'Three Billboards' is een zak met domme grappen van Wannabe Coen Brothers

Martin McDonagh is een Ierse toneelschrijver die verschillende toneelstukken heeft geschreven die bizar en schokkend genoeg zijn om het publiek voor een raadsel te stellen en gemengde reacties op te wekken bij critici, die de neiging hebben overboord te gaan om alles wat anders is te prijzen om het anders te zijn. Hij is de auteur van een gevarieerde zak met zulke grimmige, verontrustende Grand Guignol-drama's als De schoonheidskoningin van Leenane (geweldig) en de kussensloop ( somber). Helaas werkt hij ook in de waan dat hij een filmregisseur is. Hij schreef een verdovende horror genaamd zeven psychopaten, gevolgd door een verward struikelblok van een film genaamd In Brugge, de meest pretentieuze emmer spoeling sinds Ik ben er niet, alleen erger. In plaats van Cate Blanchett als man, ging het over een racistische dwerg die verslaafd was aan paardenverdovingsmiddelen.

Dat brengt ons bij zijn derde film, een allegaartje van domme grappen en onuitsprekelijk geweld dat een grote verbetering is ten opzichte van zijn andere werk (het torent hoog boven zeven psychopaten, dat was een van de slechtste films ooit gemaakt), maar niet goed genoeg om over naar huis te schrijven tegen de huidige hoge posttarieven.

Wat zonder voorbehoud wordt aanbevolen, is een fijne, grappige centrale uitvoering van Frances McDormand, het beste wat ze sindsdien op het scherm heeft gedaan Fargo. Wreed en met een vuile mond, met de permanente frons van een vrouw die weet dat haar adem naar een open riool ruikt, is ze Mildred Hayes, het toonbeeld van koud bloed in een fictieve hick-stad bevolkt door idioten en gerund door een politiemacht bestaande uit winnaars in een wedstrijd voor idioten. Levend in woede sinds haar dochter zeven maanden geleden werd ontvoerd, verkracht en vermoord, huurt Mildred drie gehavende, afbladderende reclameborden die zo oud en vervaagd zijn dat ze sinds 1986 niet meer zijn gebruikt, en schildert beledigende borden gericht aan de plaatselijke sheriff en zijn onder- geestelijke afgevaardigde (Woody Harrelson en Sam Rockwell, stamgasten in het draaiende repertoirebedrijf van Martin McDonagh). Haar doel is gerechtigheid, en als iedereen in Missouri verkracht leest terwijl ze stervende is en nog steeds geen arrestaties? Hoe komt dat, chef Willoughby? het raakt een gevoelige snaar.

Plots worden de agenten die hun tijd besteden aan het zitten rondhangen met het eten van Krispy Kremes en het lastigvallen van de zwarte burgers van hun stad, in een hogere versnelling beschaamd. Chief Willoughby (Harrelson) heeft alvleesklierkanker en Mildred wil dat de billboards hun werk doen voordat hij kwaakt. Nadat hij zelfmoord heeft gepleegd, verklaart hulpsheriff Dixon (Rockwell) de oorlog, maar hij is al één vos verwijderd van de gekkenhuis, dus hij brengt de meeste schade aan zichzelf toe, wordt razend en steekt het gerechtsgebouw in brand, waarbij hij de helft van zijn gezicht verbrandt .

Mildred blaast ondertussen het politiebureau op en wordt gered door een tweedehands autoverkoper (Peter Dinklage) die duidelijk in haar broek wil kruipen. Het bizarre einde laat de excentrieke, demente Mildred zijn krachten bundelen met de sub-mentale en onlangs ontslagen Dixon terwijl ze over de snelweg rijden in een pick-up truck met een geweer, op weg om iemand te vermoorden.

ik vond het niet leuk Drie Billboards , maar ik respecteer McDonagh omdat hij zijn onzedelijke, vulgaire screwballs zonder kompas in richtingen heeft gestuurd en kijkers laat afvragen waar ter wereld de film naartoe zal gaan. Dit zijn vreselijke mensen die zo krankzinnig zijn dat ze angst inboezemen, maar onvoorspelbaar genoeg om misdaad en leugenachtigheid een nieuwe inslag te geven. Er is veel ongecontroleerd geweld - zo veel en zo gruwelijk dat hele scènes moeilijker te bekijken zijn dan een gangsterfilm. Wanneer Mildred een tandartspraktijk bezoekt en een storm uitspuugt terwijl ze een gat door de vingernagel van de tandarts boort met zijn eigen martelwerktuig, gilden sommige mensen en anderen lachten. Toen James, de autoverkoper die een dwerg is, Mildred meeneemt naar een plaatselijke vettige lepel en zegt dat ik naar de kleine jongenskamer moet, brulden sommige mensen en anderen jammerden.

De film is in alle opzichten ongelijk, maar de grote mislukking is het onvermogen van schrijver-regisseur McDonagh om het verhaal coherent te houden. Zoals alles wat hij schrijft, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri wiebelt wankel tussen gespannen, weerzinwekkend geweld en gespannen, onstabiele zwarte komedie - beide kanten van de vergelijking verliezen hun evenwicht in een glad moeras van morele ineenstorting. Het gaat vooral om goede acteurs die slummen. Dit omvat de dom innemende Sam Rockwell, John Hawkes als Mildreds vrouw die haar ex-man slaat die haar verliet voor een 19-jarige bimbo, en de dubbel wegwerpbare Lucas Hedges ( Manchester aan zee, Lady Bird) in de onderschreven rol van de verbijsterde tienerzoon van Mildred. Martin McDonagh wil een van de gebroeders Coen worden, maar hij is geen Amerikaan en hij verstaat de taal niet. Het is heel begrijpelijk waarom Frances McDormand zijn woorden maar al te goed begrijpt. Ze is sinds 1984 getrouwd met schrijver-regisseur Joel Coen. Het maakt haar niet uit dat voor andere mensen het kijken naar films van Martin McDonagh een hersenschudding is. Ze laten je tegelijkertijd aan het denken en wankelen in het donker.