Laat ik het zo zeggen, zei meneer Biden. Je hoorde helemaal niemand van hen in dit debat komen tot ze aankondigden voor het presidentschap.
De heer Biden, die in 1988 een noodlottige campagne voor het presidentschap voerde, is een man die gelooft dat zijn tijd eindelijk is gekomen, en kondigde deze week aan dat hij papieren aan het indienen was om zijn presidentiële bod van 2008 officieel te maken. Hoewel hij toegeeft een neiging tot bloviate te hebben, denkt hij dat een agressieve advocaat met scherpe kantjes precies is wat de partij nu nodig heeft.
Democraten nomineerden de perfecte geföhnde kandidaten in 2000 en 2004, zei hij, en ze konden geen verbinding maken.
Hoewel de heer Biden, 64, zijn nationale ambities nooit heeft bereikt, is hij de afgelopen jaren naar voren gekomen als een van de experts van de partij op het gebied van buitenlands beleid. In de afgelopen week was hij het voortouw bij de democratische terugdringing tegen het plan van de president om de troepenmacht in Irak te verhogen, en verzette hij zich tegen de verhuizing met een niet-bindende resolutie waar zijn partij zich rond heeft geschaard. Op een recente doordeweekse middag besprak hij zijn rivalen bij een kom tomatensoep in de hoek van een restaurant in Delaware, ongeveer een kwartier rijden van zijn kantoor in de Senaat. Hij droeg een rood vest en een blauw overhemd, waarbij hij af en toe zijn schorre stem verhief boven het geluid van luidsprekers die klanten opriepen hun boterhammen op te halen. Hij was komen opdagen met een Mead-notitieboekje vol met handgeschreven gesprekspunten, maar toen hij eenmaal begonnen was, sloeg hij het boek dicht en schoof het opzij.
Het onderwerp waar hij tegenwoordig het liefst over praat - vooral als hij zichzelf afsteekt tegen zijn toekomstige presidentiële rivalen - is Irak. Toen hij inging op het laatste voorstel van mevrouw Clinton om Amerikaanse troepen te capteren en de Iraakse leiders te bedreigen met bezuinigingen op de financiering, verlaagde de heer Biden zijn stem en boog zich dicht over de tafel.
Van het deel van Hillary's voorstel, het deel dat me echt verbijstert, is: 'We gaan de Irakezen een lesje leren.' We gaan ze niet uitrusten? OKE. Onze troepen capteren en de steun van de Irakezen intrekken? Dat is een echt goed idee. Het resultaat van het standpunt van mevrouw Clinton over Irak, zegt de heer Biden, zou niets anders zijn dan een ramp.
De meeste vroege peilingen laten mevrouw Clinton zien als de duidelijke koploper van de partij. De heer Biden, de voorzitter van de Senaatscommissie voor buitenlandse betrekkingen, zit stevig in het midden van een peloton derderangs kandidaten. Toch denkt hij dat kiezers op zo'n precair punt in de geschiedenis van de natie op zoek zijn naar iemand met zijn ervaringsniveau om het roer over te nemen.
Gaan ze zich tot Hillary Clinton wenden? vroeg Biden, zijn stem zachter makend om uit te leggen waarom mevrouw Clinton de verkiezingen niet zal winnen. Iedereen in de wereld kent haar, zei hij. Haar man heeft elk legitiem middel voor hem gebruikt om mensen op te sluiten, mensen buiten te sluiten. Rechtmatig. En ze komt niet uit 30 procent voor een keuze voor Democraten? Waar wil je zijn? Wil je op een plek zijn waar 100 procent van de Democraten je kent? Ze hebben de afgelopen drie jaar naar je gekeken. En vier van de tien is het maximum dat je kunt krijgen?
De heer Biden is even sceptisch - zij het op een iets meer achterbakse manier - over de heer Obama. Ik bedoel, je hebt de eerste reguliere Afro-Amerikaan die welbespraakt en helder en schoon is en een aardige man, zei hij. Ik bedoel, dat is een verhalenboek, man.
Maar - en het maar was duidelijk onvermijdelijk - hij betwijfelt of de Amerikaanse kiezers een één termijn gaan kiezen, een man die vier jaar in de Senaat heeft gediend, en voegde eraan toe: ik kan me niet herinneren dat ik een woord van Barack heb gehoord over een plan of tactiek. (Na het interview met de heer Biden en kort voor het ter perse gaan, stelde de heer Obama wetgeving voor die zou vereisen dat alle Amerikaanse gevechtsbrigades zich eind maart 2008 uit Irak zouden terugtrekken.)
De heer Biden leek een speciale minachting te koesteren voor de heer Edwards, die tijdens de presidentsverkiezingen van 2004 leed aan een vermeend gebrek aan diepgang in het buitenlands beleid. Ik denk niet dat John Edwards weet waar hij het over heeft, Mr. zei Biden, toen hem werd gevraagd naar het pleidooi van de heer Edwards voor de onmiddellijke terugtrekking van ongeveer 40.000 Amerikaanse troepen uit Irak. John Edwards wil dat jij en alle Democraten denken: 'Ik wil dat we daar weg zijn', maar als je terugkomt en je zegt: 'Oké, John' - hier werd het woord John een beschuldigend, spottend refrein - 'wat dan? de chaos die zal ontstaan? Hebben we interesse, John, links in de regio?' Nou, John zal ja of nee moeten antwoorden. Als hij ja zegt, wat zijn dat dan? Wat zijn die interesses, John? Hoe bescherm je die belangen, John, als je helemaal teruggetrokken bent? Ben je teruggetrokken uit de regio, John? Ben je teruggetrokken uit Irak, John? In welke periode? Dus al dit spul is als zoveel Fluffernutter daarbuiten. Dus voor mij, wat ik denk dat je moet doen, is een strategisch idee hebben. En misschien hebben ze het - ze zijn gewoon slim genoeg om het niet uit te spreken.
De doelen van de kritiek van de heer Biden, hetzij uit shock, onverschilligheid of een berekening dat het in dit geval onverstandig zou zijn om vuur met vuur te beantwoorden, weigerden in natura te reageren. Obama-campagnewoordvoerder Bill Burton schreef in een e-mail: Senator Obama was vanaf dag 1 tegen de oorlog in Irak en heeft duidelijke principes geformuleerd om de tragische fouten die president Bush daar heeft gemaakt, aan te pakken. En wat betreft rust - inclusief het gebruik van de woorden die door meneer Biden zijn gearticuleerd en mooi om de senator uit Illinois te beschrijven - zei de woordvoerder: de woorden van senator Biden spreken voor zich.
De persbureaus van mevrouw Clinton en meneer Edwards weigerden ook maar iets te zeggen.
In tegenstelling tot wat Biden afwisselend beschrijft als de voorzichtigheid van zijn tegenstanders en hun afstandelijkheid van de realiteit, voert de senator uit Delaware al maanden een alomvattend plan uit om Irak op te splitsen in autonome sjiitische, soennitische en Koerdische etnische regio's, wat controversieel is. het minste. Volgens het plan vallen de lokale politie en wetten onder de verantwoordelijkheid van de regionale autoriteiten. De meeste Amerikaanse troepen zouden worden teruggetrokken, terwijl er nog een klein aantal over is om te helpen bij antiterrorismeoperaties. De chaos die het gevolg is van etnische migraties binnen Irak zou worden beperkt met behulp van politieke druk die werd gecreëerd door een conferentie van de buurlanden van Irak.
Maar het idee van een Amerikaanse goedkeuring van de Iraakse federatie in die zin heeft kritiek gekregen uit zowat elke ideologische hoek van het establishment van het buitenlands beleid. De gepensioneerde generaal Wesley Clark, een andere potentiële kandidaat uit 2008 die een belangrijke rol speelde bij de onderhandelingen over de vredesbesprekingen die een einde maakten aan de oorlog in Bosnië, zei in een recent interview dat het plan van Biden ervoor zou zorgen dat mensen in gemengde steden als Bagdad zouden vluchten voor hun leven. Richard Perle, een van de belangrijkste architecten van de oorlog in Irak, die in 2003 zijn adviserende functie bij het Pentagon neerlegde na een belangenconflictschandaal, noemde het idee onbezonnen. En misschien wel het meest opvallende is dat de oorspronkelijke auteur van het verdelingsplan, voormalig voorzitter van de Council on Foreign Relations, Leslie Gelb, heeft gesuggereerd dat de toenemende chaos op de grond in Irak het misschien al onwerkbaar heeft gemaakt.
De heer Biden weerlegt hun kritiek door vol te houden dat Irak al langs etnische lijnen is gebroken, en dat de enige pragmatische benadering op dit moment is om het proces te controleren op een manier die een bredere burgeroorlog kan voorkomen en uiteindelijk kan leiden tot een soort van stabiliteit.
Je moet ze ademruimte geven, zei hij.
Het Irak dat hij voor ogen heeft, heeft drie etnisch homogene enclaves, met een centrale regering die verantwoordelijk is voor het beveiligen van de internationale grenzen van het land en de distributie van olie-inkomsten. Hij zou de sjiitische meerderheid in het zuiden plaatsen, hun geografische controle beperkend, maar voorkomen dat ze in een breder soennitisch-sjiitisch conflict terecht zouden komen. Hij zou de soennitische meerderheid verplaatsen naar de oliearme provincie Anbar in het Westen, maar ze zouden gegarandeerd een vermindering van de olie-inkomsten ter waarde van miljarden dollars krijgen. De heer Biden hoopt dat het oliegeld en de relatieve rust de loyale Baath-opstand aan steun zullen wegnemen en tegelijkertijd de provincie minder ontvankelijk maken voor provocateurs van Al Qaeda.
Het argument dat je maakt met soennitische stamleiders is: 'Je komt niet terug op het punt waarop je de show runt', zei meneer Biden. Ze zullen moeten begrijpen dat je een veel groter stuk van de taart krijgt door een beetje van de taart op te geven. Hij zou de Koerden in het noorden houden, waar ze al een zekere mate van feitelijke autonomie genieten, maar zou garanties zoeken dat ze het niet op zich zouden nemen om soennitische inwoners uit de gemengde stad Kirkuk te zuiveren, of om exclusieve aanspraak te maken op aan de enorme olievoorraden in die regio, of om zich af te scheiden van Irak door een onafhankelijk Koerdistan te vormen.
Biden zei dat hij de Koerdische leiders tijdens zijn zeven reizen naar Irak als volgt heeft aangevoerd: je zult levend worden opgegeten door de Turken en de Iraniërs, ze zullen je aanvallen, er zal een totale oorlog zijn. De duidelijke implicatie is dat de Verenigde Staten, niet voor de eerste keer, niet in staat zouden zijn hen te beschermen. Ik zie niet in hoe we dat zouden kunnen, zei hij.
De heer Biden is het niet eens met buitenlandse leiders zoals de Britse Tony Blair en de Pakistaanse Pervez Musharraf, die zeggen dat de sleutel tot het oplossen van de problemen in Irak het oplossen van het geschil tussen Israël en de Palestijnen is.
Ze hebben het mis, want ik denk dat het een verkapte manier is om te doen wat de Europeanen en de Arabisten altijd hebben willen doen, namelijk Israël terug in een hoekje duwen, zei hij. Ze geven Israël nog steeds de schuld.
De heer Biden zegt dat de steun voor zijn Irak-plan groeit. De invloedrijke New Yorkse senator Chuck Schumer heeft op verschillende momenten verklaard dat hij het plan steunt - zij het op een ongebruikelijk stille manier - net als Michael O'Hanlon, een prominente Irak-beleidsdeskundige bij het Brookings Institution. Maar hun steun, voor de heer Biden, is bijna een bijzaak. Als één ding duidelijk over hem is, is het dat hij het niet erg vindt om alleen te zijn.
Ze kunnen politiek gelijk hebben, en ik kan politiek ongelijk hebben, zei hij. Maar ik denk dat ik inhoudelijk gelijk heb, en hun inhoudelijke benaderingen zijn niet erg diep en zullen ons niet brengen waar ik heen wil.
