Cameron Boucher treedt op met Sorority Noise.Hannah Altman Vrouwenclub lawaai De brutaal eerlijke teksten van frontman Cameron Boucher hebben hem tot de koning van catharsis van de emo-revival gemaakt. Elke avond laat de zanger/gitarist honderden rechteloze jongeren schreeuwen dat ik niet meer wenste dat ik dood was op de melodie van Using, de nu permanente show-closer van de band. Het recht op leven is altijd de boodschap van Boucher geweest, op de laatste release van de band, Je bent niet zo _____ als je denkt , probeert hij dat te midden van een ernstige tragedie in het oog te houden.
Ik luister dagelijks naar emo en dit album doet meer pijn dan de meeste. Het is ook een van de beste platen die emo dit decennium heeft gezien.
De titel van het nieuwe album van de Hartford, Conn., band is onpraktisch, maar ik ben eraan gewend geraakt om het woord blanco uit te spreken als ik het hardop zeg. Boucher vertelde Stereogom, Door de titel kan ik er op elk moment elke draai aan geven die ik wil. Het is een zin die ik in mijn leven heb gehad sinds ik jonger was, maar nu kan iedereen die ruimte vullen met wat ze willen.
Dat soort flexibiliteit werkt perfect wanneer het soort muziek met je klikt. De teksten zijn diep persoonlijk en zelfreflexief, maar tegelijkertijd universeel.
Zoals de wonderjaren Niet dichter bij de hemel , gaat het nieuwe album van Sorority Noise over de depressie en wroeging in het leven van een man door zich te concentreren op de dood van een specifieke vriend. Vorig jaar pleegde Sean, een van Bouchers beste vrienden van de middelbare school, zelfmoord.
Boucher benut de intimiteit van deze levensechte momenten en bereikt voelbare catharsis door klassieke emo-dynamiek, afwisselend introspectieve momenten van stille en boeiende luide secties die je ademloos geschreeuw achterlaten.
Langzame, zachte nummers bouwen zich op tot zware crescendo's (Second Letter from St. Julien), maar de plaat valt nooit in de val om snel gelijk te stellen aan zwaar, of langzaam aan zacht. Waar ben jij? toont een verrassende maturiteit, waarbij de gok wordt genomen van snelle akoestische tot langzame melodieuze gitaar tot rechtstreeks jammen. En dat is nog maar de eerste helft van het nummer.
Singles No Halo en Disappeared zijn hier de meest rechttoe rechtaan rocknummers. Toch geeft het contrast van Boucher's zuivere verzen met de gelaagde bendezang van de zwaardere secties deze nummers een extra voorsprong. Verdwenen laat je zelfs denken dat het nummer rustig eindigt voordat je een cavalcade van boos gitaarwerk tevoorschijn haalt om sterk te eindigen.
Het mooiste moment van het album komt van de langzame Creep-achtige melodie van A Better Sun. Je krijgt koude rillingen als je Boucher voor het eerst hoort zingen. Dit is het deel waar ik cocaïne deed om indruk te maken op al mijn mondademende vrienden, precies op het moment dat de gitaar inslaat en het nummer wegsmelt.
Je bent niet zo _____ als je denkt is bipolair, gelijke delen depressie en angst.Gediagnostiseerd bipolair, heeft Boucher niet alleen geschreven over zijn ziekte; hij heeft het geïntegreerd in het geluid van de band. Elk nummer beweegt moeiteloos tussen angstige, zachte woordspelingen en overweldigd geschreeuw. Dit is geen band die vasthoudt aan een formule, maar ze spelen al lang genoeg samen om hun sound te vinden en daarin blinken ze uit.
Sorority Noise is altijd duidelijk en to the point geweest. En dat is nog moeilijker als het over de dood gaat. In een plaat van deze zelfernst weet Boucher nog steeds een grap te maken.
Het is een tijdje geleden dat ik God heb gezien en ik probeer hem niet te leiden, maar hij probeert me altijd te neuken op de melodie van mijn favoriete nummer dat Boucher zingt op A Portrait Of.
De meest fascinerende afwijking van de zeer persoonlijke songwritingstijl van Boucher is het gebruik van conversatie. Letter from St. Sean en Car bevatten beide teksten die zijn geschreven vanuit het perspectief van een dode vriend, een krachtig hulpmiddel dat wordt gebruikt om nauwkeurig te werken. Het onderwerp wijkt niet ver af van de tijdgenoten van Sorority Noise, maar slaagt er op de een of andere manier in stilistisch van hen te lenen terwijl ze toch hun eigen geluid creëren.
Een beetje van mede-emo-opwekkingsinvloeden overal Je bent niet zo ____ als je denkt zijn welkom en gevierd. De humor en snelle vocale levering op A Portrait Of doet denken aan The Front Bottoms, terwijl er momenten zijn waarop Where Are You? voelt zich geïnspireerd door poppunkers en vrienden Modern Baseball.
Laat de ventilator aan klinkt alsof het was gestopt Laat het me begrijpen , en dat is een compliment. Sorority Noise vertoont muzikaal en tekstueel een volwassenheid waar het hele album op bouwt. Schiet me neer als je me vertelt hoe het is om je eigen bloed te proeven, en ik zal je vertellen hoe het is om sereen te zijn, klinkt niet als een Jesse Lacey-tekst. Het resultaat is de mooiste en meest huiveringwekkende vijf minuten van het album.
Het enige teleurstellende nummer is de finale, New Room, een eenvoudig akoestisch nummer dat niet helemaal overeenkomt met de rest van wat het album levert.
Ondanks het deprimerende karakter van het album, komt de behoefte om hoop en hulp te bieden overweldigend over. Er is een regel die twee keer voorkomt in A Portrait Of die alles zegt wat Boucher te zeggen heeft over suïcidaal zijn en nog steeds je vrienden van de richel moeten praten. Ik probeer niet te zeggen dat het gemakkelijk is, ik probeer te zeggen dat het goed is.
Je bent niet zo _____ als je denkt is geen gemakkelijke luisterbeurt, maar het is een verdomd goede plaat.
