Emile Hirsch en J.K. Simons binnen Nachtbraken .Goede daad entertainment Na jarenlang dienstbaar werk te hebben gedaan in bijrollen, stoere agenten, neonazi's, homoseksuele gevangenisroofdieren en diverse schurken te hebben gespeeld in videogames, speelde J.K. Simmons heeft zijn Oscar voor 2014 geparlayeerd voor de veelgeprezen zweepslag naar een nieuwe carrière van non-stop werk, waarbij je de ene baan na de andere accepteert. Hij haalt de verloren tijd in en het is altijd leuk om te zien wat hij hierna gaat doen. De keuzes die hij maakt, het spijt me te moeten zeggen, zijn niet altijd even welkom als hij. Het nieuwste voorbeeld is een luie snooze die zich voordoet als een wegwerpkomedie genaamd Nachtbraken. Hij had in bed moeten blijven.
| DE HELE NACHT ★ ( 1/4 sterren ) Geregisseerd door: Gavin weiden Geschreven door: Seth W. Owen Met in de hoofdrol: Analeigh Tipton, Emile Hirsch en J.K. Simons Looptijd: 80 minuten. |
De door het werk geobsedeerde Frank Gallo (Simmons), een macho-zakenman zonder tijd voor een privéleven, pauzeert na een vlucht naar huis uit Singapore en maakt een zeldzame stop in L.A. om zijn vervreemde dochter Ginnie (Analeigh Tipton) uit eten te nemen. Opgezadeld met haar vriend Martin (Emile Hirsch) loopt de vader-dochter reünie desastreus uit. Meneer Gallo vindt niets tolereerbaars aan de gekke, onhandige en sociaal onaanvaardbare Martin, een bebaarde, banjo-spelende vegetariër die allergisch is voor wijn, schoenveters en zeldzame steaks die eten morst over het blauwe pak van Ginnie's vader. Blijkbaar verliest Ginnie ook de hoop, want zes maanden later, wanneer meneer Gallo weer verschijnt, op zoek naar zijn dochter, vindt hij haar spoorloos verdwenen, vervangen door Martins nieuwe kamergenoot, een wietrokende kluit aan een draagbare waterpijp. Begrijpelijkerwijs zenuwachtig roept hij met tegenzin Martins hulp in om Ginnie te vinden met het ene belachelijke resultaat na het andere, in een gekunsteld verhaal dat is samengevoegd met kauwgom en spuug.
Omdat Martin geen rijbewijs heeft en toch niet kan rijden, neemt meneer Gallo het stuur over en volgt dit niet-overeenkomende paar doodlopende wegen naar oude appartementen waar Ginnie niet meer leeft, biologische restaurants waar ze niet meer werkt, en botsingen met vuile meisjes en getatoeëerde vrouwelijke yoga-instructeurs die ze niet meer kent, sjouwend door LA in een vergeefse zoektocht naar de vermiste Ginnie terwijl ze geconfronteerd wordt met een verzameling van de domste stoners in West Hollywood. Mr. Gallo is niet ontworpen om een sympathieke teddybeer van een karakter te zijn. Hij is onverdraagzaam, onverbiddelijk en terminaal humeurig, maar gezien hoe griezelig en hersendood alle anderen zijn, wordt zijn ontzetting zeer gewaardeerd.
Een dag en nacht worstelt dit vreemde stel met generatiekloof om het complot gaande te houden, maar ondanks J.K. Simmons' norse charme en onbetwistbare charisma, de film is zo klein dat hij sneller spoorloos verdwijnt dan de ontwrichte Ginnie. Zonder een goed script lijkt Mr. Simmons net zo onopvallend als de volgende tuinvariëteit die werkt met een stijf personage van de Screen Actors Guild in de rij voor een werkloosheidsverzekering. Het scenario van Seth W. Owen is zo wanhopig dat het hem zelfs dwingt te zeggen dat ik het een en ander weet omdat ik het een en ander heb gezien, een parafrase van de clou uit zijn State Farm Mutual-commercials. Hij doet zijn best en gaat zelfs zo ver om rond te paraderen in een roze vrouwenblouse met lovertjes, maar de regie van Gavin Wiesen is dood bij aankomst. Het eindigt, voorspelbaar met een politieachtervolging en het belachelijke idee dat op een avond in de stad in ondergronds LA beste vrienden kan worden van een alfamannetje dat een onbegrijpelijk inkomen verdient door goederen voor buitenlandse regeringen te kopen (dwz 20 ton maïsvoer verplaatsen van Duitsland naar Nigeria) en een onwetende nerd die banjo speelt met een rockband.
Nachtbraken is een vermeende komedie die niet weet hoe grappig te zijn. Maar met een lengte van 80 minuten weet het wel genadig te zijn.
