Casey Affleck binnen Manchester aan zee .Claire Folger/Amazon Studios/attracties langs de weg Overwinnen!
Ze hebben het beste voor het laatst bewaard. Terwijl een onstuimig en ronduit deprimerend jaar in films (en al het andere) naar een welkome finale kruipt, komt er een voorbeeldige film van zo'n uitzonderlijke wijsheid, schoonheid, helderheid, gevoeligheid en emotionele diepte dat ik in mijn ogen moest wrijven om het te geloven. Manchester aan zee, schrijver-regisseur Kenneth Lonergan's derde film in 16 jaar (hij neemt de tijd om het goed te doen), is een triomfantelijke verkenning van de manier waarop echte mensen denken en voelen over verdriet, verlies, liefde en overleven die in je onderbuik zal blijven hangen en zich zal vastklampen aan je hart lang nadat het laatste frame vervaagt tot zwart. Een filmfestival favoriet eerder dit jaar in Sundance, Telluride, Toronto, Londen, Rome en Rio de Janeiro, het heeft mijn vertrouwen in films en de zeldzame mensen die nog weten hoe ze ze moeten maken nieuw leven ingeblazen.
| MANCHESTER AAN ZEE★★★★ Geschreven en geregisseerd door: Kenneth Lonergan |
Deze nauwgezette studie van de manier waarop een Ierse katholieke arbeidersgezin uit New England in crisismodus onvrijwillig omgaat met dood en verantwoordelijkheid, is anders dan alle andere films dit jaar. Casey Affleck, die zich snel ontwikkelt als acteur die even groot is als zijn broer Ben, speelt een stilletjes verwoestende rol als Lee Chandler, een belegerde conciërge in een flatgebouw in een buitenwijk van Boston. Omdat hij in een kleine, rommelige kelder woont, uitgeput en moedeloos, is er een voor de hand liggende reden waarom hij een van de gemarginaliseerde afvallers van het leven is geworden, maar het duurt lang voordat Lonergan de oorzaak van zijn verdriet onthult. Sneeuw scheppen, afvoerleidingen afvoeren en proberen de constante klachten van de huurders te negeren, hij is overwerkt, onderbetaald, boos op de wereld en klaar om iedereen in zijn plaatselijke bar die hem verkeerd aankijkt, neer te slaan. Met een geheim verleden en geen toekomst kan hij niet voor zichzelf zorgen, laat staan voor andere afhankelijke personen, dus wanneer zijn oudere broer Joe (Kyle Chandler) sterft aan een aangeboren hartaandoening, zijn zoon zonder toezicht of veiligheid achterlatend en Lee in zijn wil als de wettelijke voogd van de jongen, een man die de wereld heeft opgegeven, wordt plotseling met tegenzin geconfronteerd met de onwelkome verantwoordelijkheid om voor zijn 16-jarige neefje Patrick te zorgen (een carrière makende uitvoering door de geweldige jonge acteur Lucas heggen). Het rommelige huiselijke drama van een fatsoenlijk maar disfunctioneel gezin is nog maar net begonnen.
Terugkerend naar zijn geboorteplaats Manchester, een kustplaatsje in Massachusetts waar hij ooit een normaal bestaan leidde met een toegewijd gezin, wordt Lee geconfronteerd met herinneringen aan het verleden, zowel pijnlijk als gelukkig. In flashbacks, terwijl Lonergan geleidelijk verdwaalde stukjes van de puzzel met elkaar verbindt, leren we dat Lee's vrouw Randi (nog een verrukkelijk eerlijke, oprechte uitvoering van Michelle Williams) hem verliet nadat hun huis in brand vloog en het leven van hun twee dochters nam omdat hij vergat te plaatsen een scherm voor de open haard als hij bier ging kopen. We zien ook Patricks weigering om naar Boston te verhuizen met een oom die hij nauwelijks kent en zijn middelbare schoolvrienden, zijn voetbalteam, zijn rockband en zijn populariteit bij meisjes op te geven. Naarmate de spanning toeneemt, verdwijnen alle angsten voor clichés. Er zijn hier geen stereotypen. Lee is een uitgebrande loser, maar hij verbergt het hart van een gevoelige man die het juiste wil doen en niet weet hoe. Patrick gaat de onhandigheid van de adolescentie tegemoet, maar hij is geen tienerslak. Het is hartverscheurend om de waarden te zien van een jongen die te jong is voor een rijbewijs, gevoelig, geestig en zeer intelligent genoeg om de dood van zijn vader het hoofd te bieden en het uitdagende alternatief om te leven met een neurotische, vervreemde moeder (Gretchen Mol) die in Connecticut woont met haar emotioneel geblokkeerde en religieus geobsedeerde tweede echtgenoot (Matthew Broderick). Tegen de tijd dat deze naadloze film door alle pijnlijke details struikelt, heb je het gevoel dat je iedereen in de stad Manchester aan zee kent als oude vrienden met problemen zoals die van jou.
Dit is angstaanjagende, levensbevestigende filmmaken die je niet snel zult vergeten. De details, de observaties, de nuances, de onthullingen - ze vormen allemaal een meesterlijke verhaalstructuur en een prachtig getextureerde realiteit die ik niet genoeg kan prijzen. Het is geen film over plotwendingen, leeghoofdige computergegenereerde beelden of actiescènes. Als een geweldig beeld van mensen die elkaar proberen te helpen zonder middelen, volwassenheid of ervaring, gaat het over gevoelens en subtiele emoties in het leven van mensen wiens leven wordt verstoord voordat ze zelfs volledig ontwikkeld zijn. Het gaat over hoe een man omgaat met verdriet, hoe een jongen omgaat met hoop, en hoe ze elkaar uiteindelijk vinden door vertrouwen, pijn en liefde. Manchester aan zee is de beste film van het jaar.
