Dit is hoe Eddie Vedder vijf uur van de muziekindustrie doorstond om het ego van Jann Wenner te voelen.Mike Coppola/Getty Images Op een gegeven moment heb je jezelf misschien afgevraagd: ik vraag me af hoe het was om in het publiek te zijn bij de 2017 Rock and Roll Hall of Fame Induction Ceremony in Brooklyn's Barclays Center op vrijdagavond?
Hoewel dat een merkwaardig specifieke en mondvolle vraag is, heb je geluk, want ik ben blij je te kunnen meedelen dat deze schrijver, wiens woorden je nu aan het lezen bent en waarvan je vermoedelijk enorm onder de indruk bent, toegang heeft gekregen totrock's belangrijkste nachtde voorstelling van dit jaar.
Het was een avond die het muzikale gamma varieerde, met optredens van iedereen, van de vergrijzende Engelse poprockers Electric Light Orchestra uit de jaren 70/80 tot de vergrijzende Engelse progrockers uit de jaren 70/80. Natuurlijk werden daar ook Pearl Jam en een eerbetoon aan Tupac in gegooid.
Hier zijn mijn berichten van diep in de Barclays. Rijd met me.
Uur 1
Terwijl de show op het punt staat te beginnen en ik plaatsneem, realiseer ik me dat deze avond geweldig zal zijn, wat er ook gebeurt, aangezien mijn tafel niet alleen is uitgerust met wijn, maar ook met kaas en dessertborden.
De procedure wordt geopend met een inleiding door Rollende steen redacteur Jann Wenner en een eerbetoon aan de onlangs overleden Chuck Berry, een van de grondleggers van rock en een man die ongetwijfeld verbaasd zou zijn dat ELO werd gekozen om hem te eren. (Om eerlijk te zijn, merkte frontman Jeff Lynne later op dat hij gedurende zijn hele carrière Berry-nummers zou coveren.)
En mocht je je afvragen hoe een ceremonie gewijd aan alles wat met rock te maken heeft muzikaal begon? Met de Vijfde symfonie van Beethoven natuurlijk. Ah, de zoete klanken van royaltyvrije melodieën.
Tot eer van ELO was een van de beste optredens van de avond hun vertolking van de hit Evil Woman uit 1975, die klonk precies zoals de opname. 
Joan Baez wordt wakker met Mary Chapin Carpenter en Amy Ray en Emily Saliers van Indigo Girls.Mike Coppola/Getty Images
Uur 2
Joan Baez werd alom geprezen als een van de gezichten van de volksbeweging uit de jaren 60 en vocht haar hele leven voor vrede en gelijkheid. Een van de grootste reacties van het publiek tijdens haar introductietoespraak kwam natuurlijk toen Baez het had over... Taylor Swift. Blijkbaar is Joans kleindochter fan van Swift en heeft ze backstagepassen voor een van haar shows weten te scoren. Het moet een ongelooflijk moment zijn geweest: een echte legende en Joan Baez samen in één kamer.
Natuurlijk is dat een grap, maar dankzij haar hipheid en boodschap van gelijkheid was het publiek super in hoe Baez ermee overkwam, Swift-referenties en zo. Ze was, zoals ik kinderen hoor zeggen, wakker.
Als het publiek geëlektrificeerd was door haar pure wakkerheid, nou, dat stortte in toen ze een ingetogen akoestische set uitvoerde met de hulp van de Indigo Girls en Mary Chapin Carpenter, ongetwijfeld mooi en helder, maar misplaatst aangezien het publiek in de stemming om rocken en niet, bij gebrek aan een betere uitdrukking, folk uit .
Nu we het er toch over hebben, een klassieke klacht die elk jaar wordt herhaald, is precies wat voor soort artiest zich kwalificeert als een rockartiest.
Als je het genre zou noemen dat de Baez en mede-inductee Tupac Shakur belichaamden, zou het woord rock dan ooit bij je opkomen?
Of is rock meer een idee en een houding dan een geluid? Bij nader inzien, om de wijze woorden van Winston Churchill te parafraseren, als het gaat om hoe artiesten worden gekozen voor introductie in de Rock Hall: het is een raadsel, verpakt in een mysterie, in een enigma. Dat gezegd hebbende… 
Rick Wakeman van Yes probeert een nieuwe standup-routine uit terwijl hij zijn prijs in ontvangst neemt.Mike Coppola/Getty Images
Uur 3
Op dit punt kwamen twee jongens van Rush naar buiten om de band Yes in te leiden, waarvan het hoogtepunt, voor mezelf en velen in het publiek, de bizarre eigenzinnigheid en volslagen absurditeit was van toetsenist Rick Wakeman, die, vermoedelijk in plaats van 22.00 uur. slot in de Comedy Cellar, maakte van de gelegenheid gebruik om wat grappen te vertellen.
Mijn vader was een Elvis-imitator, zei Wakeman. Maar daar was in 1947 niet veel vraag naar. Rimshot!
Maar dat is niet alles. Vermeldend dat de Barclays niet ver van zijn eerste betekenisvolle seksuele ervaring ligt, beschrijft Wakeman ook het proces van hoe hij het toetsenbord leerde bespelen. psych! Hij had het eigenlijk over het krijgen van een prostaatonderzoek: terwijl ik mijn onderzoek onderging, zei de dokter tegen me: 'Mr. Wakeman, je hoeft je niet te schamen. Het is niet ongebruikelijk om een erectie te krijgen met dit soort procedures.' Ik zei: 'Ik heb geen erectie.' Hij zei: 'Ik weet het, maar ik heb.'
Wakeman zei dat inderdaad. Dit is geen nepnieuws. Maar goed, ieder zijn ding. Als Joan Baez over vrede en gelijkheid wil praten, dan kan Rick Wakeman het hebben over prostaat en erecties, verdomme! 
Niets zegt dat The Rock and Roll Hall of Fame zo relevant is als Snoop Dogg die een rapper introduceert die 21 jaar geleden is vermoord.Mike Coppola/Getty Images
Uur 4
Cue: Snoop Dogg. De rapper, wiens laatste smaak van marginale relevantie was dat hij zijn naam om de een of andere reden kortstondig veranderde in Snoop Lion, was daar om zijn overleden vriend Tupac Shakur te introduceren.
Doggs toespraak beschreef hun vriendschap (ze gingen ooit parasailen!) en hoe Tupac hem inspireerde om acteren na te streven.
Toen het tijd was voor het uitvoeringsgedeelte van Tupac's introductie, kwamen Alicia Keyes en T.I. nam de teugels over en zorgde voor een pittige set. Een grote teleurstelling was echter dat Hologram Tupac nergens te bekennen was. Dat hologram heeft een betere agent nodig. 
Dit was de enige keer dat we de originele Journey-zanger Steve Perry met de band op het podium zagen. Zonder uitleg trad een Steve Perry-less Journey op met iemand die in wezen een Steve Perry-imitator was.Mike Coppola/Getty Images
Uur 5
De meeste nachten staat de vloer van de Barclays bol van de actie van hun thuisteam Nets die een wedstrijd spelen die ze waarschijnlijk op het punt staan te verliezen. Vanavond was diezelfde rechtbank echter de thuisbasis van een heel ander soort gemist schot: een Steve Perry-less Journey laten optreden met iemand die in wezen een Steve Perry-imitator was. 
Lenny Kravitz brengt hulde aan Prince, gesteund door de enige Perry die op het podium optrad (Joe niet Steve).Ken Kurson voor Braganca
In de aanloop naar de show gingen er geruchten over het al dan niet optreden van Perry, waarbij fans enthousiast waren over het feit dat Perry en Journey, na precies 30 jaar uit elkaar te zijn gegaan met zijn oude band, opnieuw hun krachten zouden bundelen. Helaas, het mocht niet zo zijn.
Terwijl Perry geen uitleg gaf, kwam Arnel Pineda (die momenteel zang verzorgt) tussenbeide en hoewel hij geweldig werk deed, had Pineda elk lid van het publiek een dikke stapel biljetten van honderd dollar kunnen overhandigen en mensen zouden nog steeds teleurgesteld zijn geweest dat Perry kwam niet op het podium. Het is tenslotte een avond op maat gemaakt voor onvergetelijke momenten en deze was, nou ja, het tegenovergestelde daarvan.
De zaken werden opgefleurd toen Pharrell zijn Get Lucky-medewerker Nile Rodgers introduceerde, die niet werd ingewijd maar eerder iets kreeg dat de Musical Excellence Award werd genoemd. Verward? Zo ook Nijl. Ik wil gelukkig zijn, maar tegelijkertijd sta ik perplex, zei hij Rollende steen .
Om de verwarring op te ruimen, betrad Lenny Kravitz het podium en werd de laatste in een lange rij artiesten om te eren Prins . Geliefden, we zijn hier vandaag samengekomen om door dit ding heen te komen dat een zeer lange introductieceremonie wordt genoemd. 
David Letterman introduceert Pearl Jam.Mike Coppola/Getty Images
Eindelijk tijd voor het laatste deel van de procedure, verscheen een bebaarde David Letterman (die inviel voor een zieke Neil Young) om Pearl Jam te eren, en zette hij een lange relatie voort tussen de rockband en de voormalige talkshowhost die eindigde toen ze speelden op zijn laatste voorstelling in mei 2015.
Ondanks dat hij sindsdien zelden in het openbaar verscheen, was Letterman zijn typische scherpe en hilarische zelf, zelfs wanneer hij een foto liet zien van zijn jonge zoon Harry die nonchalant een sigaret vasthoudt.
Toen het tijd was voor Eddie Vedder en zijn gezelschap om hun toespraken en het daaropvolgende optreden te geven, was het publiek verrukt van vreugde.
Het was duidelijk hoe toegewijd Pearl Jam-fans zijn: niet alleen maakten ze de hele nacht het hardste geluid - ze hebben de afgelopen vijf uur meer dan vijf uur gezeten om dit moment te bereiken.
Terwijl een andere inductieceremonie werd afgerond en de klok voorbij middernacht sloeg, verliet ik de Barclays als een verlicht persoon.
Tupac parasailde met Snoop. Joan Baez kent Taylor Swift. Tom Wakeman is de nieuwste hete komiek. Lang leve rock-'n-roll, inderdaad. 
Eddie Vedder verontschuldigde zich tegenover zijn bandleden voor het crowdsurfen en steigerklimmen in zijn niet zo verre jeugd.Ken Kurson voor Braganca
