Kleur uit de ruimte .Gustavo Figueuredo / RLJE Films Gebaseerd op een kort verhaal van sciencefictiongoeroe H.P. liefde, Kleur uit de ruimte gaat over wat er gebeurt nadat een meteoriet landt in de voortuin van een familie uit New England, de Gardners. Het is niet echt een verhaal, dus begrijpelijk, het is ook niet echt een film. Maar voor schokeffecten zijn de buitenaardse wezens die op de Gardners neerdalen bewonderenswaardig grotesk en sommige speciale effecten zijn weliswaar huiveringwekkend.
De rots heeft nauwelijks de grond geraakt of een gemuteerd organisme uit de ruimte infecteert hun geest en lichaam, waardoor het vredige plattelandsleven van de Gardners verandert in een vreselijke nachtmerrie. Patriarch Nathan Gardner (Nicolas Cage) heeft al genoeg problemen zonder een invasie van monsters. Zijn vrouw Theresa (Joely Richardson) heeft kanker en probeert te herstellen van haar laatste operatieronde, maar er is geen rust in een huis vol vleesetende E.T.'s. Tienerdochter Lavinia (Madeleine Arthur) brengt haar tijd door met het beoefenen van hekserij en het bedenken van manieren om de eentonigheid van het plattelandsleven te ontvluchten. Haar broer Benny (Brendan Meyer) ontsnapt aan de realiteit door stoned te blijven. Kleine broer Jack (Julian Hilliard) gaat gewoon catatonisch. De moeder is al stervende, maar als de hel uitbreekt, wordt alles kwaadaardig. Theresa hakt haar vingers af met een slagersmes. Sam, de familiehond, wordt gemeen. Bloed stroomt uit alle kranen, en wee iedereen die het water drinkt.
| KLEUR UIT RUIMTE ★★★★ |
Naarmate de terreur escaleert, neemt ook het delirium van Nicolas Cage toe. De tijden verschuiven op alle klokken. De ochtend wordt nacht, de nacht wordt dag. Paarse nevels omhullen de atmosfeer in een mist met de kleur van een druivenijsje. Prijsfruit en groenten uit de tuin worden rot. De huid van iedereen wordt knoestig en gerimpeld als boomschors. In het nieuwe magnetische veld dat het huis omringt, neemt stralingsvergiftiging het over, vallen mobiele telefoons uit, start de auto niet en valt elk lid van de Gardner-familie uit elkaar, zowel mentaal als fysiologisch. Cage, in een van de steeds gekkere middernachtelijke waanzin-uitvoeringen die zijn handelsmerk zijn geworden, kauwt zoveel landschappen dat het gevaar van asbestvergiftiging zorgwekkend wordt.
Met slechts een draad van een plot vertrouwt de Zuid-Afrikaanse regisseur Richard Stanley, die samen met Scarlett Amaris het minimalistische scenario schreef, op surrealistische beelden om de film op de been te houden, waarbij hij het scherm verdrinkt in psychedelische kleuren, waarvan sommige zo ongewoon zijn ze zijn niet te vinden in een doos Crayolas. Er is hier niets om over na te denken, maar veel om te beschrijven. Het is een Lovecraft-verhaal dat eerder in verschillende aanpassingen is opgedoken; de Boris Karloff-versie uit 1965 blijft mijn favoriet. Grappigste regel: wat deze plek heeft geraakt, kan niet worden gekwantificeerd of begrepen door de menselijke wetenschap. Het was gewoon een kleur uit de ruimte. Nou, dat is een manier om het af te schrijven.
