegt aan de onwil van de FBI om ons binnenlandse jihadisme-probleem eerlijk aan te pakken, ontstaat er een verontrustend patroon dat alle Amerikanen zou moeten bezighouden.

Meer dan tien jaar geleden, in 2004, drong Abu Musab al-Suri, misschien wel de beste strateeg die de salafistische jihad-beweging heeft voortgebracht, er bij potentiële heilige krijgers op aan erop uit te gaan en moorden en chaos te plegen zonder bevelen van een hoog bevel. Dit leiderloze jihad waar al-Suri voor pleitte, betekende dat grote bruiloften, zoals Al-Qa’ida’s Planes Operation op 9/11, moesten worden stopgezet ten gunste van kleine, kleinschalige aanvallen door zelfstartende jihadisten over de hele wereld.

Door sommige terrorismedeskundigen half voor de grap de just do it jihad genoemd, is het model van al-Suri niet zo effectief per geval, maar het is goedkoop, eenvoudig en vereist niet veel op het gebied van bovenbouw of financiering om dit te realiseren. Kleinschalige aanvallen in het Westen, met name door mensen die geen banden hebben met een formele jihadistische groepering, zijn moeilijk te stoppen, maar angstaanjagend voor de gemiddelde burger. Terrorisme moet immers terreur oproepen. De leiderloze jihad van Al-Suri is gearriveerd en zal hier blijven.

Het negeren van het feit dat sommige moslims het jihadisme zullen omarmen, zal het niet doen verdwijnen - integendeel. De realiteit dat een oneindig klein percentage van de moslims in ons land zich met terrorisme bezighoudt, is een koude troost voor de Amerikanen die ze verminken en doden – of hun rouwende families.

Amerika produceert in zijn eentje tal van gewelddadige maniakken, zoals blijkt uit de trieste realiteit dat massale schietpartijen in ons land bijna routinematig zijn geworden. Te veel van onze binnensteden lijken al op oorlogsgebieden. We hoeven niet meer moordenaars te importeren.

Donald Trump heeft de kwestie van moslimimmigratie op tafel gelegd, zij het op zijn gebruikelijke enigszins verwarrende manier. Desalniettemin is dit een debat dat Amerikanen moeten voeren, en het moet eerlijk worden gevoerd, zonder eufemismen of ontwijkingen. Het jihadisme gaat niet weg.

Artikelen Die U Misschien Leuk Vindt :