Diamanten: ze worden verondersteld de beste vriend van een meisje te zijn.Creative Commons Ik heb een Instagram-bekentenis. Nadat mijn verloving was geëindigd, verborg ik mijn linkerhand achter mijn rug voor Insta-foto's omdat ik niet wilde dat gluurders zouden inzoomen op het verlies en de teleurstelling die van mijn blote vinger glinsterden.
Evenzo, toen ik voor het eerst verloofd was, verborg ik mijn linkerhand achter mijn rug voor Insta-foto's, omdat ik niet wilde dat snuffelaars inzoomen op de fantasie en sprookjesachtige blinging van mijn verloofde vinger.
En hoewel de details van mijn seksleven (of momenteel, niet-seksleven) overal op internet te vinden zijn, wilde ik niet dat mijn verloving zou zijn - het voelde zowel intiem als heilig. Natuurlijk, het zou allemaal lijken zo glanzend en helder, maar ik heb altijd de voorkeur gegeven aan verandering. Ik ben bijvoorbeeld niet iemand die in koud water springt. Ik duim en lijd. Ik acclimatiseer en lijd dan wat meer.
Maar dit verhaal gaat niet over mijn terugtrekking, of mijn afgeknotte linkerhand op Insta, of zelfs mijn ex. Dit verhaal gaat over het hebben van een relatie met een diamant. Want diamanten zijn tenslotte de beste vriend van een meisje.
Wist je dat verlovingsringen vermoedelijk afkomstig zijn uit het oude Egypte? De cirkel van de ring vertegenwoordigde liefde voor een eeuwigheid - zo romantisch. Maar zoals alle goede dingen, moest het patriarchaat zijn lul zwaaien en aan stukken slaan. Tijdens de Romeinse tijd was het de gewoonte dat vrouwen ringen droegen met daaraan een sleuteltje, als symbool voor het eigendom van hun man. Niet zo romantisch.
Toen in 1477 aartshertog Maximiliaan van Oostenrijk Maria van Bourgondië ten huwelijk vroeg met veel kleine, platte diamanten in de vorm van een M. Wil je Maximiliaan niet een miljoen keer zeggen? Helaas viel Mary van haar paard, brak haar rug in een greppel en stierf op vijfentwintigjarige leeftijd. Ondertussen trouwde Maximiliaan nog twee vrouwen.
Hoewel M en M diamanten zeker op de koninklijke kaart hebben gezet, was het De Beers die de advertentiecampagne zo slim op de markt bracht, diamanten zijn voor altijd. En de rest was een zeer winstgevende geschiedenis.
Mijn ouders deden nooit aan de ring. Het zijn Soho-artiesten en ze vinden diamanten verlovingsringen gauche. Hun generatie verbrandde beha's en kwam in opstand tegen de waarden uit de jaren vijftig van hun ouders. Maar bij mijn generatie (ik ben net als millennial binnengeslopen) draait alles om de bling. Opgegroeid op MTV in de jaren negentig en nu voedend met Insta roem en fortuin, stikken we in consumentisme en status. Hoe vaak hebben we niet allemaal die smeuïge drie-karaats verlovingsring woest zien fonkelen aan de kust van Capri?
Verlovingsringen zijn een wedstrijd en een statussymbool van rijkdom geworden. Wiens is groter? En niet alleen groter, maar ook beter.
Het draait allemaal om de vier 'C's', zei mijn nieuwe vriendin Stephanie. Ze is twee keer getrouwd geweest, dus ze weet alles van diamanten. Ze is toevallig ook een juwelier in de door mannen gedomineerde diamantwijk.
Allerlei jongens lopen het kantoor van Stephanie binnen. Dit is NYC, dus de meeste zijn dichtgeknoopte financiële jongens. De slechtsten van hen geven er geen reet om wat hun toekomstige echtgenotes misschien leuk vinden. Stephanie deed zich voor als een typische douche, ik ben degene die naar haar moet kijken die die verdomde ring draagt.
Ik lachte, zoals je doet als iemand iets verdrietigs zegt.
Stephanie brak diamanten voor me. Ze legde uit: Of je nu honderdduizend dollar of tienduizend dollar uitgeeft, het is altijd een afweging. Wil je het wit? Wil je het groot? Wil je het duidelijk?
Stephanie droeg een prachtige tennisarmband om haar pols. Ze droeg een grote gele ring, helder en warm als de zon.
Dat is mooi. Ik wees ernaar.
Dank je, schat, zei ze. Het is maar een granaat. Het is een statement-stuk.
Toen boog ze zich voorover en vertrouwde me toe. Dus deze ene vrouw kwam vorige week binnen om haar verlovingsring te verkopen, maar ze had geen GIA-certificaat en kwam uit Europa.
Klinkt vaag? Ik vermoedde.
Heel. Het had zelfs fosforescentie.
Wat is dat? Ik vroeg.
Een diamant die blauw wordt onder een speciaal licht. Het betekent dat het van slechte kwaliteit is. Stephanie was erg geanimeerd. Het had veren en de kleur moet een L of een M zijn geweest. Ik had nog nooit zoiets donkers gezien.
Het had veren?
Het was vies. Er zaten kleine scheurtjes in. En bij nader inzien zei ze: Maar het had ook leven.
Het had leven? Ik vroeg.
Het zag er levend uit. Het was levendig. En het was groot. In onze branche noemen we zo'n ring een matzebal.
Een matzebal?
Ja, want het is groot en opzichtig maar gebrekkig. Meestal gaan oudere jongens voor matze-ballen als ze op hun tweede of derde vrouw zijn. Ze willen flitsen, maar willen niet te veel geld uitgeven aan hun vrouwen. Ze kopen liever een Porsche voor zichzelf.
Ik stelde me deze verknipte driekaraats matze-bal voor. Om de een of andere reden voelde ik er empathie voor. Ik stelde me voor dat het zou zijn als een te grote reddingshond met zijn gespikkelde, gevederde vacht en vale kleuren. Misschien had het geen achterpoten en rolde het rond met een kar. Het zou gehoorzamen aan Matze Ball en kwispelen met zijn kleine L- of M-gekleurde staart. Dan zou het naar me toe komen met die grote sprankelende ogen, het is hangende tong die uit zijn tandeloze mond glijdt -
Natuurlijk zijn er de goeden, Stephanie brak mijn matzebal mijmering, Ze betrekken meestal hun toekomstige echtgenotes bij het besluitvormingsproces. Maar je bent een schrijver. Over de goede wil je niets horen.
Ja, ik wil! riep ik uit.
Vrouwen kunnen net zo slecht zijn. Mijn vriendin Amanda werkte vroeger op een kantoor waar het leek alsof alle vrouwen tegelijk verloofd waren. Op een dag kwam er een vrouw huilend het kantoor binnen.
Wat is er verkeerd? Haar collega's zeiden allemaal. Heeft hij het uitgemaakt met jou?
Nee, snikte ze, stelde hij voor.
Wat is er dan mis? Alle vrouwen vroegen het.
Het is maar een ring van 1,5 karaat.
Alle vrouwen hapten naar adem. Hoe kon hij? Hield hij zelfs van haar?
In de badkamer roddelden ze en rolden met hun ogen, ik kan niet geloven dat ze zijn voorstel zelfs maar accepteerde.
Waar halen vrouwen deze gekke fantasie vandaan dat een ridder in glanzend harnas naar binnen zal duiken om deze genoemde jonkvrouw in nood te redden, alleen om ze te koesteren en ze voor altijd met diamanten te versieren. Oh wacht, laat me raden, massareclame in heel Amerika?
Mijn vriend Randi vertelde me net dat Zales een prinsessenverlovingsringlijn heeft. Ik bedoel, het zou best cool zijn om een echte prinses te zijn, maar hoeveel echte prinsen zijn vrijgezel en klaar om zich te mengen?
De verlovingsringlijn van Zales omvat onder meer Assepoester, Sneeuwwitje, Rapunzal, Tinker Bell, Belle, Ariel, Jasmine en tot hun eer hebben ze schurken zoals Ursula en een Boze Koningin. Als iemand uit Zales dit leest, zou ik om de Jeanne d'Arc-ring willen vragen, die ik aan mijn middelvinger zou dragen.
Over exen gesproken, ik kwam een andere ex tegen, Joe, tijdens een screening. Exen zijn als lessen. Ze blijven zich opstapelen. Hij keek naar mijn blote vinger en zei: Ben je niet verloofd?
Nee, dat is afgelopen. Ik vertelde het hem.
Maar heb je niet net een column geschreven over hoe gelukkig je bent?
Dat deed ik, Joe.
Je ziet er in ieder geval nog goed uit.
Bedankt, zei ik, uitgemolken. Want in zijn ogen was dat duidelijk mijn waarde.
Ik ben gewoon in shock, zei hij.
Het is leven, Joe. Het is leven.
Het leven heeft een manier om je te verrassen. Het kan je op je knieën brengen of de meest onverwachte vreugden teweegbrengen. Zoals Madonna al zei: het leven is een mysterie.
Liefde is teder, maar statussymbolen zuigen. Diamanten zijn voor altijd, maar soms gaan mensen uit elkaar. Of ze leven lang samen en op een dag worden ze niet wakker. Dan zitten diamanten in kluizen of in de bodem van ondergoedladen, of ze krijgen een nieuwe bestemming of worden doorverkocht - een eenmalig symbool van blijvende liefde.
Dus hoe zit het met liefde? Met geld koop je leuke dingen zoals diamanten, maar het kan geen liefde kopen. Zelfs in de loopgraven van verdriet om verloren liefde, wanneer de herinnering aan zijn liefde slechts een gemompel lijkt, is liefde altijd daar, in jou, als een verdomde hartslag. Liefde is constant - zelfs als je zou willen dat het gewoon zou verdwijnen. Liefde geeft je nooit op en als dat zo is, is dat geen liefde.
Mijn vriend Jes zegt dat objecten gewoon dingen zijn totdat er een bedoeling achter zit. Verlovingsringen kunnen een teken zijn van gebondenheid of een teken van saamhorigheid.
Jes vraagt: Doe je boeien om of ben je er trots op om bij je persoon te zijn?
Wat is dit? Jes houdt een elastiekje omhoog.
Een elastiekje, zeg ik.
Wat is dit? Jes doet het elastiekje om haar pols.
Een armband, zeg ik.
Wat is dit? Jes maakt een katapult.
Een wapen. Ik zeg.
Wat is dit? Jes gooit het elastiekje op de grond.
Prullenbak.
De belofte van gisteren kan het afval van vandaag worden. Een diamanten verlovingsring is een belofte en beloftes kunnen gebroken worden. Maar geen liefde. Liefde is een overtuiging. Liefde is moedig. Liefde is een sprong in het diepe.
En wat als de romantiek vreselijk misgaat? Soms moet je vallen om te beseffen dat liefde je altijd zal pakken. Omdat liefde niet buiten jezelf is, het is een staat van zijn. En die diamanten ring aan je vinger, of hij nu groot, klein, fel of mat is, is precies dat, een diamanten ring
