Egyptische Koptische christelijke pelgrims bidden op 18 februari 2015 in de Heilig Grafkerk in de oude stad van Jeruzalem voor de 21 Egyptische Koptische christenen die door de Islamitische Staat zijn onthoofd. (AHMAD GHARABLI/AFP/Getty Images) Ik heb het voorrecht een Grieks-orthodoxe priester uit Nazareth in Galilea te zijn. Mijn volk wordt ten onrechte christelijke Arabieren genoemd, maar de realiteit is dat we Arameeërs zijn, afstammelingen van mensen die hier in Israël woonden sinds de tijd van de Bijbel.
Na een lange publieke campagne heeft het Israëlische Ministerie van Binnenlandse Zaken ons onlangs erkend als de Aramese natie. Partners in deze inspanning waren een aantal Israëlische zionistische organisaties.
In de afgelopen drie jaar ben ik een controversiële figuur in Israël om de eenvoudige reden dat ik het zionisme omarm, de Joodse soevereiniteit in Israël en de tolerantie, het respect en de kansen voor iedereen die uit die soevereiniteit is voortgekomen. Ik geloof dat onze jeugd - christelijke jeugd - volledig moet integreren in de Israëlische samenleving. Een essentieel onderdeel van die integratie omvat het dienen in de Israel Defense Forces (IDF), het Israëlische leger, of het uitvoeren van een andere vorm van nationale dienst die Israël routinematig aan tieners verleent.
In 2012 richtten een paar christelijke IDF-officieren en ik het I.C.R.F. op, het Israeli Christians Recruitment Forum. Mijn inspanningen hebben gemengde resultaten opgeleverd. Aan de positieve kant, honderden Arabische of Aramese christelijke jongeren hebben gehoor gegeven aan mijn oproep en hebben hun land met onderscheiding gediend. Ze zijn omhelsd door hun medesoldaten, die hen beschouwen als strijdmakkers, en niet als vreemdelingen in hun midden.
Aan de andere kant was de terugslag van mijn inspanningen onder afwijzende elementen in de christelijke en de moslim-Arabische gemeenschap intens. Christelijke soldaten zijn lastiggevallen door hun buren, en in veel gevallen door hun eigen families. Deze soldaten worden gedwongen hun IDF-uniformen uit te trekken voordat ze terugkeren naar hun geboorteplaats, uit angst dat ze op weg naar huis worden lastiggevallen.
Een ander voorbeeld kwam in 2012, toen in Nazareth een conferentie werd gehouden door aanhangers van christelijke rekrutering voor de IDF. Een lokale leider, advocaat Abir Kopty van het Mossawa Center, viel de deelnemers aan en beschuldigde hen van Palestijnse vervolging. De heer Kopty suggereerde ook dat de integratie van christenen in het leger een poging was om de Arabische samenleving te verdelen in hun nationale strijd tegen Israël.
Na de conferentie begon een intimidatiecampagne tegen de organisatoren van de conferentie. Studenten die deelnamen werden bedreigd, geïsoleerd en werden vernederd via sociale netwerken en in de Arabische media. Een Israëlische organisatie die ons ondersteunt, Im Tirtzu, publiceerde vervolgens een rapport met gedetailleerde verklaringen tegen christenen die christelijke dienstneming bij de IDF aanmoedigden.
Het is duidelijk dat deze NGO's er geen belang bij hebben dat christelijke Arabieren deel gaan uitmaken van de Israëlische samenleving. |
Voor mij persoonlijk hebben mijn veroordeling en acties geleid tot talrijke doodsbedreigingen, mijn ex-communicatie door de Orthodoxe Kerkenraad en het verhinderen van mijn toegang tot de Aankondigingskerk.
Dit heeft niets te maken met de Israëlische regering of de Joodse gemeenschap. De bewering van Israël als een zogenaamde apartheidsstaat is complete onzin. Mijn successen en uitdagingen spreken luid over waar de echte problemen liggen voor mijn medechristenen.
Het doet me pijn om dit te zeggen, maar het moet gezegd worden. De ophitsing tegen mij, mijn campagne en al die christenen die hebben geprobeerd te integreren in de Israëlische samenleving is geleid door Arabische leiders uit Israël en daarbuiten en zelfs door enkele Arabische leden van het Israëlische parlement, de Knesset.
MK Hanin Zoabi schreef me op officieel Knesset-briefpapier en beschuldigde me van het helpen van de vijand van het Palestijnse volk, samenwerking met de bezetter en zette me onder druk om te vechten tegen de loyalisten van het regime. Dit alles creëert natuurlijk een sfeer van ophitsing tegen iedereen die geïnteresseerd is in de integratie van de christelijke minderheid in de nationale dienstkaders in Israël.
Maar deze mensen hebben hulp gehad. Onder het mom van mensenrechtenbescherming sloten organisaties zoals Mossawa - die wordt gefinancierd door het New Israel Fund - zich aan bij de opruiingscampagne en hebben ze de leiders van de christelijk-Arabische gemeenschap in Israël beschuldigd die integratie van samenwerking met de IDF ondersteunen.
Er is een zwarte lijst samengesteld van priesters en christelijke leiders die integratie en samenwerking met de staat Israël ondersteunen, en foto's van leiders en jongeren die deelnamen aan IDF-evenementen hebben hun weg gevonden naar de Arabische pers, waardoor hun leven in gevaar wordt gebracht en geweld wordt aangemoedigd.
Mossawa is niet de enige die probeert christelijke Arabieren het recht te ontzeggen om te integreren in de Israëlische samenleving. Een gecoördineerde campagne tegen het in dienst nemen van Israëlisch-Arabieren bij de IDF werd ook geleid door andere organisaties.
Deze campagne omvatte massale druk op de Israëlische en Arabische pers, waaronder een reeks artikelen die in 2012 op de +972 website werden gepubliceerd en waarin de Arabische inschrijving in de militaire of nationale dienst werd veroordeeld; schoolactiviteiten die bedoeld zijn om kinderen op te voeden om het land niet te dienen; of de inspanningen van Baladna, een ngo die vele jaren onder de Arabische jongeren in Israël heeft gewerkt en hen heeft geleerd over de bedreigingen die inherent zijn aan het dienen in nationale dienst of de IDF. Adalah zet zich in om te voorkomen dat militaire veteranen huurtoeslag krijgen in Arabische steden.
Organisaties die deelnemen aan de campagne om te proberen de Aramese gemeenschap te stoppen van integratie in de Israëlische samenleving via leger/nationale dienst zijn onder andere Adalah, Mossawa, Baladna, +972 en anderen. Het zijn Israëlische non-profitorganisaties - sommige zijn samengesteld uit Israëlische Arabieren en andere zijn uiterst links en antizionistisch. Deze NGO's verwerpen Israël als het nationale huis van het Joodse volk. Ze willen de wet van terugkeer opheffen en het Joodse karakter van Israël verwijderen.
Ze zouden de speciale status van de Hebreeuwse taal verwerpen, de nationale vlag en het volkslied wijzigen en van Israël een binationale staat maken. Deze organisaties roepen de Arabieren van Judea en Samaria en de Arabieren die in Israël wonen op om samen te komen in de strijd tegen het zionisme. Daarom is het idee dat een groep zich heeft afgescheiden van deze strijd door zichzelf als Aramees te identificeren, voor hen een gruwel.
Al deze organisaties beweren dat ze vechten voor de zwakken, voor de minderheden die niet voor zichzelf kunnen opkomen en eisen en vechten voor hun eigen rechten. Maar uiteindelijk roepen de acties van deze NGO's de vraag op voor welke rechten ze werkelijk vechten, wiens belangen ze beschermen en wat hun echte agenda is.
Het is duidelijk dat deze NGO's er geen belang bij hebben dat christelijke Arabieren deel gaan uitmaken van de Israëlische samenleving. Net zoals de Arabische landen die Palestijnen in verschillende vluchtelingenkampen hebben gebruikt als pionnen in de strijd tegen de staat Israël, zijn deze NGO's tevreden om mijn gemeenschap tot kanonnenvlees te reduceren in hun pogingen om Israël te delegitimeren. 
De omslag van deze recente Nieuwsweek maakt de gevaren duidelijk waarmee christenen in het hele Midden-Oosten worden geconfronteerd, met één uitzondering: Israël.
Dus mijn gemeenschap wordt effectief verteld om te vechten voor hun voortdurende marginalisering door de Israëlische samenleving, ook al is het het doel van de Israëlische regering om hen vollediger in de mainstream te brengen. Verdient de christelijke gemeenschap niet het recht om onze eigen wil te volgen en, als ze dat wil, te integreren in de Israëlische samenleving? Niet volgens de meeste NGO's die zeggen dat ze onze gemeenschap helpen.
Als priester ben ik verontrust door deze onwil om het welzijn van individuen te bevorderen in naam van een monolithische groepsidentiteit, waarvan de doelen en doelstellingen kunnen worden bepaald door degenen die misschien heel weinig gemeen hebben met de gemeenschap die ze zogenaamd vertegenwoordigen.
Terwijl christenen in Israël de situatie van onze broeders in het bredere Midden-Oosten overzien, zijn we ontzet over de vervolging dat zovelen hebben meegemaakt in onder meer Egypte, Syrië en Irak. Echt, het is alleen in Israël geweest waar christenen ons geloof volledig kunnen beoefenen en productieve leden van de samenleving kunnen zijn.
We zijn niet geïnteresseerd in misleidend beleid dat ons alleen maar schade en ontwrichting zou brengen. In plaats daarvan zien en waarderen we de mogelijkheden om een volledig christelijk leven te leiden in de Joodse staat.
Het is belangrijk dat christenen over de hele wereld begrijpen dat Joods Israël een verantwoordelijke rentmeester is geweest voor zijn christenen. We moeten worden gesteund en niet gedemoniseerd voor onze inspanningen om ons vollediger aan te sluiten bij deze welwillende samenleving.
Pater Gabriel Naddaf is de spirituele leider en een van de oprichters van het Forum dat Arabisch sprekende christenen rekruteert voor de Israel Defense Forces. Hij is de spirituele leider van de I.C.R.F. en de Christelijke Empowerment Raad.
