Ari Graynor.Show Time De camera flitst terug naar de aflevering van vorige week en betrapt ons op de plot terwijl een verteller zegt Eerder op Ik sterf hier . Ik heb het gevoel dat ik kijk De draad maar met cabaretiers. Dan misschien wel de slechtste intromuziek die ik ooit heb horen spelen. Visueel is alles cool en retro, maar de audio is serieus gewoon de geluiden van iemand die sterft door een trompet en het huilende kakelende gelach van een mysterieuze vrouw. Het is moeilijk om er doorheen te komen. Je zou dit op je telefoon kunnen zetten en als wekker kunnen gebruiken. Dit klinkt als een grap. Het is niet. Klinken als een grap en niet echt een grap zijn, zal in de toekomst een doorlopend thema zijn.
Adam doet de open mic bij Goldies en vertelt wat grappen over hoe hij soms werkt als klusjesman (omdat zijn vader altijd dingen in huis kapot maakt). Dan worden we meteen geraakt door I'm Dying Up Here's favoriete plotapparaat, een heckler-interactie. Staat Goldies toe dat er gewoon tussenbeide komt of zo? In moderne comedyclubs zal de beveiliging je vragen om te vertrekken als je meedogenloos de open mic-show lastigvalt. Misschien gebeurt dit omdat het in het verleden is. Misschien is er in de jaren tachtig een burgerrechtenamendement van een komiek aangenomen waarvan ik niets weet. Hoe dan ook, de heckler is old school racist uit de jaren 70 en vraagt Adam om een glans. Adam vernietigt de heckler met een scenariogeschreven dialoog tussen de heckler-vernietiging. Als we in de moderne tijd waren, zou er een YouTube-video van zijn die Adam wanhopig zou proberen om viraal te gaan. Zijn karakter is op dit moment aardig sympathiek, ook al zijn de lijnen nogal stijf. Ondertussen zijn Goldie en de andere boekers aan het kaarten. Een van hen heeft een paar azen, ook al spelen ze schoppen of iets waar dat niet zo belangrijk zou zijn als bij het spelen van poker. Scenarioschrijvers doen dit altijd. Wanneer mensen op het scherm kaarten spelen, doen ze altijd al deze dingen die niemand die regelmatig kaarten speelt, ooit zou doen, zoals hun kaarten voor zich uitspreiden. Ik speelde veel poker en dit zat me altijd dwars. Het maakt scenarioschrijvers niet uit, want het verhaal zit niet in de details, maar in de beproefde plotstructuren en het creatieve gebruik van thema's. Het probleem is dat iedereen die daadwerkelijk kaarten heeft gespeeld, voor een moment zijn opschorting van ongeloof zal verliezen, en iedereen die daadwerkelijk stand-upcomedy heeft gedaan, zal gek worden.
Later is Ralph in het herentoilet naast de heckler aan het urineren, heel terughoudend spelend als de heckler Bill Cosby een spook noemt en luid en onverstandig spreekt over zijn theorieën over komedie. Dit is levensecht. Deze mensen bestaan en zuigen meestal net zo hard als deze man zuigt. Ralph levert ook een manier op de neus riff op het komische axioma timing is alles en verwijdert de luchtaangedreven handdroger van de muur om de man ermee in het gezicht te slaan. Hij slaat de hondenpoep uit de man, gooit echt naar beneden. Het voelt alsof ik naar een Guy Ritchie-film kijk of zoiets. Ik barst in lachen uit. Ik weet niet zeker of ik nu moet lachen. Ralph gaat weg en zegt tegen de binnenkomende Edgar Martinez, voorzichtig, de vloer is nat. Edgar hurkt neer en in een moment van eigenlijk heel grappige misleiding en karakterexpositie, zegt hij tegen het bebloede lichaam dat je wat wiet wilt kopen?
Bill en Cass maken een gekscherend grapje over Bill's opwinding voor een nieuw stuk waar hij aan werkt. Hij staat op en begint het stukje voor haar te doen. Het gaat over hoe Pablo Picasso net stierf. Ik denk dat mensen die dit soort programma's schrijven soms denken dat comedians elke dag de krant afstruinenzondagen gebruik het voor prompts om SNL Weekend Update-stijlbits te schrijven. Ik ken ongeveer 3 mensen die dit doen. Alle drie proberen ze op SNL Weekend Update te komen. Ron en Eddie hebben moeite om de was gedaan te krijgen terwijl ze ruimtevoedsel eten in hun kastappartement. Ze praten met Maggie over haar baan in de studio waar ze Let's Make a Deal filmen. Adam wordt naar Goldie's kantoor geroepen in wat lijkt op een gesprek over het krijgen van vlekken, voordat ze hem teleurstelt door hem klusjesmanwerk bij haar huis aan te bieden. Ze zag zijn daad.
Goldie verzamelt de beste strips om de line-up te onthullen voor een grote tv-showcase die ze zullen doen. Ze zoomen en springen over hun respectievelijke slots in de line-up van de nacht. Dit is echt. Het is klote om eerst naar boven te gaan. Het is een beetje klote om als laatste naar boven te gaan, ook al ben je technisch gezien de headliner. Het is klote als ze je de showcase laten zien en je vertellen dat het nog steeds een soort auditie is (niemand wordt ooit geboekt van die slot). Het is klote om iemand te volgen waarvan je weet dat die gaat doden, en het is klote om iemand te volgen waarvan je weet dat die gaat bombarderen. Goldie slaat met haar spreekwoordelijke hamer en stuurt ze op pad. Op de dag voorafgaand aan de showcase raast Edgar door de club om in ieders hoofd te komen. De camera volgt hem in die coole Scorsese Birdman-achtige stijl. Cass en Bill praten over zijn materiaal, zijn nieuwe Picasso-stukje en zijn beproefde huwelijksstuk. Dit is een soort van levensecht, maar het is net zo huiveringwekkend in het echte leven als in deze dialoog. Sully, geïrriteerd door Edgar, saboteert met opzet zijn introductie terwijl hij hem naar het podium brengt. Edgar bombardeert er hard door. Ik geef toe dat het leuk is om dit soort dingen als plot-apparaten te zien. Veel van de thema's en verhaallijnen zijn echt, de dialogen zijn soms gewoon zo geforceerd, zoals het geval is in veel stand-up.
Na zijn set rent Edgar de groene kamer in en valt Sully aan op een erg nerdy schoolplein-achtige manier. Goldie breekt het gevecht af, maar de twee zitten elkaar nog steeds naar de keel. Edgar keert terug naar Sully door een dakloze man te betalen om zijn auto te dumpen. Edgar is een gek. Ondertussen schildert Adam een kamer in het huis van Goldie. Hij probeert keer op keer met haar te riffen terwijl ze aan het werk is en ze sluit hem elke keer koeltjes af. Hij wordt nieuwsgierig naar waarom hij een roze kamer groen schildert en zij zinspeelt vaag op een dochter die niet meer bij haar woont. Er is ook een lege vogelkooi en een doos met een dode vogel erin, voor symboliek. Ze is het huis uit geroepen om weer tegen Edgar en Sully te gaan schreeuwen. Ze is verrassend bozer op Sully omdat hij Edgar's intro heeft vernietigd en dit over zichzelf heeft gebracht. Zij is de sergeant, Sully is de directe schutter en Edgar is het losse kanon. Het zou me niet verbazen als ze zei dat ik op een gegeven moment zes verdomde maanden verwijderd ben van mijn pensioen.
Bill wordt gekozen om op te treden opMiddernachtBijzonder, een late night show. Hij en Cass kopen pakken en babbelen over zijn grote doorbraak. Zoals in de pilot is vastgesteld, is dit een groot probleem. Ondertussen beginnen Ron en Eddie aan Let's Make A Deal en gaan van het winnen van 200 dollar naar bijna het winnen van een Cadillac om te eindigen met de grap troostprijs van een jaarvoorraad Rice-a-Roni waar ze uiteindelijk helemaal enthousiast over zijn. Ik vind deze verhaallijn het meest meeslepend en oprecht, waarschijnlijk omdat het niet het slachtoffer wordt van de attributen van de opstaande gecentreerde verhaallijnen. Bills ouders komen naar de stad om hem te bekijkenMiddernachtSpeciale première en zijn vader in het bijzonder is racistisch, seksistisch en dient als een geweldig voorbeeld van de sociale kloof tussen de personages en hun ouders van de grootste generatie. Bills vader geeft op een slimme manier het racisme en seksisme van die tijd weer op een manier die me doet denken aan de ervaring van het kijken naar Mad Men en jezelf feliciteren omdat je je slim voelt als je merkt dat mensen in het verleden dommer waren. Bill toont wat patrilineair neergedaalde onwetendheid en heeft moeite om de sleur van zijn vriendin op comedy te respecteren. Hij neemt het niet serieus als ze vertrekt om zich op haar voor te bereiden2 AMspot bij Goldies (werken deze strips ooit ergens anders dan Goldies?). Bill confronteert haar seconden voordat ze verondersteld wordt te worden voorgesteld en op het podium te worden geroepen, wat een lulbeweging is. Hij begaat dan een flagrante komedie overtreding, hij stoot haar. Hij betreedt het podium in plaats van haar en stort zich in zijn afschuwelijke act die wij, net als zijn vriendin, nu genoeg hebben gehoord om van haat te genieten. Hij bombardeert, en ik begin te begrijpen dat het hoofdpodium zal dienen als de climax voor de persoonlijke afleveringsboog van elk personage. Ik mis het kijken naar LOST voordat het slecht was. Bill heeft een meltdown. Het is alsof iemand een miljoen jaar oude komiek vroeg om elke stijlfiguur in stand-up te beschrijven en vervolgens bouwden ze een show door ze als plot-apparaten te gebruiken. Het is wel een behoorlijk goede meltdown. Een tafel met vrouwen is aan het praten en hij probeert ze te pakken omdat deze show alleen verhalen weet te vertellen door middel van heckler-ontmoetingen. Hij maakt iedereen ongemakkelijk terwijl hij probeert een psychotische lul te contextualiseren aan een tafel met betalende klanten als stand-up comedy. Hij is Michael Richards. Hij is daarboven aan het sterven. Hij stormt de kamer uit. Het camerawerk hier is best gaaf. Het voelt als hoe dat moment voelt.
Goldie opent zich naar Adam en vertelt hem dat de dochter van wie de kamer ooit was, er vandoor is gegaan met wat klinkt als een soort Manson Family-situatie. Hij stemt ermee in om te blijven werken voor haar rond het huis. De subtekst is een beetje lief en een beetje raciaal verontrustend (Adam is een jonge zwarte man en Goldie is een oude blanke vrouw). Later vertelt Goldie hem een vreselijke straatgrap (ik denk dat het moest worden gelezen als een goede straatgrap, een klassieker) en sterft lachend om haar eigen grap. Hij begint dan ook te lachen, zijn karakter doet alsof hij lacht om haar te plezieren. Ik kan het niet vertellen. Hij is een goede acteur, dus ik neig naar het laatste. Ze binden en drinken. Cass brengt Bill het pak dat hij voor hem heeft gekochtMiddernachtBijzonder optreden net nu hij erachter komt dat iemand van de show in het publiek zat tijdens zijn meltdown en zijn plek is geannuleerd. Hij is er kapot van als hij haar vertelt, en dan zijn vader. Papa Hobbs levert een huiveringwekkende monoloog over hoe het lot wreed was voor zijn vader, voor hem en nu voor Bill. Het is goed. Ondanks al zijn gebreken is de tragische wending van de aflevering een herkenbaar verhaal. Ik heb het vroeger zo erg verpest. Ik weet hoe het voelt. Hij keert terug naar de club en eist dat iedereen hem erover roostert, als een manier om zichzelf van de vernedering te zuiveren. De do, slecht, vanwege scenarioschrijven. Het blijft een lief moment. In de coda huurt Sully 4 dakloze mannen in om in Edgars auto te schijten, zodat ze het voor elkaar kunnen krijgen en hun vriendschap kunnen herstellen. Ron en Eddie eten Rice-A-Roni en Bill keert terug naar het hoofdpodium om zichzelf te verlossen met zijn vreselijke daad. Het wordt afgeschilderd als een moord deze keer omdat hij weer in een goede ruimte zit en het goed heeft gemaakt met Cass. Het is nog steeds klote. Ik wil hem lastig vallen via de tv, maar hij zou natuurlijk een geweldige comeback maken.
