Elliot Page speelde in 2010 aanvang als Ariadne.Elliot Page en Warner Bros. Afbeeldingen; illustratie door Eric Vilas-Boas/Braganca In de kaskraker van Christopher Nolan uit 2010, aanvang, een buitenbeentje groep karakters komt samen in een door science-fiction gevoed omgekeerd overval-plot dat Jungiaans is geworden om een gedachte diep in het onderbewustzijn van een man te planten. Deze handeling wordt in het script van Nolan beschreven als aanvang: een idee op een diep psychologisch niveau zaaien en het zien uitgroeien tot iets groters, iets waar de dromer uit zal ontwaken en niet eens weet wat er is gebeurd, of hoe de gedachten wortel hebben geschoten.
Elliot Page schittert in aanvang als Ariadne, een architect. In de mythos van de film moet de architect in de droom van een ander gaan en deze uitbouwen: stel je de ruimtes voor, geef de omgeving vorm; de lay-out weer, gebouwen, straten, technologie. Dit alles naar de gril van de Architect, die kan putten uit de gedachten en herinneringen van de dromer, maar nooit die van zichzelf mag onderzoeken of uit zijn eigen ervaring mag kiezen, anders zou de dromer zich tegen de Architect in de droom zelf keren.
Kort geleden, Page kwam uit als transgender , een aankondiging die uitnodigt tot nieuwe interpretaties van zijn werk uit het verleden met een nieuw perspectief. Hoewel er een enorme basis van queer-fanwerk is voor aanvang (de Arthur/Eames-koppeling op AO3 is opgenomen in 60% van de geproduceerde fic) Ariadne is gedegradeerd tot het onontgonnen, surrogaatkarakter van het publiek. Aan het kijken aanvang nu, met behulp van Page's Ariadne als lens voor een trans-lezing van de film, onthult hij nieuwe kamers in het labyrint en nieuwe landingen op de Penrose-trappen.
Geslacht is een begin, op zijn eigen manier. Het is een idee, dat in onze hoofden is geplant sinds we jong waren, en het is uitgegroeid tot delen van onszelf die in de eerste plaats nooit geslachtsgebonden hoefden te worden. Dit kunnen kleding zijn, namen, het volume van je stem, of je in het openbaar vloekt of niet, of je de deur achter je openhoudt of niet. Dit zijn regelmatig gendergerelateerde aspecten van het leven, maar alleen omdat we zijn opgegroeid met een idee van wat gender is en hoe we dit in ons dagelijks leven kunnen toepassen.
Ariadne's vaardigheid ligt in haar vermogen om werelden te creëren, nieuwe grenzen te verleggen, de lijnen tussen realiteit en droom net genoeg te vervagen om een ingewikkelde overval te plegen binnen een beperkte ruimte, maar niet genoeg om de wereld ongelooflijk te laten lijken. In de echte wereld betekent trans zijn leven in liminaliteit, tussen de naden van lichaam en geest, dromen en realiteit. Ariadne speelt met deze ruimtes, ze bezit ze, ze zijn van haar, gevangen in eindeloze lussen van haar eigen creatie.
Het grootste deel van de film speelt zich af in de geest, in het lichaam zelf. We kunnen zien hoe het kunnen beheersen van de realiteit van een wereld die in het lichaam bestaat, zeer aanlokkelijk kan zijn voor een transpersoon. Het lichaam is een droom-in-een-droom, een verzonnen genderruimte, waar Ariadne niet alleen de controle heeft over haar eigen perspectief, maar ook over hoe andere mensen haar zien. Wanneer Eames, de vervalser, in dromen verschijnt, kan hij iedereen zijn. Geslacht blijkt een kostuum te zijn dat Eames gemakkelijk aan- en uittrekt, zo het is logisch dat Ariadne volledig in staat is om zichzelf in elk aspect te creëren. Zo vaak zien trans mensen zichzelf in hun hoofd, hun ideale zelf, niet wat ze in de echte wereld zien. Voor sommige transgenders lijkt dit op dysforie, maar soms is het zo simpel als een kledingstijl, een naam of een kleur die gewoon niet goed past.
Er is een moment waarop Ariadne de droom van Dom (Leonardo DiCaprio) verkent, waarin ze haar eigen herinneringen begint binnen te halen, manieren zoekt om de grenzen te verleggen van wat ze weet, van de plaatsen waar ze bestaat in de echte wereld. Dom waarschuwt haar dat als je dingen blijft veranderen, het gevaarlijk wordt. Dit is de ultieme trans-ervaring; te horen krijgen dat het verleggen van grenzen is gevaarlijk. De grenzen van de verbeelding verleggen om uitgebreide, authentieke versies van onszelf te vinden, is gevaarlijk voor de mensen om ons heen die nog steeds gevangen zitten in de beperkingen van dat oorspronkelijke begin, dat eerste idee dat in ons hoofd is geïmplanteerd op geboorteaktes: dat geslacht überhaupt bestaat .
Ariadne's vermogen om Doms droom niet alleen te beheersen, maar ook te trotseren, is essentieel. Ze stelt zich voor dat de wereld om haar heen verandert, en dat doet ze ook. Volgens de film is er in een droom geen onderbreking tussen het creëren van de wereld en het waarnemen ervan. Er is het vermogen om onmiddellijk te ontdekken, pure inspiratie. Iets over jezelf kunnen ontdekken en het op hetzelfde moment weerspiegeld zien in je werkelijkheid, is een transfantasie. De wereld keert zich misschien tegen haar, de projecties van Dom staren haar misschien aan, maar toch verandert ze de werkelijkheid.
Aan het kijken aanvang nu, in het licht van de coming-out van Page, voelt het als een verhaal waarin je in je eigen leven komt. Tien jaar geleden was Page niet openlijk queer, en nu heeft hij een manier gevonden om gelukkig te zijn, om zijn dromen werkelijkheid te laten worden. Als we transgender-lezingen over een oudere film kunnen leggen, zoals aanvang , hebben we de mogelijkheid om contact te maken met een personage als Ariadne, wiens acteur trans is. Als we ons kunnen inleven in karakters, is het gemakkelijker om ons in te leven in de persoon; waarom hebben beroemdheden anders zo'n vurige aanhang? Vanwege de connecties die mensen maakten met hun personages op het scherm. Als een gevestigde acteur als Elliot Page naar buiten komt, nodigt dit nieuwe kansen uit om contact te maken met de transgemeenschap, vooral door oudere blockbusters als aanvang .
aanvang kan ons helpen ons een wereld voor te stellen die verder gaat dan gender, omdat we die kunnen gebruiken om te beschrijven hoe gender ons allemaal beïnvloedt. Het is een idee in ons hoofd, versterkt door de wereld om ons heen, maar het is niet de waarheid. Het is de meest basale, kleinste indeling die wordt voorgesteld door geslacht en die de meest ontoereikende imitatie van de werkelijkheid bevat. Geslacht is niet echt; het is aangemoedigd door het feit dat we omringd zijn door een gender-samenleving. Gender is een idee, en als we de droomwereld kunnen betreden en grotere, uitgebreidere versies van onszelf kunnen vinden, als we de regels kunnen breken, grenzen kunnen vervagen en de plaatsen kunnen vinden die goed voor ons lijken - al is het maar voor een moment - we kunnen onze verhalen en onszelf herschrijven.
Newjornal is een semi-regelmatige bespreking van belangrijke details in onze cultuur.
