Agent John Bennett (Matt McGorry) en Daya (Dascha Polanco) stelen een geheim moment. (Netflix) wanneer komt schaamteloos seizoen 9 naar netflix
Vind de rest van onze Oranje is het nieuwe zwart herhalingen hier!
Naar mij, Oranje is het nieuwe zwart is een bijna perfecte show. Het acteerwerk is onberispelijk, het schrijven is evenwichtig en scherp, en de show speelt vakkundig tussen drama en komedie. Er is één wrok die ik koester tegen de gevangenisserie: ik haat Daya. Haar verhaallijn voor de laatste twee seizoenen was gecentreerd rond een romance met correctieofficier John Bennett en haar resulterende zwangerschap, een plot dat onnodig, inconsistent en saai is.
Daya's inconsistentie komt volledig tot uiting in 'Bed Bugs and Beyond', wanneer Aleida (Daya's bemoeizuchtige moeder, wiens dialoog voornamelijk bestaat uit de enkele regel Ik ben je moeder en spottend) de moeder van Pornstache ontmoet (gastspeler Mary Steenburgen). De plot hier wordt verward, omdat het verwarrend is om te onthouden dat vrijwel niemand echt weet dat Bennett de vader is van Daya's kind, maar eerder aanneemt dat het de vermeende verkrachting van Pornstache was die haar zwanger maakte. Pornstache's moeder, Delia Powell (geweldig gespeeld door Mary Steenburgen) ontmoet Aleida, buiten medeweten van Daya en Bennett, en kondigt haar voornemen aan om Daya's kind te adopteren en op te voeden als haar eigen kind.
Na de ontmoeting vallen Daya en Bennett Aleida aan en beweren dat ze meer dan in staat zijn om het kind op te voeden. Zodra Aleida echter logistieke problemen aan de orde stelt (waar de baby zal leven en in welke omstandigheden), keert Daya zich onmiddellijk tegen Bennett. Daya schakelt heen en weer: ze is smoorverliefd op Bennett, ze bekritiseert hem agressief, ze zal haar baby nooit opgeven, maar Hallo, misschien toch geen slecht idee.
Dascha Polanco, die Daya speelt, is bijna altijd stijf, meestal onsympathiek voor de camera. Haar dialogen zijn zwak en onzorgvuldig geschreven, verrassend voor een show die prat gaat op kwalitatief hoogstaand schrijven. Daya's romance met Bennett lijkt vaak geforceerd; Mevrouw Polanco's chemie met agent John Bennett (Matt McGorry) bestaat niet. Het is moeilijk te geloven dat de twee verliefd zijn; het is nog moeilijker te geloven wanneer vrijwel de enige scènes van de twee samen nadat Daya zwanger is, de gevangene toont die Bennett om de een of andere reden uitscheldt.
Haar gebrek aan consistentie is geen teken van groei: het is het teken van een halfbakken karakter. De zwakte van de verhaallijn is teleurstellend, gezien het talent van Mr. McGorry. Zijn flashbacks zijn zoet - we zien hem verveeld op de basis terwijl hij in het leger diende, een videoclip voor Hollaback Girl maakte en met verrassend gemak bodyrolls uitvoert.
Wanneer Bennett Ceasar bezoekt om te zien in welke omstandigheden zijn kind zou worden opgevoed (hij kan het kind zelf niet mee naar huis nemen, omdat het naar verluidt niet van hem is), raakt hij in paniek. Dit kan iets te maken hebben met Cesar die een pistool op zijn zoon richt als de tiener klaagt over doorweekte friet, maar ik dwaal af. De volgende twee afleveringen is Bennett verdacht afwezig; door Finger in the Dyke, de vierde aflevering van het seizoen, legt Daya zich neer bij zijn permanente verdwijning en rookt gefrustreerd een sigaret. Het lijkt alsof deze plotlijn tot stilstand is gekomen, althans voor een tijdje. Dat is iets om dankbaar voor te zijn, gezien de andere (veel spannendere) verhalen die OITNB te vertellen heeft.
Zoals bijvoorbeeld Nicky Nichol's en haar gedoemde heroïne-onderneming. Nicky en rechercheur Luschek gaan samen zaken doen in een poging om wat knuffelige heroïne te verkopen. De verkoop verloopt soepel, maar Luschek wordt betrapt met wat heroïne en geeft Nicky prompt de schuld, die wordt weggestuurd om de rest van haar straf in maximale veiligheid door te brengen.
Natasha Lyonne, die Nicky speelt, spant haar dramatische spieren hier heel mooi aan. Mevr. Lyonne staat bekend om haar schorre stemhebbende oneliners, dus ze krijgt zelden veel dramatisch werk te doen. Maar als ze dat doet, straalt ze. Haar schorre stem is doordrenkt met paniek als ze haar hachelijke situatie realiseert en tegen het einde van de aflevering, als ze Max binnenkomt, ogen dood en somber. Nicky die als enige verantwoordelijk is voor de drugs is een interessante nevenschikking; haar flashbacks laten zien dat ze iedereen de schuld geeft van haar verslaving. Er zit een soort verwrongen, zieke poëtische rechtvaardigheid in haar maximale straf.
Kate Mulgrew, die Red speelt, geeft een van haar sterkste optredens tot nu toe in Empathy is a Boner Killer. Als Rood Nicky ziet vertrekken, sprint ze naar voren en roept: ik moet met haar praten. Ik moet met haar praten! Ik ben haar moeder, verdomme! De uitwisseling tussen Nicky en Red, samen met de geschokte uitdrukking van Red wanneer Nicky met geweld wordt weggesleept, is hartverscheurend. Ernstig. Ik keek naar de scène geïsoleerd, uit de context, en nog steeds verslikt. Oh, en mevrouw Mulgrew spreekt vloeiend Russisch in deze aflevering. Ze komt oorspronkelijk uit Iowa. Laten we allemaal even de tijd nemen om haar talent te vieren.
Er wordt ook aardig dramatisch werk gedaan door Taystee (Danielle Brooks) en Crazy Eyes (Uzo Aduba), waarbij Taystee agressief probeert Crazy Eyes ervan te overtuigen dat Vee dood is, om ze allebei in tranen uit te laten barsten. Het is een bitterzoet moment tussen de twee en het hoogtepunt van Taystee's steeds moederlijkere rol in het leven van Crazy Eyes.
Bovendien komt Caputo te hulp, verkoopt de gevangenis en redt deze effectief van ontbinding. Caputo is dit seizoen naar voren gekomen als een beslist sympathieker personage - hij geeft echt om zijn werk en gevangenen en werkt eraan om hen te beschermen.
Oh, en Piper en Alex begonnen te daten. Maar kan het op dit moment iemand echt schelen?
