Amy Adams en Gabriel Basso spelen in Hillbilly Elegy .Lacey Terrell/NETFLIX J.D Vance's boek uit 2016 Hillbilly Elegy is een reactionaire oefening om de armen te schande te maken, vermomd als een memoires. De nieuwe daarop gebaseerde Netflix-film, geregisseerd door Ron Howard, rekent grotendeels af met de ideologische bagage om zich te wentelen in Oscar-bait Americana schmaltz. En toch blijft de ideologische bagage overeind, voortgesleept door personages die gemeenplaatsen met betraande ogen uitspuwen. De film is bedoeld om zijn kijkers grijze lessen te leren over strijd en het overwinnen van tegenspoed. In plaats daarvan is het een sombere les in het verband tussen Hollywood-zelfhulp-empowerment en Amerika's zelfvoldane, zelfrechtvaardigende gierigheid.
Vance is tegenwoordig een rijke durfkapitalist en afgestudeerd in de rechten van Yale. Zijn familie komt oorspronkelijk uit Appalachia in Kentucky; hij groeide op in Middletown, Ohio, in een stevig huis uit de middenklasse, maar bracht de zomers door in de heuvels met zijn uitgebreide relaties.
Op basis van die connectie maakt zijn boek verraderlijke veralgemeningen over het karakter van arme blanke mensen. De ineenstorting van de industrie en het gebrek aan goede banen is niet echt de oorzaak van armoede, benadrukt hij. Het probleem met arme blanken is eerder dat ze op de slechtst mogelijke manier op slechte omstandigheden reageren. Het gaat over een cultuur die sociaal verval steeds meer aanmoedigt in plaats van tegen te gaan. Jonge mannen zullen niet hard werken, klaagt hij. Als bewijs vertelt hij één (1) verhaal over een man die hij kende toen hij in een fabriek werkte, die niet ongelooflijk gretig was om acht uur per dag tegels te laden voor $ 13 dollar per uur. (Persoonlijke bekentenis: ik zou ook zoveel mogelijk badkamerpauzes nemen als ik slechts $ 13 dollar per uur zou krijgen om mijn zware tegel te breken.)
Het titelverhaal wordt terloops genoemd in de Netflix-versie van de serie, maar alleen terzijde; het is niet veranderd in een allesomvattende uitleg van Wat er mis is met arme mensen. Een dergelijke verklaring is er gelukkig niet. In plaats daarvan concentreert de film zich op J.D.'s eigen moeilijke familieomstandigheden en hoe hij ze overwon. Het speelt zich af in 2011, wanneer Vance (Gabriel Basso) een interview aflegt voor stages bij Yale Law, met flashbacks naar 1997, wanneer zijn tiener zelf (Owen Asztalos) te maken heeft met gezinsproblemen. Die disfunctie slaat over in zijn volwassen leven, wanneer zijn moeder Bev (Amy Adam) in het ziekenhuis wordt opgenomen voor een overdosis heroïne, en de volwassen JD van New Haven naar Ohio moet rijden om zijn zus Lindsay (Haley Bennett, in een ingetogen en ondergewaardeerde prestaties) omgaan met de gevolgen.
Zoals je aan die beschrijving kunt zien, en zoals Matt Zoller Seitz opmerkt bij... RogerEbert.com , Hillbilly Elegy is een andere inzending in een subgenre dat het label Getting Out zou kunnen noemen - het verhaal van een gevoelig, intelligent, vaak creatief persoon die opgroeide in ontbering en disharmonie, te midden van generaties die gedoemd waren om destructieve gedragscycli te herhalen en nooit de plaats te verlaten die zich heeft gevormd hen. J.D.'s moeder is gevoelig voor vluchtige woedeaanvallen, waarin ze haar zoon schreeuwt, bedreigt en soms slaat. En dat is voordat ze verslaafd raakt aan pijnstillers, en op dat moment wordt het veel erger. 
(L naar R) Haley Bennett, Glenn Close en Owen Asztalos spelen de hoofdrol in Hillbilly Elegy .Lacey Terrell/NETFLIX
gratis helderziend lezen via de telefoon
J.D. wordt gered door zijn kettingrokende, vuilbekkende grootmoeder, Mamaw, gespeeld dicht bij de lijn van karikatuur door een enthousiast overacterende Glenn Close. Mamaw werd zelf misbruikt en beledigd toen Bev opgroeide, maar ze is stabieler geworden op oudere leeftijd en geeft J.D. een stevige liefdesstructuur en aanmoediging wanneer hij bij haar intrekt. Je moet beslissen of je iemand gaat worden of niet, vertelt ze hem fel, nadat ze heeft uitgelegd dat Bev een slimme jongen was die zichzelf uit zijn voegen heeft laten barsten. Kort daarna worden we getrakteerd op een trainingsmontage van de voorheen onrustige JD die in een apotheek werkt, zijn wiskundehuiswerk doet en in het huis helpt - de zelfdiscipline uitoefent die hem in staat stelt advocaat te worden en uiteindelijk de beste te schrijven verkoopmemoires die de film zijn geworden die je nu aan het kijken bent.
Het is een typisch Hollywood-verhaal over jezelf optrekken aan je eigen laarzen en ondanks de kansen slagen door lef en hard werken en vastberadenheid. De American Dream van Horatio Alger stijgt met zulke bitterzoete emoties dat je nauwelijks merkt dat al die niet-Algers onder een beschikbare bus worden gegooid. Mamaw die J.D.'s vrienden met botte Poolse grappen van zich af rent, wordt voorgesteld als schattig en noodzakelijk voor J.D.'s vooruitgang, in plaats van als beledigende zelfrechtvaardigende stereotypering. De film heeft enig medeleven met Bev's verslaving, maar het wordt nog steeds meer als een karakterfout dan als een ziekte behandeld. Sommige mensen houden van Bev en Lindsey en die Poolse jongen komen er niet uit, omdat ze het lef en de drive niet hebben. Sommige mensen, zoals J.D., doen dat omdat ze slimmer zijn en harder werken. Cue Hollywood-soundtrack.
De armzaligheid van J.D. Vance in zijn boek is eigenlijk slechts de keerzijde van Hollywoods obsessie met uitzonderlijke, iconische individuen die tegenspoed overwinnen. De mythe van meritocratie heeft zowel stok als wortel. Vance's boek schampert degenen die het niet halen, en zijn film juicht degenen die het wel doen toe. Maar de boodschap is hetzelfde. Je verdient wat je krijgt, en alle uitkomsten zijn gewoon in deze beste van alle mogelijke werelden. Het is die individualistische, ruige Amerikaanse houding die ons heeft gemaakt tot wat we nu zijn: een door de pest geteisterde natie met een instortende economie, niet in staat om de collectieve wil op te roepen om elkaar te helpen. Het is een lelijke elegie, maar volgens J.D. Vance is het degene die we verdienen.
Newjornal is een semi-regelmatige bespreking van belangrijke details in onze cultuur.
