'Lavender' is een razend onlogisch spookverhaal

Saai, afgeleid en razend onlogisch, Lavendel is een spookverhaal zonder spanning, geen verrassingen en geen zin.Het is het soort bom die Canadese films een welverdiende reputatie geeft voor tweederangs slordigheid.

De trage start, die zich afspeelt in 1985, gaat over een meisje genaamd Jane Ryer wiens familie op mysterieuze wijze wordt afgeslacht in een boerderij, waardoor zij de enige overlevende is. De zaak wordt nooit opgelost en Jane groeit op tot een mooie, domme Abbie Cornish).Vijfentwintigjaren later is Jane een fotograaf die geobsedeerd is door het maken van foto's van oude huizen en de mensen die er ooit in woonden. Ze is ook getrouwd, met een man en dochter van haar eigen, en een verlammende zaak van... geheugenverlies. Wanneer een auto-ongeluk haar hersens laat rammelen en haar in het ziekenhuis belandt, besluit ze, net als Gregory Peck in betoverd, om een ​​psychiater (Justin Long) te raadplegen die haar overhaalt om het zich te herinneren. Spoedig een mysterieuze doos arriveert helder omwikkeld met een rood lint en binnenin zit een krik zoals degene waarmee ze als kind speelde. Op haar weg terug naar de oude boerderij waar de massamoorden plaatsvonden, ze zoekt haar vervreemde oom (een verspilde Dermot Mulroney) op voor een hint van wat? haar familie is overkomen. Hij geeft haar de sleutel van de enge oude hut en zegt: Alleen jij weet wat er echt in dat huis is gebeurd. En niemand verbonden met dit ongelukkige fiasco staat op het punt het aan de rest van ons uit te leggen.

De balans van de film gaat over Jane's confrontatie met een ongeïnspireerde verscheidenheid aan vreemde gebeurtenissen die haar geestelijke gezondheid en het voortbestaan ​​van haar familie bedreigen: deuren die dichtslaan, een rode ballon die over het maïsveld zweeft een roestige sleutel, handen die onder het bed uit reiken om haar bij de voet te grijpen. Aanwijzingen voor haar verleden, haar geheugen en de plaats delict komen steeds meer mysterieuze geschenkdozen binnen. Er zijn rode haringen in overvloed, geesten op de trappen en achter de gordijnen, en meer gaten in het complot dan een zeef. Niets is wat het lijkt en geen van de personages is wie ze zouden moeten zijn. Zelfs de psychiater is een verzinsel van Jane's verbeelding - een vervanging voor haar overleden vader. Wie stuurt de dozen? Wat ontgrendelt de sleutel? Waarom probeert Jane haar eigen kind steeds te wurgen? Waarom is de songtekst Lavender blue, dilly dilly…(vandaar de titel Lavendel, snap je?) Jane naar binnen sturen een aanval van terreur? Als dit ding werd geregisseerd door Alfred Hitchcock, zou Ingrid Bergman het laten zien op en red de dag voor de donkere schaduw beklimt de trap met een hamer in zijn hand. Maar geregisseerd door een man met de afgebroken naam Ed Gass-Donnelly, die het idiote script schreef met Colin Frizzell, het is allemaal nogal dwaas en belachelijk onsamenhangend, en in plaats van te gillen van afschuw voorspel ik dat je een groot deel van de show op je horloge zult kijken om te zien hoeveel tijd je nog hebt op de parkeermeter.