Sutton Foster in Zoete liefdadigheid .Monique Carboni Verkleinde, kostenbesparende, gereduceerde cast-producties van Broadway-shows met een handvol artiesten die meerdere rollen spelen op podia ter grootte van theedoeken zijn begrijpelijk, vooral met Reader's Digest gecondenseerde versies van ooit uitbundige musicals. Maar in het geval van luidruchtige, spetterende extravaganza zoals de grote hit Zoete liefdadigheid… bedacht, gechoreografeerd en geregisseerd door de fantasierijke, innovatieve Bob Fosse, met een luchtig boek van Neil Simon, een schitterende score van Cy Coleman en Dorothy Fields, en met in de hoofdrol de legendarische Gwen Verdon, armzalige omstandigheden met een tekenfilmset en een all-girl band van zes waar het orkest zou moeten zijn, kan ronduit rampzalig lijken.
De nieuwe lieve liefdadigheid, een Off-Broadway-aanbod van de New Group in het Pershing Square Signature Centre op 42nd Street, is duidelijk bedoeld voor toeristen die de show nog nooit hebben gezien, of een generatie in de kinderschoenen toen de originele productie in het paleis opende voor staande ovaties op een besneeuwde Januarinacht in 1966. Een onhandige filmversie in 1969 met Shirley MacLaine deed niets om goede herinneringen te bewaren. En evenmin doet deze nieuwe Off-Broadway-revival met de koperachtige maar matte Sutton Foster. Middelmatig is de middelste naam.
Het is hetzelfde verhaal, gebaseerd op de beroemde Italiaanse film van Federico Fellini Nachten van Cabiria die zijn vrouw, Giulietta Masina, naar internationale roem katapulteerde als een sullige Romeinse prostituee die altijd droomt van het geluk dat liefde kan brengen, maar alleen verdriet vindt. Neil Simon veranderde de gehavende straatlopers in vermoeide gastvrouwen in een smakeloze balzaal die voor 10 cent per kaartje de grote geldschieters een plezier willen doen.
Verdon veranderde met haar scheve grijns, rode bos haar en stem als een kraai met een hoestbui de sterrol van Charity Hope Valentine in een vertederende dwaas en slachtoffer met gevallen bogen, een hart van goud en de danstechniek van een wervelende derwisj . Ze was hartverscheurend en niet van deze wereld. Sutton Foster is gewoon niet in haar element. Ondanks talloze afwijzingen door een stroom van nietswaardige vriendjes die haar zuurverdiende geld en haar misplaatste vertrouwen stelen, is ze te groot en plakkerig om hartverscheurend te zijn. Vittorio, de Italiaanse filmster die ze tegenkomt tijdens een avondwandeling, is nu Joel Perez, die een grote stem laat horen in de opera-ballad Too Many Tomorrows maar zoveel andere rollen in de show speelt dat zijn verschijning als het onstuimige filmidool de waarde van verrassing. Maar hij neemt Charity tenminste nog steeds mee de stad in en brengt haar naar huis voor wat ze ten onrechte hoopt dat het een nacht van liefde zal zijn, wat haar de kans geeft om If My Friends Could See Me Now te zingen en haar beste scène te spelen - hilarisch een boterham maken om naar binnen te werken terwijl ze zich in de kast verstopt voor Vittorio's jaloerse vriendin. Foster werkt hard om je het gevoel te geven dat ze niet hard werkt, maar komt het beste tot haar recht in de brandbare aantallen die van nature komen.
Gwen Verdon was een achtbaanrit met één vrouw toen ze in 1966 over het Palace-podium slenterde en het adembenemende I'm a Brass Band zong. Je geloofde echt dat ze alles was, van de Philharmonic tot het Modern Jazz Quartet. Foster is OK op oppervlakkige emoties, maar ze is nooit ontroerend of tragisch. Ze is een waif die ook een beetje is sappig homo zijn. Deze show wordt echt achtervolgd door de magie van Gwen Verdon.
Het bitterzoete einde (afgewezen en weer verlaten door weer een andere hak) is trouw aan de Fellini-klassieker, maar het lot van een prostituee kan je aan het huilen maken. Zoete liefdadigheid valt plat, want afgezien van een saaie baan met likdoorns op haar hielen, is er niets tragisch te vrezen aan het lot van een taxidanseres die te lui is om een kerstdienst te draaien bij Bloomingdale's.
