Streamers vullen de lucht boven de Rock and Roll Hall of Fame en Museum 01 september na de openingsceremonie. (Foto: KIMBERLY BARTH/AFP/Getty Images)KIMBERLY BARTH/AFP/Getty Images) Er was deze week een zuivering in de Rock and Roll Hall of Fame. Volgens Aanplakbord tijdschrift , 16 van de 42 nominatiecommissie hebben hun lopende papieren gekregen … [inclusief] meer dan de helft van de subcommissie Early Rock en R&B Influencers van de Hall. Het artikel noemt slechts vier van de 16 leden die werden gedumpt, en alle vier kennende (blues- en R&B-expert Joe McEwen, labelbaas Gregg Geller, groot platenlabel oude rot Arthur Levy en legendarische publicist Bob Merlis) is het voor mij vrij duidelijk dat ze zijn opzettelijk degenen die het meest op de hoogte zijn van vroege rock-'n-roll kwijt. Alsof deze instelling – opgericht en verdedigd en met ijzeren vuist geregeerd door Rollende steen baas Jann Wenner - was al niet een groot genoeg grap.
Ik heb twee jaar in de benoemingscommissie gediend, 1992-93, en werd toen op staande voet ontslagen nadat ik een artikel had geschreven voor Aanplakbord op wat een schijnvertoning is het hele proces. Het lijkt alsof er niets is veranderd.
Tegenwoordig is de jaarlijkse prijsuitreiking, die een belangrijke productie is geworden nu HBO elk jaar een veelbekeken samenvatting produceert, de drijvende kracht geworden achter het selecteren van wie toegang krijgt.
Het is niet alsof ik stomverbaasd was om te ontdekken dat de Hall sterrenkracht lijkt te stellen boven werkelijke invloed en verdienste. Het ging altijd over zaken. Toen ik in de commissie zat, probeerde Sire Records honcho Seymour Stein de zanggroep uit de jaren 50 the Moonglows genomineerd te krijgen en een andere Hall-exec zei eigenlijk: Ze zullen geen enkel kaartje voor het diner verkopen. Gelukkig - en terecht - kwamen de Moonglows binnen.
Tegenwoordig is de jaarlijkse prijsuitreiking, die een belangrijke productie is geworden nu HBO elk jaar een veelbekeken samenvatting produceert, de drijvende kracht geworden achter het selecteren van wie toegang krijgt. Dat zou kunnen verklaren waarom Mr. Wenner en Jon Landau, de manager van Bruce Springsteen en de op één na machtigste invloed op de Hall, invloedrijke acts uit de jaren zestig en zeventig omzeilen ten gunste van recentere artiesten die misschien wat kaartjes verkopen en wat kijkers trekken.
Rockfans hebben het gemerkt. Een vriend van mij gromde dat hij verbijsterd was dat er nog niet te veel goede bands uit de jaren ’70 zijn ingewijd, zoals Hot Tuna en Jefferson Starship. Nou, hij zal waarschijnlijk Mariah Carey en Jay Z daar zien voor een van die bands uit de jaren 70. De Hall lijkt immers al veel grote artiesten uit de jaren 60/70 te hebben doorgegeven, waaronder Deep Purple, Gram Parsons, Jethro Tull, de Turtles, Electric Light Orchestra, Link Wray, de Steve Miller Band, Paul Revere en de Raiders. , de MC5, T. Rex, Chubby Checker, Chicago, de New York Dolls, de Monkees, Warren Zevon, Tower of Power, Yes en tientallen anderen. Fans gaan naar Facebook en stellen petities samen om de nominatiecommissie te overtuigen om de ene of de andere over het hoofd geziene favoriet te erkennen, meestal zonder resultaat. Nu, met het snoeien van de commissie, is het een goede gok dat de meeste van die favorieten voor altijd zullen worden gemeden.
Om zeker te zijn, is het debatteren over wie wel en niet in een Hall of Fame moet staan, onderdeel van zijn doel in de eerste plaats. Net zoals Ron Santo en Richie Ashburn het onderwerp zijn geweest van jarenlange barroom-argumenten door honkbalfans, is het debatteren over de Hall-waardigheid van bestverkopende maar kritisch afgewezen acts als de Doobie Brothers en de Moody Blues een volkomen natuurlijk en gezond onderdeel van de werkwijze.
Een vriend van mij suggereerde dat de Hall meer vernieuwers zou moeten erkennen, ongeacht de verkoop en populariteit... Roxy Music en Kraftwerk zouden erbij moeten zijn. Een ander pleitte sterk voor de eerste mannelijke R&B-artiest die een platinaalbum kreeg, zanger Teddy Pendergrass. Iemand suggereerde dat er een leemte is met betrekking tot Afro-Amerikaanse artiesten die niet passen in Jann Wenner's soultemplate. Ik weet dat Bob Marley, Sly, Jimi en Curtis er zijn. Maar Arthur Lee en Love, Nile Rodgers en Chic, en vooral de Band of Gypsys mogen er zijn. Ik zou ook een eerlijke zaak kunnen maken voor Grace Jones, Labelle en Joan Armatrading.
Dat soort jockeyen voor je eigen favorieten maakt deel uit van het plezier. Maar een probleem met de Rock and Roll Hall of Fame is dat er geen consistente criteria zijn, behalve de regel dat een artiest minstens 25 jaar geleden voor het eerst een opname moet hebben gemaakt voordat hij in aanmerking komt. Toen ik in de commissie zat, werden zowel de Grateful Dead als het Jefferson Airplane overwogen. Ze lieten me de vertegenwoordigers van beide groepen vragen welke leden ze wilden opnemen als ze binnenkwamen. De manager van het vliegtuig zei alleen de zes kernleden uit het 1966-70-tijdperk. The Dead zei dat iedereen die ooit in de band heeft gezeten of helemaal niemand heeft opgenomen en dat is wat ze hebben, zelfs songwriter Robert Hunter. Sommige artiesten zijn ingewijd zonder hun eigen bands (zoals Bruce Springsteen), terwijl anderen de volledige band hebben gekregen. Ze verzinnen het gaandeweg. Miley Cyrus woont de 30e jaarlijkse Rock And Roll Hall Of Fame Inductieceremonie bij in de Public Hall op 18 april 2015 in Cleveland, Ohio. (Foto: Michael Loccisano/Getty Images)
Jaren geleden schreef ik een artikel voor Aanplakbord over wat een schijnvertoning het hele proces is. Dat verhaal leverde me een openbare lafhartigheid op van de legendarische producer (en nu veroordeelde moordenaar) Phil Spector tijdens mijn tweede vergadering van het benoemingscomité. Hij deelde fotokopieën uit en zei: Wat doet deze man hier eigenlijk? Hij noemt ons allemaal klootzakken! Ik zei: Nee, Phil, ik noem jullie allemaal hypocrieten. Daarna kwam hij naar me toe, sloeg zijn arm om me heen en zei: Je weet dat ik maar een grapje maakte, toch? Ik was er niet zo zeker van dat hij dat was, maar ik hoefde me geen zorgen te maken - ik werd daarna uit de commissie gezet.
Vorig jaar interviewde ik de tweemaal ingewijde Graham Nash (voor de Hollies en voor Crosby, Stills en Nash) en vroeg hem: Betekent de Rock and Roll Hall of Fame iets voor jou? Hij antwoordde: Natuurlijk betekent het iets. Ik bedoel, kijk naar de mensen die daar voor mij waren. Maak je een grapje? Deze mensen denken dat ik daar twee keer moet zijn?! Dit is gek voor mij. De Songwriters Hall of Fame, we zijn er ook twee keer. George Gershwin, Cole Porter? Ze denken dat ik een van hen ben? Ze zijn gek geworden! Ik ben dankbaar, dat ben ik, maar het is niet waarom ik in deze business ben gestapt.
Toen de overleden hartenbreker Davy Jones werd gevraagd over het falen van de Monkees om toegang te krijgen, antwoordde hij dat als de Hall enige relevantie had, ze het niet in Ohio zouden hebben gebouwd. Dat is een goede regel, maar de eigenlijke Rock and Roll Hall of Fame in Cleveland en de in New York gevestigde nominatiecommissie die beslist wie wordt ingewijd, zijn twee heel verschillende entiteiten. Een reis naar Cleveland is nog steeds zeer de moeite waard, welke buitensporige omissies en procesfouten er ook zijn.
Ondertussen is en zou officiële bijval niet de motivatie moeten zijn voor een rock-'n-rollband. Mijn vervolgvraag aan Graham Nash ging als volgt:
Ik: Dus waarom ben je in deze business gestapt?
Graham Nash: Om geneukt te worden.
Jeff Tamarkin was de eerste redacteur van CMJ en diende later als redacteur van Relix en Goldmine. Hij is de auteur van Kreeg een revolutie!: De turbulente vlucht van Jefferson Airplane en co-auteur met Howard Kaylan van Shell Shocked: My Life with the Turtles, Flo en Eddie, en Frank Zappa enz.
***
Leon Bridges is de met zijde geuite redder die popmuziek nodig heeft
