SVU. (Foto: Michael Parmlee/NBC) Een van de grootste sprongen in het leven die iemand in zijn leven kan maken, is een kind krijgen. Het leven is nooit meer hetzelfde nadat je een weerloos mens in je wereld hebt gebracht. En dat is precies zoals het hoort. Helaas begrijpt niet iedereen de verantwoordelijkheid die hiermee gepaard gaat.
Dit leidt ons naar deze aflevering van SVU getiteld Parents' Nightmare, dat het verhaal vertelt van een jonge jongen die op klaarlichte dag van zijn school wordt ontvoerd.
Owen, een vertrouwende jongen, verlaat school met een man die hij min of meer herkent als een klusjesman waar zijn moeder, Dana, vaak op vertrouwt om dingen op te lossen nu zij en Owens vader midden in een rommelige scheiding zitten. Dingen escaleren snel en de SVU team snelt naar binnen om Owen te helpen vinden, van wie al snel duidelijk wordt dat er losgeld wordt vastgehouden door een man genaamd Javier.
Wanneer Owens vader, Sam, hoort dat er losgeld wordt geëist, stapt hij op met het geld, kalmeert zijn springerige vrouw en gaat Javier ontmoeten in een souterrain om het geld te ruilen voor zijn zoon. als de SVU team omsingelt het gebouw, Sam maakt de uitwisseling en verlaat het gebouw vrij rustig met Owen in zijn armen.
De vloot van voetrechercheurs zet Javier snel in het nauw in een steegje en arresteert hem voor de ontvoering.
Aan de directe crisis is een einde gekomen, maar dat is duidelijk niet de conclusie van dit verhaal.
Om te bepalen waarom Javier zich op Owen richtte, leert het team enkele interessante dingen over Dana en haar 'relatie' met de man. In eerste instantie lijkt het alsof ze de ontvoering daadwerkelijk heeft georkestreerd, maar dan nemen de zaken een wending en het lijkt erop dat het in feite Sam was die ervoor zorgde dat Owen werd weggerukt. Wanneer hij wordt geconfronteerd met Dana, die een draad draagt, legt Sam uit dat het niet traumatisch was voor Owen. Het doel was eenvoudig om de jongen kort vast te houden om hem te leren niet zo vertrouwend te zijn, en ook om de verstrooide Dana ertoe te brengen haar rol als ouder serieuzer te nemen.
Als Dana beseft wat Sam heeft gedaan en waarom, is ze een beetje meelevend, maar de echte schok voor haar komt wanneer ze begint te begrijpen dat haar man hoogstwaarschijnlijk naar de gevangenis zal gaan voor wat hij heeft gedaan en dat zij als enige verantwoordelijk zal zijn voor de zorg. van hun kind, een concept dat haar duidelijk beangstigt. Terwijl Benson aangeeft dat ze het voor haar zoon moet doen en misschien iets drastisch moet doen, zoals bijvoorbeeld een baan zoeken, ziet de fragiele en ongeorganiseerde vrouw eruit alsof ze onder de druk van dit alles zou kunnen bezwijken.
Zo eindigt het onderzoek van de zaak die in deze aflevering wordt onderzocht. Laten we nu eens kijken naar de onderliggende betekenis van dit alles.
Wat betreft de technische aspecten van deze aflevering, zou je het interessante tempo kunnen opmerken dat hier plaatsvond. De eerste 25 minuten was het een race tegen de klok totdat Owen veilig hersteld was. Maar toen ging het langzamer toen het onderzoek naar de motivatie achter de ontvoering volgde. Deze combinatie van een 'run and gun'-aflevering en wat we een 'intiem' stuk zijn gaan noemen, zorgde voor een intrigerend hoofdstuk in de serie. Uiteindelijk was er geen grote ‘misdaadring’ om neer te halen, geen seriecrimineel om van de straat te komen. Dit was zo ongeveer een echt verknalde familie, en toch was het nog steeds een even boeiend verhaal als alles met een duidelijk herkenbare schurk, of schurken, van een of andere soort.
Een ander interessant kenmerk van deze aflevering kwam tegen het einde van de aflevering in een scène waarin alleen Dana en Sam te zien waren. Scènes zoals deze, die afwezig zijn bij onze aanbevolen spelers, zijn iets dat dit creatieve regime heeft geïntroduceerd en blijkbaar uitblinkt. We hoeven niet altijd onze helden in elk deel van het verhaal te hebben. Het gebruik van deze techniek opent zelfs nieuwe wegen voor het vertellen van verhalen, iets dat misschien heeft bijgedragen aan de duurzaamheid van de serie.
De hele verhaallijn was interessant, maar de enige scène die echt opviel, vond plaats toen Benson met de jonge Owen werkte om meer te weten te komen over de innerlijke werking van zijn huishouden. In een scène die misschien wat korter had gekund, was het verfrissend om te zien dat dat niet zo was. Vaak, vooral in procedurele situaties, voelen scènes 'afgeknipt' aan omdat ze worden gemanipuleerd om alleen het doel te dienen om informatie te verheerlijken. Deze scène mocht 'ademen' en met een goede reden - het herinnerde iedereen eraan waarom Olivia deze carrière heeft (omdat ze er goed in is!) En het voelde een beetje als een glimp van Olivia's denkwijze over hoe haar relatie met haar zoon zou kunnen groeien. Misschien een kleine indicatie van hoe het in de toekomst zou kunnen zijn voor haar gezinseenheid? (Durven we hopen dat SVU gaat nog tien jaar door om de jonge Noah dit punt in zijn leven te zien bereiken!? Dit alles veronderstelt natuurlijk dat de band tussen Olivia en Noah veilig is gesteld, ondanks het voor de hand liggende drama dat met zijn vader gepaard gaat, maar ik dwaal af….)
Het meest boeiende deel van deze verhaallijn was iets dat niet aan de oppervlakte was, maar dat eronder op de loer lag: de verkenning van het contrast in opvoedingsproblemen waarmee Olivia en Dana te maken hadden. Dit facet van dit stuk was zeker voor geen enkele fan van fan SVU terwijl ze naar Dana kijkt, een moeder die niet werkt en tijd heeft voor yoga, maar toch haar zoon 's ochtends niet klaar kan krijgen, en ook niet op tijd lijkt te zijn om hem op te halen van school, terwijl dit werd afgewisseld met Olivia die Noah bij de crèche afzette en naar binnen stormde om het commando over haar team over te nemen, terwijl ze waarschijnlijk wist dat ze alleen maar kan dromen over het hebben van de tijd om midden op de dag naar een yogales te gaan.
In feite vatte Sam Dana's stijl van het verzorgen van haar zoon het beste samen toen hij, pratend over Owen die tijdens zijn 'ontvoering' naar haar uitstak, zegt dat hij jou belde. Je was er niet. Het had niet echt duidelijker kunnen worden gemaakt dat Dana, die haar telefoon niet dagelijks kan bijhouden, duidelijk problemen heeft met het begrijpen van de mate van toewijding die nodig is om goed voor een kind te zorgen.
Dat kan niet gezegd worden over Olivia – ze weet maar al te goed wat het betekent om je leven te wijden aan de bescherming van een kind of kinderen. In dat opzicht zou je kunnen zeggen dat haar carrière haar absoluut heeft voorbereid op het moederschap en alles wat het met zich meebrengt, een feit dat ze hoogstwaarschijnlijk heeft overwogen, maar nooit hardop heeft uitgesproken.
De titel Parents’ Nightmare is hier dan ook uitermate geschikt voor. Merk op dat het niet Parent's Nightmare is in de enkelvoudsversie, wat betekent dat het alleen deze specifieke ouders treft, maar eerder in de meervoudsvorm, waarbij wordt opgemerkt dat het alle ouders betekent.
Het zien van een kind dat niet op de juiste manier wordt verzorgd, is pijnlijk om te zien. Of je nu zelf een ouder bent of niet, ik denk dat we het er allemaal over eens kunnen zijn dat er echt niets pijnlijker is dan te beseffen dat iemand die ouder is dat eigenlijk niet zou moeten zijn. Deze aflevering nam een interessante lijn om te laten zien dat Dana geen totaal onbekwaam ouder was; ze was niet slecht of sadistisch, ze was gewoon extreem onwetend. Helaas, voor elke geweldige ouder die er is, zijn er waarschijnlijk net zoveel als zij. Dit soort ouders komt zelden voor op episodische televisie. We zien meestal het extreem overbezorgde type of degenen aan de andere kant van het spectrum die onuitsprekelijke dingen met hun kinderen doen. Dit verhaal op deze manier vertellen is een leuke manier om dit 'gezinsgerichte' seizoen van SVU tot een conclusie.
Zoals deze voorlaatste aflevering van SVU staat nu in de boeken, het podium is klaar voor de finale volgende week en hoewel ik op dit moment geen diepgaande primeur te bieden heb, heb ik wel op goed gezag dat het zoals verwacht een grote aflevering is met veel bekende gezichten hiervan seizoen en de hele ploeg in het spel. Wat naar beneden gaat, wordt strak onder de pet gehouden, precies zoals het zou moeten zijn. Maar als dit seizoen ons iets heeft geleerd, is het wel dat als het om familie gaat - of het nu persoonlijk of professioneel is - niets statisch is. En we weten allemaal dat verandering vreugdevol kan zijn of pijnlijk kan zijn. Maar als het gaat om het ouderschap, of dat nu traditioneel, symbolisch of anderszins is, dat maakt allemaal deel uit van de reis en je moet er gewoon op vertrouwen dat op de een of andere manier alles goed zal komen. Net zoals je een kind ziet opgroeien, weet je dat uiteindelijk alleen de tijd zal uitwijzen waar het allemaal heen zal gaan.
