Syrische vluchtelingen worden bijgestaan door leden van de Spaanse NGO Proactiva Open Arms nadat ze op 18 februari 2017 aan boord waren van een uit de hand gelopen houten boot, 30 mijl ten noorden van Libië.David Ramos/Getty Images De vluchtelingencrisis, die landen over de hele wereld heeft gepolariseerd, zal niet snel verdwijnen. President Donald Trump heeft de toelating van moslimvluchtelingen tot de Verenigde Staten tot een van zijn belangrijkste beleidskwesties gemaakt. Zijn moslimverbod was het meest omstreden van zijn uitvoerende bevelen, wat leidde tot een politieke vuurstorm over de hele wereld en aanzienlijke spanningen tussen de uitvoerende en rechterlijke macht in de Verenigde Staten. Maar hoe werd Amerika, en in veel grotere mate Europa, in de eerste plaats een gastvrije omgeving voor moslimvluchtelingen?
De moslimwereld verkeert al tientallen jaren in chaos. Alleen al de oorlog tussen Iran en Irak van de jaren tachtig kostte naar schatting een half miljoen soldaten en burgers. De Iraakse invasie van Koeweit in 1990 bracht het westerse militarisme terug naar het Midden-Oosten, waardoor de regio verder werd gedestabiliseerd. Staatsgrepen, burgeroorlogen, politiek geweld en sektarische conflicten zijn alledaagse gebeurtenissen in een groot deel van de moslimwereld.
Er zijn wereldwijd 1,6 miljard moslims en hun land strekt zich uit van de eilanden van Oost-Azië tot de westkust van Afrika. Volgens de Koran vormen alle moslims de ummah, oftewel de islamitische gemeenschap. De ummah wordt meer dan zestig keer genoemd in de Koran. Het is een fundament van de islam.
Het concept stelt dat alle volgelingen van de profeet Mohammed een natie vormen. De leden van deze natie hebben een religieus mandaat om in overeenstemming met elkaar te handelen. Leven onder de ummah brengt een verantwoordelijkheid met zich mee voor elk moslim individu en elke heerser om op een verenigde manier te handelen die de wereldwijde islamitische gemeenschap versterkt.
Dit is geen vreemd concept. Katholieken hadden het christendom. De paus had, net als een moslimkalief, de morele, religieuze en juridische autoriteit om alle volgelingen van Christus te verenigen. Zoals elke moslim naar Mekka keek, keek elke katholiek naar Rome voor politieke leiding. Toen paus Urbanus II in 1095 opriep tot een kruistocht tegen de moslimaanwezigheid in het Heilige Land, begreep elke katholiek van Ierland tot Sicilië de geldigheid van zijn vraag om hun hulp.
In de koran beschrijven expliciete teksten de plichten van de ummah. Zoals in veel religies, omvatten ze de vroomheid van naastenliefde, vriendschap, fatsoen en barmhartigheid voor hun mede-religionisten. Mohammed verbood zelfs ruzie tussen moslims.
Men kan stellen dat het niet-naleven van de wetten van de ummah door moslims de ware basis is van de vluchtelingencrisis van vandaag. Voor alle duidelijkheid: ik ben geschokt door het lot van de vluchtelingen. De Syrische burgeroorlog is een scheur in het weefsel van de mensheid. Het afslachten van vrouwen en kinderen, vatenbommen, chloorgas, marteling en hongersnood zijn onuitsprekelijke verschrikkingen. De onmacht van de naties van de wereld om de oorlogsmisdaden te stoppen vraagt om uitleg. Een gecoördineerde wereldwijde reactie op de Syrische burgeroorlog en op de vluchtelingen die andere landen met een moslimmeerderheid ontvluchten, is dringend nodig. Deze mensen zijn ieders verantwoordelijkheid.
Ze zijn echter in de eerste plaats de verantwoordelijkheid van de ummah. Dit zijn mede-moslims. Maar in plaats van de Koranische verplichting voor moslims uit te oefenen om vreedzaam jegens elkaar te handelen, hebben terreurgroepen zoals ISIS de traditie vervormd en rechtvaardigen ze het doden van iedereen die het niet met hen eens is. In de woorden van professor Meir Hatina, voorzitter van de afdeling Islamitische en Midden-Oostenstudies aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, worden degenen die zich niet met ons identificeren [ISIS] gemarkeerd voor de dood.
In de Amerikaanse pers zijn veel vergelijkingen gemaakt met de benarde situatie van de joden in Duitsland. Niets is verder van de waarheid verwijderd. Stel je voor dat Joodse regeringen ten tijde van de Kristallnacht over Polen, Hongarije, Frankrijk (of wat dat betreft Uruguay) regeerden. De reden dat de Joden werden uitgeroeid was omdat ze absoluut geen natie hadden om hen op te nemen. Zoals de MS St. Louis liet zien , er was nergens ter wereld een vriendelijke haven. De Joden, die geen politieke macht hadden, vertrouwden op de Raoul Wallenbergs van de wereld en Harold Ickes van de regering-Roosevelt om ze een voor een te redden.
Dit is niet het geval voor Syrische en andere moslimvluchtelingen. Ze zijn omringd door moslimlanden. Ze delen vaak een taal, sociale normen en zelfs een culinair erfgoed. In plaats van dat de ummah een hand uitstrekt naar hun broeders, heeft het hun de rug toegekeerd. De ummah heeft hun mede-moslims gedwongen tot de landt van buitenlanders die vaak weinig (of geen) van hun gebruiken delen.
Deze afwijzing heeft absurde hoogten bereikt. Dat er meer dan duizend moslimvluchtelingen vastzitten op eilanden voor de kust van Australië, ontkend binnenkomst in het land, zegt alles. Indonesië, 's werelds meest bevolkte moslimland, is vlakbij. Hoe zijn deze moslims zo staatloos geworden dat ze naar Melbourne moeten worden verplaatst?
De ummah was niet altijd zo machteloos. In 1973, na de Yom Kippoer-oorlog, was de Organisatie van Arabische Olie-exporterende Landen (OAPEC), bestaande uit Arabische OPEC-leden en Egypte en Syrië, in staat zichzelf behoorlijk effectief te organiseren. Toen het in hun belang was om de prijs van een vat olie te zien vertienvoudigen, keken de conservatieve Golfleiders en de linkse revolutionairen voorbij hun meningsverschillen. Ze waren in staat om de wereld te laten zien hoe moslimeenheid eruit zag.
Toen Muhammad al Dura, een jonge Palestijnse jongen, zogenaamd door het Israëlische leger in Gaza werd doodgeschoten, waren er straatdemonstraties en toonde de ummah uniforme verontwaardiging van Rabat tot Peshawar (om nog maar te zwijgen van Oslo en Athene). Waarom is de ummah nu zo stil? De straten verstoken van boze demonstranten? Geen enkele moslimheerser spreekt zich uit en opent zijn deuren behalve koning Abdullah II van Jordanië. Turkije en Libanon doen dat met tegenzin. Kan de ummah deze vluchtelingen alleen in de armen van Angela Merkel sturen?
Afgelopen zomer hield Teheran zijn jaarlijkse anti-Israël al-Quds-dagbijeenkomsten. Toch was er de afgelopen maanden meer ellende en dood aan Syrische moslims geweest - als gevolg van Iraanse acties en steun aan het regime van Bashar al-Assad - dan aan de Palestijnen in de afgelopen tien jaar. De hypocrisie is verbluffend.
Dit is het vluchtelingenprobleem dat moet worden besproken: waarom verwerpen de moslimlanden die verantwoordelijk zouden moeten zijn voor hun medemoslims hen? Waarom worden zij in de bittere nasleep van die afwijzing de verantwoordelijkheid van de westerse en christelijke wereld?
Deze vragen moeten nu door de politieke organen van de wereld worden aangepakt. Als ze dat niet zijn, zullen de marginale partijen van het Westen met marginale antwoorden de gelegenheid aangrijpen en zullen ze juist de landen destabiliseren waarin de vluchtelingen onderdak zoeken.
Jonathan Russo observeert en schrijft al tientallen jaren over het Midden-Oosten, de binnenlandse politiek en China. In de afgelopen 10 jaar zijn zijn artikelen gepubliceerd in The Huffington Post, Times of Israel en zijn eigen siteJavaJagMorning.com. Hij is al meer dan 40 jaar een executive in de mediawereld van New York en woont in Manhattan.
