Michael Shannon en Michael B. Jordan in 'Fahrenheit 451' van HBO.Michael Gibson/HBO HBO's Fahrenheit 451 , met in de hoofdrol Michael B. Jordan, Michael Shannon en Sofia Boutella, mag niet benijd worden door andere makers van inhoud. Het is een onmogelijke taak om een van Amerika's meest iconische klassieke romans in de ruimte van een televisiefilm te proppen. Als ik het talent had om films te maken in plaats van er alleen commentaar op te geven, zou ik op mijn hoede zijn voor een dergelijke onderneming.
Maar schrijver/regisseur Ramin Bahrani komt er relatief ongeschonden uit.
Op het premièrefeest van HBO dinsdag in New York City introduceerde hij de film door op te merken dat we in een tijd leven van alternatieve waarheid en post-facts.
Vanaf de openingscredits is die houding volledig gestructureerd en uitgebreid als symbolische beelden van brandende literatuur, nepnieuwsfragmenten en audio/visuele fragmenten die beschrijven hoe de mensheid in deze dystopie is verzonken en hoe de huidige realiteit eruit ziet.
Tip: het is niet mooi.
Het is een tactiek die vaak wordt gebruikt voor apocalyptisch-achtige genrestukken, maar componisten Antony Partos en Matteo Zingales scoren het intro uitstekend met een verontrustend deuntje dat een opvallende toon legt. Het is de combinatie van geluid en beeld waardoor de wereld van auteur Ray Bradbury snel tot leven komt. Ik was binnen vanaf de sprong.
Bradbury's eigen uitleg van de thema's van zijn boek is in de loop der jaren veranderd.
Aanvankelijk beweerde hij dat zijn roman ging over het onderdrukken van afwijkende ideeën (het is tenslotte geschreven in het McCarthy-tijdperk). Later zei hij dat Fahrenheit 451 was een waarschuwing voor de dreiging van massamedia die de belangstelling voor literatuur zou verminderen en zou leiden tot een hedonistische en analfabete samenleving. In de loop der jaren zijn er ook verschillende interpretaties ontstaan rond censuur, politieke correctheid, sociale media, sociale rechtvaardigheid en de kracht van het denken.
De aanpassing van HBO doet goed werk door alle belangrijke interpretaties aan te vallen zonder te warrig en tegenstrijdig te worden. Aan elkaar gelijmd, voelen de vele uitleg en bijdragende factoren aan als een uitgebreide Instagram-snapshot van de tijd waarin we vandaag leven. Sociale rechtvaardigheidsstrijders die aanstootgevend materiaal afkeuren, korte aandachtsspannes die onze inname van discours verminderen, een collectieve vertraging in de ontwikkeling van gedachten. Ze staan er allemaal in en deden me denken aan het beroemde citaat van George Carlin over de kracht van taal.
Want we denken in taal. En dus kan de kwaliteit van onze gedachten en ideeën maar zo goed zijn als de kwaliteit van onze taal, zei de beroemde komiek ooit.
Dit zijn fascinerende ideeën om mee te worstelen, elk hun eigen film waardig. Met een stevige 100 minuten heeft Bahrani echter niet genoeg tijd om echt in elk te graven met de intense focus die de auteur wordt geboden. In diezelfde zin voelt de reis van Jordan's hoofdpersoon, Guy Montag, van boekverbrandende brandweerman tot rebelse revolutionair gehaast.
Jordan verkoopt het met zijn gebruikelijke combinatie van charisma en pathos, en je begrijpt waarom hij de richting van zijn leven kiest die hij doet. Je voelt met hem mee vanwege de samenleving waarin hij is geboren en de hersenspoeling waaraan zijn generatie is onderworpen.
Maar het zou nog beter werken als de flashbacks naar zijn kindertijd en zijn groeiende relatie met Boutella's Clarisse McClellan wat meer werden uitgepakt: we kennen het wat van zijn wereld omdat je ons hebt laten zien, maar laten we nog dieper ingaan op het waarom.
Een bijzonder krachtig moment uit het boek dwingt Montag de confrontatie aan te gaan met het voor hem volkomen vreemde idee van sterven voor een ideaal. Om een regel van Ted Mosby te lenen, het is angstaanjagend mooi, en je zou willen dat een groter deel van de schermtijd kon worden besteed aan wat het voor Montag betekent, in plaats van dat het hem snel tot actie aanzet. 
Michael Shannon als brandweercommandant Beatty in 'Fahrenheit 451' van HBO.Michael Gibson/HBO
Fahrenheit 451 roept ook een vraag op die de laatste tijd steeds vaker voorkomt: hoe Trumpiaans moet ons entertainmentnet tegenwoordig worden?
Shannons gedesillusioneerde brandweercommandant Beatty motiveert zijn mannen met oproepen om weer voor Amerika te branden, een duidelijke weerspiegeling van de campagneslogan van Trump. In een tijd waarin de pers regelmatig onder vuur lijkt te liggen en de president vaak openlijk debatteert over het intrekken van de toegang tot nepnieuwskanalen, Fahrenheit 451 is zeker relevant.
Maar moeten we toestaan dat deze tot nadenken stemmende werken relevante metaforen zijn door middel van implicatie, erop vertrouwend dat het publiek intelligent genoeg is om zelf de verbinding te leggen? Of is de duidelijkheid van het punt belangrijk om te onderstrepen, om zo een definitief statement te maken via kunst in het proces?
Beide antwoorden voelen om verschillende redenen goed.
Kortom, HBO's Fahrenheit 451 is een uitdagend horloge op alle juiste manieren en slechts een paar van de verkeerde. De breedte van het project laat iets onuitgesproken en ongevoelds, afgekapte berichten en versnelde reizen achter. Maar de diepte helpt om alles wat aanwezig is te structureren en brengt de wereld van Ray Bradbury voor je ogen tot leven.
Fahrenheit 451 zal op 19 mei debuteren op HBO.
