Hoofd Amusement Heist Comedy Flypaper gooit de vermoeide filmtropen weg, maar niets blijft plakken

Heist Comedy Flypaper gooit de vermoeide filmtropen weg, maar niets blijft plakken

Welke Film Te Zien?
 
Vliegenpapier.



Af en toe komt er een film langs die zo slecht is dat je je verschrikkelijk voelt voor alle betrokkenen. Vliegenpapier , een nieuwe indie die niet veel meer is dan een lukrake verzameling van clichés, onhandige cameratrucs en huiveringwekkende dialogen, is zo'n film. Geregisseerd door Rob Minkoff (vooral bekend van Disney's De Leeuwenkoning en de Stuart Little films, maar uit zijn diepte in live-action volwassen tarief) en geschreven, vermoedelijk op een buigmachine, door De kater schrijvers Jon Lucas en Scott Moore, Vliegenpapier probeert extreem hard om een ​​gekke bankoverval te zijn farce-slash-mysterie, een soort grillige kruising tussen Ocean's Eleven en Aanwijzing . En hoewel het in theorie kan slagen, faalt het - spectaculair - in de praktijk.

Het uitgangspunt is dat twee sets bankrovers tegelijkertijd bij dezelfde bank aankomen, om vervolgens te ontdekken dat ze pionnen zijn in het spel van nog een ander crimineel. Het meer professionele trio bestaat uit Mekhi Phifer, John Ventimiglia en Matt Ryan, terwijl Tim Blake Nelson en Pruitt Taylor Vince Peanut Butter en Jelly zijn, een paar redneck-idioten met Slingerblad -niveau-intelligentie en goofy, diep-zuid-accenten die alleen dienen om hun dialoog idioter te laten klinken dan het al is (voorbeeldregel: wanneer een lelijke meid sterft, is het alsof ze hoe dan ook gezogen. Maar wanneer een hete meid sterft, is het tragisch). De gijzelaars bieden nog meer luie karakterstereotypen: Ashley Judd is Kaitlin, een parmantige, zachtaardige bankbediende; Octavia Spencer is Madge, de meer marginale brutale zwarte teller; Jeffrey Tambor is de stuntelige bankmanager; en Adrian Martinez is de enge Latino bewaker. Oh, en Patrick Dempsey schittert als een mysterieuze klant genaamd Tripp die lijdt aan een obsessieve-compulsieve stoornis en een optreden levert dat zo manisch is dat het een wonder is dat hij geen aneurysma halverwege de shoot had.

Er is een aanzienlijke hoeveelheid ongeloof-opschorting nodig om het belachelijke complot te doorstaan. Na een korte schietpartij waarbij een man om het leven komt, overtuigt Tripp de twee groepen slechteriken om elkaar niet te vermoorden, maar tegelijkertijd de bank te beroven, aangezien Peanut Butter en Jelly gewoon naar de geldautomaten willen gaan terwijl de andere drie zitten achter het geld van de kluis. De gijzelaars worden naar een kantoor boven gebracht, waarna ze prompt worden vergeten, aangezien ze al snel zonder toezicht door de bank zwerven als overgroeide versies van De ontbijtclub kinderen. Vooral Tripp kan zichzelf er niet van weerhouden zich te bemoeien met alle aspecten van de lopende overvallen, maar de criminelen zijn te dom om hem gewoon neer te schieten en ons allemaal uit onze ellende te verlossen. Mevrouw Judd, ondanks dat ze een ster is, heeft weinig te doen dan verveeld te zitten kijken, behalve een dun subplot met - wat nog meer? - de flirt van haar personage met Tripp, een volledig voorspelbare ontwikkeling die aanvoelt als een bijzaak geplakt op een al overvolle verhaallijn.

Tegen de tijd dat meneer Dempsey, doorweekt en sputterend als Rain Man na een paar uur in een zweethut, ontdekt dat de overvallen zijn opgezet door een crimineel meesterbrein genaamd Marcellus Drum die iedereen dood wil hebben en die tot de overlevenden in de bank (zie je dat niet? Het geld is als vliegenpapier! Tripp roept uit, schijnbaar opgewekt dat hij het mysterie van de titel heeft ontdekt), het is moeilijk om enig enthousiasme op te wekken over whodunit. Het helpt niet dat Mr. Minkoff, in plaats van echte verhalen te vertellen, vertrouwt op een mengelmoes van flashbacks waarin verschillende personages theoretiseren over wie de moordenaar zou kunnen zijn, en het maakt toch niet uit, aangezien geen van de personages genoeg ontwikkeld om een ​​overtuigende poppenspeler te worden. De onthulling van de climax is behoorlijk teleurstellend, en de laatste scène waarin (spoiler alert?) Tripp en Kaitlin de zonsondergang tegemoet rijden, is een grote, afgezaagde geeuw - zelfs met een zwakke wending die er voor de goede orde in wordt gegooid.

Je weet dat er iets mis is met een komedie als je liever ziet dat de hoofdpersonen worden vermoord dan nog lang en gelukkig te leven.

ulamarche@observer.com

FLYPAPER

Looptijd 87 minuten

Geschreven door Jon Lucas en Scott Moore

Geregisseerd door Rob Minkoff

Met Patrick Dempsey, Ashley Judd, Tim Blake Nelson, Jeffrey Tambor

0/4

Artikelen Die U Misschien Leuk Vindt :