Hierdoor klink ik misschien als een eikel, zei Jimmy Kimmel, maar het verbaast me niets. Eigenlijk was ik teleurgesteld dat het zo lang duurde.
Het was maandag 13 mei en meneer Kimmel, 34, was aan het praten vanuit zijn kantoor in Los Angeles, waar hij over een paar uur op het vliegtuig zou stappen naar New York City. De volgende dag, de vuile wangen ex-radio D.J. werd telechauvinist triomfantelijk het podium betreden van het New Amsterdam Theatre op Times Square om te worden gekroond tot 's avonds laat televisie's nieuwste glanzende nieuwe object. Battered ABC had Mr. Kimmel getekend om een comedyshow te doen na Nightline, een om de nooit echt gewerkte Bill Maher en Politically Incorrect te vervangen.
De heer Kimmel had de afgelopen drie jaar opgeblazen als presentator van Comedy Central's Man Show, de wekelijkse, wilde testosteronrelease waarin hij en tandy co-host Adam Carolla, toegejuicht door een gretig, bierdrinkend publiek, riffs op onderwerpen zoals plassen, masturberen en scheten laten terwijl ze omringd zijn door halfnaakte sidekickettes genaamd de Juggies, van wie sommigen op trampolines sprongen. The Man Show, gezien als een berisping van de politieke correctheid uit de jaren 90, was geen hoge kunst. Op een sketch van een Man Show had een shirtloze meneer Kimmel - alle 191 pond van hem - een levende chimpansee drooggebeten.
Nu volgt hij Ted Koppel op.
Maar toen hij aan de Big Time grensde, bood meneer Kimmel deze onthulling aan: de Man Show-man is niet noodzakelijk hem. En het joelende, kuddeachtige studiopubliek van hem en meneer Carolla?
Ik mag de meeste niet, om eerlijk te zijn, zei meneer Kimmel. Ik vind een bepaald segment van hen leuk, maar ik vind ze niet leuk als groep. Individueel zijn ze prima, maar als groep hou ik niet van getoeter en geschreeuw.
En daar ga je. Als een tv-presentator voor kinderen die uiteindelijk een hekel krijgt aan de kinderen die zijn naam blaffen, was meneer Kimmel zijn schreeuwende, loyale pieters beu. Hij was dankbaar voor hun liefde, maar hij haatte hun hersenloze gejuich van onbenullige woorden. Hij haatte het als MTV, in de veronderstelling dat ze perfect zouden zijn, hem en meneer Carolla naar Mardi Gras stuurde, een gebeurtenis die hij een nachtmerrie noemde. Jimmy Kimmel groeide op met de wens artiest te worden, omdat hij hardop huilde. Begrepen mensen het niet? Alleen omdat hij goed speelde met geile pakken lui, betekende niet dat hij een van hen was.
Het idee dat ik die vent ben die rondrent en mensen met een handdoek in de kont slaat, dat ben ik niet echt, zei hij. Ik vind het leuk om te denken dat er een beetje meer voor mij is dan dat. Ik weet dat die er is.
Maar nu heeft hij zijn werk gedaan. Mr. Kimmel sluit zich aan bij een gimpy netwerk met een nog wankelere nachtfranchise. ABC verprutste eerder dit jaar enorm toen het flirtte met David Letterman, om hem vervolgens te verliezen en meneer Koppel en Nightline, het ouder wordende maar stentoriaanse nieuwsbeest, te vervreemden. De executie van Nightline werd uitgesteld, maar weinig mensen denken dat het langer dan een paar jaar zal duren.
De missie van ABC is natuurlijk om een deel van die 18-tot-34 mannelijke demografie terug te krijgen van Mr. Letterman en Jay Leno. Maar de selectie van meneer Kimmel deed de wenkbrauwen fronsen, en niet alleen omdat zijn pipi-grapjes in schril contrast staan met de lyrische berichten van meneer Koppel uit Congo. Te midden van de mishegos van Letterman waren er geruchten dat als ze Dave niet kregen, ABC Jon Stewart van The Daily Show zou achtervolgen, die geestig en charmant is en het soort zichzelf wegcijferende slimme broek dat wordt geschreven in The New Yorker en The New York Times Magazine - met andere woorden, het type man waar meneer Koppel op zijn minst om zou lachen, zo niet om zou lachen.
Omgekeerd wordt meneer Kimmel, geboren in Brooklyn en opgegroeid in Las Vegas, gezien als een vrolijke lummox - het type dat in Maxim zou kunnen worden geschreven en dat meneer Koppel misschien zou vermijden op de Delta-shuttle. Fysiek riekt meneer Kimmel naar normale kerelheid: kortharig, tonvormige borst en meestal behoefte aan een scheerbeurt, hij is het soort lieve schlep die eruitziet alsof hij een Rangers-trui draagt, zelfs als hij geen Rangers-trui draagt. Inderdaad, als 's avonds laat college is en Jay Leno de onderdanige penningmeester van de studentenraad is, David Letterman de vijfdejaars senior die chagrijnige slaapmeester werd, Conan O'Brien de improvisatiekapitein en Craig Kilborn de sjofele Lothario die met de eerstejaarsmeisjes sliep, dan is Jimmy Kimmel de coole kerel die slimmer is dan zijn 2.0 GPA die het niet erg vond als je zijn porno leende, of in zijn kamer kotste.
Vanwege die sympathie was de heer Kimmel in staat om een ironische grofheid zoals The Man Show uit te voeren. Zoals een van zijn idolen, Howard Stern, die wegkwam met de strippers en borstonderzoeken omdat hij een gezin had in de buitenwijken en iedereen vertelde dat hij een kleine penis had, meneer Kimmel, die 14 jaar getrouwd is en twee jonge kinderen heeft ( en nu van tijd tot tijd in de show van Mr. Stern verschijnt), is een agressor in de lucht met een marshmallow erin - geen vrouwenhater, maar een varken met een knipoog.
Hij heeft er tenminste een op tv gespeeld. Terwijl hij zich voorbereidt op de grootste sprong in zijn carrière, wil meneer Kimmel maar al te graag die frat-guy-perceptie achter zich laten.
Ik hou absoluut van sporten en bier drinken en zo, maar ik denk dat ik een beetje veelzijdiger ben dan dat, zei meneer Kimmel. Ik bedoel, ik zou nooit in een broederschap zitten. Het is zo grappig als mensen tegen me zeggen: 'Oh, deze frat-boy-humor', want een broederschap is het laatste wat ik zou doen. Ik hoef niet bij een groep te horen die me vertelt wie mijn vrienden zijn. Ik heb al genoeg moeite om jongens bij me weg te houden.
Jimmy Kimmel zei dat hij wordt gemotiveerd door woede. Geen angstaanjagende woede van Travis Bickle-stijl, maar wrok over de manier waarop hij in het begin van zijn radiocarrière door het land werd gerangeerd, als een Wolfman Jack Willy Loman. Er is veel wrok die me voedt, dat is waar, zei hij.
Voordat hij op televisie landde, zwoegde meneer Kimmel in radiostations in Las Vegas, Phoenix, Seattle, opnieuw Phoenix, Tampa, Palm Springs, Tucson en tenslotte Los Angeles. Hij werd ontslagen uit alle, maar twee van die banen. Het steekt hem nog steeds.
Ik werd ontslagen bij al deze radiostations en mensen lachen en denken dat het cool is of wat dan ook, zei meneer Kimmel. Maar weet je, het was niet grappig en het was toen ook niet cool - het waren ik en mijn vrouw en uiteindelijk moesten een paar kinderen ons huis inpakken zonder geld en naar een andere stad rijden waar ik hopelijk zou zijn een andere baan kunnen krijgen. Het was niet leuk.
De heer Kimmel gaf toe dat hij in zijn vroege radiotijd een enorme pijn in de kont was. Directeuren van radiostations, zei hij, willen altijd Gary Collins van je maken, en hij was een onbewezen jongen die eiste dat ze niet met zijn onontdekte genie zouden knoeien. Ik was een magere punk die tegen deze volwassen mannen zei: 'Je bent niet grappig, ik weet wel beter, vertrouw me maar', zei meneer Kimmel. Ik kan zien waarom ze me niet mochten.
Hij begon zijn stem te vinden in een weinig geluisterd R&B-radiostation in Palm Springs, waar hij platen van Peabo Bryson en Regina Belle draaide en een jeugdvriend genaamd Carson Daly zijn stagiair was. Ervan overtuigd dat niemand luisterde en het dus niemand kon schelen wat hij deed, verbeterde meneer Kimmel die wilde gewone man-act, kreunend over zijn baas, dwaze telefoontjes plegend en de radio de hemel in sturen. Het was alsof we een show aan het doen waren in onze woonkamer, zei meneer Kimmel. En het was op een bepaalde manier heel bevrijdend om het gevoel te hebben dat niemand luisterde, omdat je het gevoel hebt dat je alles kunt zeggen - en ik begon gewoon iets te zeggen.
Uiteindelijk begaf meneer Kimmel zich naar LA's hyperinvloedrijke KROQ, waar hij bekend werd als een bijdehante sportfreak genaamd Jimmy the Sports Guy. Mensen begonnen hem te bellen met ideeën voor televisie. Maar hij verbaasde vrijers door de meeste van hun ideeën af te wijzen.
Ik heb tegen zoveel mensen nee gezegd terwijl ik niets aan de hand had, en ze konden het niet geloven, zei hij lachend. Ik was net op de radio en ze zeiden: 'We willen dat je deze show host.' Ik zei nee, en ze zeiden: 'What the fuck?' Ik zou zeggen: 'Het klinkt niet goed. ' En dan zeiden ze: 'Maar je was op de radio! Wil je niet op tv zijn?' Ik zou gaan, 'Ja, maar ik wil iets goeds doen.'
In 1997 gaf de heer Kimmel toe en stemde ermee in om als gastheer te dienen voor Win Ben Stein's Mone y, een Comedy Central-quizshow waarin deelnemers proberen hun verstand te combineren met de monotone voormalige Nixon-assistent die filmacteur werd (Bueller ... Bueller ... Bueller ... ) . De veelgeprezen show verdiende de heer Kimmel enige kritische geloofwaardigheid; hij won in 1999 een Emmy voor overdag voor de beste presentator van een spelshow.
Maar zelfs toen wilde hij graag meer laten zien. Toen ik bij de Ben Stein-show was, wilde ik altijd stiekem laten zien dat ik de antwoorden op veel van de vragen wist, zei meneer Kimmel. Hij voelt een beetje hetzelfde in zijn doorlopende optreden als leunstoelprognosticator op Fox's N.F.L. pregame show, waar hij een grappige schmo speelt die probeert te kiezen tussen de Saints en de Buccaneers.
Mensen stellen komedie gelijk aan dom zijn, zei meneer Kimmel. En weet je, ik zou graag een IQ-test of een SAT-test willen doen. Alleen omdat [jock-turned-Fox-persoonlijkheid] Howie Long een bril draagt, maakt hem nog niet slim. Ik garandeer je dat ik veel slimmer ben dan die jongens.
Mr. Daly, het MTV-idool dat ook een NBC-show van 01:35 uur host genaamd Last Call, noemde Mr. Kimmel een van de slimste mensen die hij kende. Hij is zeer belezen, hij is een geweldige Trivial Pursuit-partner - hij heeft veel kennis op veel niveaus, zei meneer Daly.
Toch zou meneer Kimmel zijn hersens aan niemand opdringen. Je kunt beter je intellect onderschatten dan te gaar, dacht hij.
Ik denk dat dat de reden is waarom Dennis Miller door een twee-aan-vier op zijn hoofd werd geslagen, zei meneer Kimmel, verwijzend naar de onlangs ingeblikte Monday Night Football-nar. Dennis Miller lijkt meer van plan om mensen te laten zien dat hij slim is dan mensen te laten zien dat hij grappig is. Er zijn ontelbare slimme mensen - er zijn niet zoveel grappige mensen. Als het je doel is om mensen te laten zien hoeveel je hebt gelezen, dan is daar iets mis mee als je een komiek bent.
The Man Show, gelanceerd in 1999, zou dergelijke conflicten niet opleveren. Ontwikkeld door Mr. Kimmel, Mr. Carrolla en Dan Kellison, werd de show het op een na best beoordeelde programma op Comedy Central (na South Park), ondanks een harige uitbarsting van critici toen het in première ging. Susan Faludi deed het in Newsweek af als een show waarin winderigheid de sine qua non van mannelijke identiteit lijkt te zijn.
De heer Kimmel zei dat hij niet kan begrijpen waarom The Man Show voer werd voor generatieargumenten. Bij verschillende gelegenheden werd het bespot als bewijs dat de mannelijke holbewoner was teruggekeerd naar de popcultuur; van een broeierig verzet tegen gendergelijkheid; van de schaamteloosheid van kabeltelevisie-executives.
Het doet me altijd denken aan een van mijn slechte boekverslagen, waar je drie punten moet vinden om je argument te ondersteunen, zei meneer Kimmel. De eerste is nogal sterk, en de derde is redelijk sterk, maar die in het midden is gewoon bullshit.
We gaan en vermaken deze dronken jongens - hoe is wat we doen indicatief voor alles wat er in Amerika gebeurt? vroeg meneer Kimmel. 'Oh, het is dit verzet tegen het feminisme.' Nee! Het is een show die mensen grappig vinden. Ook kijken jongens graag naar meisjes die stuiteren. Simpel als dat.
Het zijn niet alleen jongens, zei hij. De heer Kimmel zei dat vrouwen hem de hele tijd vertellen dat ze van The Man Show houden; hij zei dat de vrouwelijke fans van het programma hun loyaliteit als een contra-intuïtief ereteken beschouwden. Ik denk dat ze zich daardoor speciaal voelen, zei hij.
Maar na verloop van tijd begonnen zelfs de beste bedoelingen van het publiek op meneer Kimmel te slijten. Hij zei dat hoewel ze opgewonden waren dat mensen kwamen kijken, hij en meneer Carolla het geschreeuw en geblaf van hun publiek beu waren; dat ze graag hun horizon wilden verbreden. Meneer Kimmel zei dat ze het er elke keer over hadden als ze een nieuwe aflevering op de band hadden opgenomen.
De hondsdolle fans achtervolgden hen ook op straat. Adam en ik lopen rond, en mensen worden gek, zei meneer Kimmel.
Soms was het te veel. De heer Kimmel vertelde een verhaal over een keer dat hij met vrienden aan het dineren was in Las Vegas en een praatgrage fan plotseling in hun hokje zat en hen binnen opgesloten.
Ik denk dat mijn persoonlijkheid dat gedrag verwelkomt, zei meneer Kimmel. Ik denk dat er een aantal dingen zijn waar je mee te maken krijgt als je een biertje drinkt aan het einde van je tv-programma.
De heer Kimmel betreedt 's avonds laat televisie op een moment dat omroepnetwerken, in de overtuiging dat 11 september het publiek afwendde van zinloze seks en geweld, weer omroepen zijn geworden, met een vast dieet van middelzwaar comfortvoedselentertainment . Deze geest was duidelijk tijdens de presentaties van deze week, waar urbane NBC, het huis van Will & Grace en Fear Factor, een nieuwe serie aankondigde genaamd American Dreams, over een witbroodgezin uit de jaren 60 met een dochter die hoopt de aardappelpuree te maken op Amerikaanse muziektent. Zelfs de sletterige WB verlaagt zijn zoomlijn en introduceert een golf van familiewaardenshows, waaronder een remake van CBS's oude Family Affair, met in de hoofdrol die Sweet Travestite van Transseksueel Transsylvanië, Tim Curry, als butler.
De show van Mr. Kimmel - die losjes wordt omschreven als een talk- en variétéshow van een uur - zal pas in januari 2003 op ABC debuteren. ABC heeft echter haast om politiek incorrect naar de stoep te trappen; het netwerk kondigde op 14 mei aan dat het binnenkort Mr. Maher en de stoel waarvoor hij kwam (jezus, dit netwerk wordt vreemder en vreemder) binnenkort overboord zal gooien, een extra Nightline-halfuur genaamd Nightline Close-up.
Kom dan begin volgend jaar, het is Jimmy-tijd. Bill Hillary, de executive vice president en general manager van Comedy Central, zei dat hij blij is voor zijn werknemer, maar denkt dat de overgang van de heer Kimmel van de kabel een uitdaging zal zijn, al was het maar vanwege de krakende kijkers die hij moet converteren.
Om heel eerlijk tegen je te zijn, denk ik dat het in het begin moeilijk zal zijn, omdat het publiek van ABC zo oud is, zei meneer Hillary. Maar ik denk dat als iemand echt kan doorbreken, hij het kan. De uitdaging voor hem is om een jonger publiek trouw te krijgen aan zijn programma en naar ABC te komen.
Stacey Lynn Koerner, vice-president van uitzendingsonderzoek voor Initiative Media, een media-analysebedrijf, zei dat meneer Kimmel op ABC waarschijnlijk een beetje breder zou moeten worden, wat van zijn Man Show-uiterlijk van zich af zou moeten schudden. De belangrijkste doelgroep in de late avond zijn jonge mannen, maar dat betekent niet dat vrouwen niet kijken.
Meneer Daly was botter over de ABC-show van zijn vriend. Kijk uit, zei hij. Kijk verdomme uit.
Wat betreft The Man Show, de toekomst is onduidelijk. Meneer Kimmel zou alleen maar zeggen: ik weet niet wat er gaat gebeuren. Comedy Central's Mr. Hillary zei dat het netwerk onbeslist is of de show zal doorgaan, misschien met Mr. Carolla en iemand anders; het netwerk heeft de Daily Show natuurlijk met succes overgedragen van Mr. Kilborn naar Mr. Stewart. (Meneer Hillary voegde eraan toe dat Comedy Central ook voor vier jaar Crank Yankers heeft besteld, een nieuwe poppen-doen-crank-calls-show van dhr. Kimmel, dhr. Carolla en dhr. Kellison.)
Maar meneer Kimmel zal het druk hebben met verhuizen. Tijdens de presentatie van ABC op 14 mei grapte hij dat hij van plan was om Barbara Walters op een trampoline te krijgen.
Hierdoor klinkt hij misschien als een eikel, maar Jimmy Kimmel denkt dat hij 's avonds laat kan werken.
Iedereen die ik ken, vindt me grappig, zei hij. Zelfs mensen die me niet mogen, denken dat ik in het echte leven grappig ben. Er is geen reden waarom het niet naar de rest van de Verenigde Staten zou moeten worden vertaald.
-met rapportage door Rebecca Traister en Gabriel Snyder
