Niet lang geleden maakte ik een massage-afspraak bij mijn gezondheidsclub, een te dure instelling met een chagrijnige tennislegende uit de late jaren 70 als woordvoerder. Ik heb het geslacht van de massagetherapeut niet gecontroleerd. Als heteroman nam ik op de een of andere manier aan - of hoopte ik misschien - dat de receptioniste me een vrouwelijke masseuse zou geven. Mijn seksuele voorkeur bleek een betwistbaar punt te zijn: mijn sportschool biedt alleen mannelijke masseurs aan.
Ik ontdekte dit toen ik de kleine, slecht verlichte massageruimte binnenliep, waar ik Hans ontmoette, een lange, goedgebouwde veertiger die eruitzag alsof hij een paar leren chaps had voor weekendgebruik. Geen probleem, dacht ik, terwijl ik positief probeerde te blijven. Hans leek aardig genoeg, en toen hij de kaarsen aanstak en de Enya-cd startte (eist het massagegilde dat alle leden dezelfde muziek gebruiken?), begon ik af te drijven in die semi-ontspannen massage-geïnduceerde staat.
Massagetherapie, ooit een verwennerij van de countryclubset, is de Starbucks van de carrosseriewereld geworden. Naar schatting 35 miljoen Amerikanen besteden jaarlijks ongeveer $ 3 miljard aan bezoeken aan massagebeoefenaars, in totaal 75 miljoen bezoeken per jaar. Voor mij is het het equivalent van vliegreizen of medische onderzoeken geworden: ik vertrouw erop, maar ik heb de neiging om te willen dat de procedure relatief snel voorbij is, en ik heb geen zin in een nutteloos gesprek. Hans was echter onnatuurlijk spraakzaam voor een man wiens levensonderhoud inhield dat hij naakt vlees wreef. Ik deed mijn best om hem te negeren, maar de vragen bleven komen. Wat voor werk doe je? Rek je je uit na het sporten? Weet je hoe strak je ontvoerders zijn?
Ik mompelde antwoorden - ik ben meestal een schrijver en een komiek; Ik wist niet dat ik ontvoerders had - in de hoop dat mijn kortzichtigheid een domper op zijn nieuwsgierigheid zou zetten. Dat gebeurde niet, en hij bleef kletsen terwijl hij zich een weg naar mijn dijen kneedde, zijn vingers gevaarlijk dicht bij het onbevoegde niemandsland dansten. Ik voelde me meer op mijn gemak toen hij op mijn schouders ging zitten, veilig weg van de meer kwetsbare gebieden in het zuiden. Uiteindelijk vroeg hij me om me om te draaien.
De flip-over is altijd lastig, vooral als alles wat je scheidt van volledige belichting een vod ter grootte van een ansichtkaart is. Maar door een mix van behendigheid en handdoekorigami kon ik de bocht relatief soepel maken. Nu werkte Hans aan mijn voorkant, dus hij kon me rechtstreeks aanspreken. Ik kon niet langer doen alsof ik hem niet kon horen. Ik was kwetsbaar en Hans leek dat te voelen.
Dus, heb je ooit gemodelleerd? vroeg Hans nonchalant, terwijl hij over mijn borst wreef.
Uh, nee, zei ik, even pauzerend. Niet echt. Niet echt? Waarom mijn reactie de mogelijkheid openliet dat, ja, ik heb back-upwerk gedaan aan de occasionele Tommy Hilfiger-printcampagne, weet ik niet zeker.
Oh. Nou, daar moet je eens over nadenken, antwoordde Hans.
Ja, eh, daar zal ik naar kijken, zei ik, terwijl ik me hardop afvroeg of freelance dagwerk me zou diskwalificeren voor het innen van een werkloosheidsuitkering.
En zo leerde ik een belangrijke massageregel: bespreek nooit je recente ontslag, tenzij je echt loopbaanadvies wilt van een man die warme jeneverbessenolie in je buik wrijft. Na een mompelend antwoord van Hans en een moment van ongemakkelijke stilte, leek alles weer op de rails en ging hij naar mijn quads. Hij kondigde toen aan dat hij verder zou gaan met mijn hoofd en nek. Prima, dacht ik, terwijl ik mijn ogen sloot.
De volgende vraag bracht me weer uit mijn evenwicht. Zou je voor een vrijlating zorgen? vroeg Hans nuchter.
Ik weet het niet zeker. Wat is dat? Ik stamelde, in de hoop dat het loslaten een oude methode was waarmee hij mijn chakra in evenwicht zou brengen of mijn negatieve energie zou herschikken.
Welnu, sommige klanten laten zich graag masturberen als onderdeel van hun massage, antwoordde Hans, zo kalm alsof hij hardop voorlas uit de doosscores van een nietszeggend Yankees-Tigers-spel halverwege het seizoen.
Masturberen-huh. Het was zeker een zwaar seizoen geweest bij de dames. Maar toch was ik niet bereid om naar dit niveau te gaan.
Ja, masturberen, zei Hans. Interesseert dat je?
Eh, ja, niet zo veel, zei ik. Maar bedankt voor het aanbod, denk ik.
Onverschrokken door mijn weigering ging Hans verder alsof er niets was gebeurd. Maar mijn geest was aan het racen. Had ik iets gedaan om dit aanbod te inspireren, of maakte het gewoon deel uit van het normale pakket dat aan alle mannelijke klanten wordt gegeven (zoals een perverse vorm van gratis roestcoating aan de onderkant)? Had hij de wet overtreden? En was ik nu verplicht hem een grotere fooi te geven? Ik was in de war en opeens helemaal niet ontspannen.
De massage ging nog 10 minuten door. Toen het voorbij was, liep ik snel naar buiten, Hans binnensmonds bedankend. Ik nam een lange douche en overwoog mijn opties. Ik zou een klacht kunnen indienen bij het management, mijn geld terug kunnen eisen en mogelijk wat extraatjes in de sportschool kunnen scoren als betaling voor mijn trauma (gratis Cliff Bars voor het leven?). Maar dan kan Hans worden ontslagen of professioneel te schande worden gemaakt. Dat leek me te hard. Ik koos ervoor om niets te zeggen.
Toen ik thuiskwam, heb ik de website van de National Certification Board for Therapeutic Massage and Bodywork (NCBTMB) bekeken, een non-profitorganisatie met als missie het bevorderen van hoge normen van ethische en professionele praktijk voor therapeutische massage- en lichaamswerkprofessionals. Mijn onderzoek leverde geen melding op van de release als een huidige standaard of aanbevolen procedure. Hans, zo leek het, werkte uit de boeken.
En hoewel de release of het happy end vrij gebruikelijk is in bepaalde hoeken van de massagewereld (Aziatische salons zijn er vooral beroemd om), verwacht je het over het algemeen niet in een luxe etablissement in Manhattan. Misschien, aangezien massagetherapie mainstream wordt, is het gewoon moeilijker voor de instanties die belast zijn met het besturen van haar praktijken om een oogje in het zeil te houden.
Uiteindelijk voelde het aanbod van Hans aanmatigend en objectiverend aan, maar ik weet ook dat dat een beetje oneerlijk is, want als het een leuke vrouw was geweest, zou ik voor een moeilijke keuze hebben gestaan. En om Hans eerlijk te zijn, moet ik toegeven dat ik in het heteroseksuele maar homo-achtige kamp val: mannen die, hoewel ze zeker zijn van onze heteroseksualiteit, aangetrokken worden tot modern design, opera en flat-front broeken van het midden van de eeuw. Dat we zelfs de term flat-front broek gebruiken, is een bewijs van de vaagheid van seksuele oriëntatie die we lijken uit te stralen. Een beetje ongewenste mannelijke aandacht is de prijs die we betalen om gewoon homo genoeg te zijn. Dus hoewel het aanbod van Hans vleiend was, wilde ik mezelf in geplooide Dockers wikkelen terwijl ik kruiken warme Schlitz in een sportbar slurp.
Ik hoor nog steeds bij de sportschool en ik zie Hans nog steeds zweven in de deuropening van de massageruimte. We maken geen oogcontact, hoewel ik denk dat ik zijn koude blik kan voelen. Het is mijn trouw aan de sportschool die me dwingt om met onze ongemakkelijke situatie om te gaan - een ontspannende massagegoeroe en een voormalige klant die de ongemakkelijke stiltes van een niet-zo-gelukkig einde doorstaat.
