Christopher Walken (Afbeelding via Getty) meghan markle pippa middleton bruiloft
Om 13:50 uur op 7 september zat film- en toneelacteur Christopher Walken op de bestuurdersstoel van zijn zwarte Cadillac Seville sedan, op een parkeerplaats in de straat voor zijn tweede woning, een appartement op de begane grond aan West 80th Street. Hij droeg een zwart T-shirt en een vervaagde zwarte katoenen broek met een elastische tailleband. Aan zijn overhemd hing een leesbril van schildpadschild.
Hij ging zijn appartement binnen, een duplex die meestal wordt gebruikt door zijn vrouw van meer dan 30 jaar, Georgianne, die in Manhattan werkt als castingagent. Rechts, in de ruime woonkamer, waren twee enorme doeken geschilderd door zijn goede vriend Julian Schnabel. Aan de linkerkant, met een ontbijthoek die uitkeek op West 80th Street, was de keuken. Op het aanrecht stonden aardewerken kommen met gehakte groenten - courgette, zomerpompoen en ui - waarboven op een plank een oude sigarenkist stond beschilderd met het woord Smile naast een foto van een schattige kat, die, legde hij uit, bedroefd, bezweken aan die kattenleukemie. In de hoek, bij een telefoon, stond een zwart-witafdruk van Jerry Lewis, die zijn kenmerkende drink-glas-in-de-mond-bit deed, genomen tijdens de Tony Awards.
Christopher Walken plet een hele bol knoflook met alarmerende kracht op het aanrecht, alsof hij aan het reanimeren was, en begon de knoflook te hakken met een dreigend uitziend slagersmes. Hij haalde een Lincoln Wear Ever braadpan met een blauwe plastic Cool Handle II tevoorschijn, zette die op de witte elektrische kookplaat van Whirlpool en begon in de laden te zoeken naar een spatel, die hij blijkbaar niet kon vinden.
Het is lang geleden dat ik hier heb gekookt, zei Christopher Walken. Mijn vrouw gebruikt deze plek. Ze koopt dit spul. Ik heb benzine in Connecticut, wat veel fijner is. Dit is moeilijk. Een elektrische oven is niet slecht, maar een gaskookplaat is veel beter. In Connecticut heb ik een elektrische oven met een gastop. Dit is moeilijk. Ik weet niet wat er gaat gebeuren. Je ziet er niet erg comfortabel uit. Waarom ga je niet zitten? Oh, geweldig, ik ben vergeten de brander aan te zetten.
Koken is als het familiebedrijf. Mijn vader was zijn hele leven bakker. Hij komt uit een grote familie in Duitsland. Zijn vader was bakker. Zijn broers zijn bakkers. Hij kwam naar Amerika en opende een bakkerij in Queens en had die 60 jaar. Daar kwam ik vanmorgen vandaan. Mijn moeder brak haar heup. Het is vervelend, want ze wonen in een huis en kunnen ineens niet meer trappen op en af.
Christopher Walken begon zijn eerste gerecht, Courgette Linguine, door olijfolie in de pan te verhitten.
Ik doe er wat knoflook in. New York is geweldig voor producten. Die Koreaanse markten hebben altijd heel vers spul.
Mijn broers en ik zaten in de showbusiness toen we kinderen waren, maar we werkten ook in de bakkerij. Ik bezorgde vroeger taarten in een stationwagen en werkte achterin. Ik was de man die de gelei in de donuts deed. In die tijd had je een enorm blik met een zuiger erop. Er staken twee hele grote naalden uit aan elke kant. Je zou twee donuts nemen - ze zouden al gaar zijn - plak ze op die naalddingen. Dan duw je de zuiger naar beneden en je voelt dat ze vol raken. Er zou meestal een klein druppeltje gelei aan het einde zijn. Eigenlijk was het nogal sensueel.
Aan de zinderende pan voegde Christopher Walken eerst ui toe, dan rode peper, dan de courgette en zomerpompoen.
Mijn moeder was niet zo'n kok. Ik bedoel, ze was in orde. Ze kookte vroeger alles. Ze kwam over uit Schotland en maakte interessante dingen, dingen die ik nooit meer zie, zoals ossenstaarten - je weet wel, echt ... Ik denk dat het woord 'boerenvoedsel' is. Dingen zoals de voering van dingen.
Mijn vader houdt van dat Duitse eten. Hij dronk zuurkoolsap. Hij is 97 jaar oud en hij eet dit ongelooflijk hoog cholesterolgehalte. Al die grote worsten. Hij eet knockwurst en spoelt het weg met bier. En hij eet kopkaas, wat in feite deze grote brokken vet in gelatine zijn en tot een brood gemaakt. Het is alsof je vast vet eet. En hij is een magere jongen. Mijn cholesterol is goed. Elke keer als ik naar de dokter ga, bezwijmt hij van extase over mijn bloeddruk. Ik heb een ongelooflijke bloeddruk. Toen ik een kind was, viel ik soms flauw, omdat ik heel langzaam werd. Het bloed, weet je. Maar als je ouder wordt, is dat goed.
Christopher Walken gooide groenten, voegde dille toe en perste een citroen uit in de pan, waarna hij de zaadjes eruit haalde. Hij dompelde droge pasta onder in kokend water.
Dit is goede pasta, De Cecco, zei hij. Op een gegeven moment had ik een pastamachine. Dat heb ik geprobeerd. Ze laten het er gemakkelijk uitzien. Maar dat is het niet. Zelf pasta maken is niet eenvoudig.
Nu zou ik hier wat olijven kunnen leggen. Hou je van olijven? Ik heb er ook wat citroensap in gedaan.
Toen ik een kind was, was er elke dag in huis cake, koekjes, chocoladeroomtaarten. Elke week nam de schoonmaakster een enorme zak met spullen mee naar huis. Je zou denken dat het geweldig zou zijn. In de bakkerij maakte ik vroeger deze grote vaten met gesmolten chocolade. De geur van suiker in die hoeveelheid is overweldigend. Het is bijna te veel.
Nu eet ik nooit dessert. Ik eet heel zelden snoep. Ik eet geen suiker. Als ik 's ochtends koffie drink, doe ik er melasse in. Het is heel goed. Als ik naar een restaurant ga, hebben mensen altijd een toetje en dat sla ik altijd over. Ik heb misschien wat kaas of iets dergelijks.
Christopher Walken goot de gesauteerde groenten in een kom en zette ze opzij, en proefde toen de pasta, die nog niet gaar was. Hij reikte in de koelkast en kwam tevoorschijn met een in wit papier gewikkeld pakket, dat hij begon uit te pakken.
Op pasta zeggen ze 12 minuten, zei hij, maar ik probeer het altijd in de gaten te houden. Dit is zalm van Citarella. Er is er een verderop in de straat. Ik werkte net in Nova Scotia en Halifax. Je krijgt daar de meest ongelooflijke vissen. Mosselen die niet echt smaken naar mosselen die je ooit hebt gegeten. De zalm, het is ongelooflijk. Chileense zeebaars, je weet dat je het hier niet veel krijgt, maar als ik naar Californië ga, hebben ze het veel. Het is zo'n prachtig ding. Je krijgt er een heel groot stuk van en je bakt het. Het is gewoon fantastisch. In Californië hebben ze al deze geweldige dingen zoals abalone. Het is fantastisch. Maar het is erg duur.
Voor mij is koken iets dat ik doe als ik scripts bestudeer. Ik leg het script op het aanrecht en ik kook en bestudeer mijn tekst tegelijk. Het is de kracht van afleiding, vind ik. Ik heb gelezen dat veel mensen één ding doen terwijl ze tegelijkertijd iets doen. Sommige mensen spelen kaarten of tuinieren. Ik kook. Mijn vrouw kookt niet. Dat is eigenlijk gebruikelijk. Ik denk dat er meer mannen koken dan vrouwen.
Christopher Walken legde de zalm op het aanrecht en begon erin te snijden.
Ik snij niet door de huid, zei hij. Ik scoor het gewoon in portiegroottes en laat het vel eraf hangen.
Je moet op je gewicht letten in de filmindustrie. Het is gewoon een praktisch iets. Acteurs zijn altijd op een of ander dieet. Er wordt veel op filmsets gezeten en acteurs zitten altijd op hun stoelen en praten over eten. Het kan zijn omdat ze op dieet zijn en er veel over nadenken. Het is waar dat de camera erg wreed is. Hierdoor lijk je zwaarder dan je bent. En filmvoedsel is over het algemeen erg goed, omdat ze ervoor moeten zorgen dat de technici blij zijn. Ze houden van een lekkere grote lunch met toetje. Is het verleidelijk. Je moet op jezelf letten.
Buffetten zijn erg gevaarlijk. Veel acteurs die ik ken komen 15 pond bij als ze een film maken. Ik heb ooit in een film gezeten – ik wil niet zeggen welke – die acht maanden duurde om te maken. Films worden niet in volgorde opgenomen, dus je kunt ernaar kijken en de mensen in de film groter en kleiner zien worden. Soms ga ik naar deze filmevenementen en is er een buffet met heel goed eten. Je zult al deze belangrijke, rijke mensen in de rij zien staan en er enorme borden van krijgen. Ze hebben het niet nodig. Maar psychologisch denk ik dat het een primitief iets is. Iemand moet het eten.
Ik probeer de koelbox redelijk leeg te houden en koop gewoon dingen zoals ik ze wil. Ik eet maar één keer per dag. Meestal rond 7 uur. Als ik dingen te doen heb, vertraagt eten me. Ik heb het gevoel alsof ik onder water ben.
Christopher Walken liet de vis even staan en scheurde een in papier gewikkelde pot open, waarvan hij de donkere, gelatineuze inhoud in een mengkom schepte.
Dat is chutney, zei hij, en ik ga er iets groots in doen. En ik heb nog wat knoflook die al gesnipperd is. En zeezout. Ik ga er een beetje citroen in doen en het mengen. Ik heb hier wat koriander. Mensen gebruiken koriander niet veel, maar het is echt goed.
Ik eet langzaam. Het duurt bij mij lang. Ik kijk meestal tv, blader gewoon rond en vind deze geweldige films waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Dat is het beste van die kabel. Ik zag net een ongelooflijke musical met veel zwarte artiesten genaamd Stormy Weather. De laatste 20 minuten daarvan zijn zo goed als elke musical die ik ooit heb gezien. Dan val ik gelijk in slaap.
Ik ga niet veel uit eten. Af en toe ga ik naar deze zeer chique restaurants op een jubileum of een verjaardag of zoiets. Ik wil geen namen noemen, maar ik ben de laatste jaren niet echt knock-out geslagen. Vroeger - dit is 20 jaar geleden - nam ik mijn vrouw mee naar Lutèce op haar jubileum of verjaardag. Dat was vroeger prachtig. Waarschijnlijk is het dat nog steeds. Maar ik ging onlangs naar een van de groten. De cheque was ongelooflijk. Voor drie personen was het 300 dollar per stuk. Ik had eend of iets dergelijks. Hoe dan ook, het was goed. Maar ik maak een geweldige eend. Je moet eerst een eend stomen. Ik denk niet dat veel mensen dat doen. Deze verbazingwekkende hoeveelheid vet komt los. Dan zet je het op een rek. Je vult het met knoflook en sinaasappels, je weet wel, zout, peper, wat kruid, wat dat ook mag zijn. En je legt het op het rooster en braadt het, en het wordt echt knapperig. Dat heb ik uit het kookboek Julia Child. Haar kookboeken zijn geweldig, Julia Child.
Nadat hij de linguini in een vergiet had gegooid, bracht Christopher Walken de chutneysaus naar de zalmfilet en begon de saus in de vis te masseren.
Oh, tussen haakjes, zei hij, mijn handen zien er misschien vies uit, maar dat is verf erop. Ik was aan het schilderen. Ik neem deze saus en leg deze erop. Je hebt het gescoord, dus het komt een beetje in de gaten.
Ik hou van Mexicaans koken. Het is zoveel meer dan mensen weten. Hier is het, je weet wel, guacamole en enchiladas. Ik eet graag spaghetti. Ik zou het elke dag kunnen eten en daar moet ik op letten. Ik hou van Frans eten, maar soms is het erg rijk. Ik was ooit in Japan, en ik zei tegen de mensen met wie ik was, weet je: 'Ik hou van Japans eten, dus ik zou graag echt authentiek Japans eten willen hebben.' En ze namen me mee naar dit restaurant en gaven me een kom van wat leek op wat pasta. Ik keek ernaar. Er waren al die kleine oogjes en het hele ding bewoog. Ik denk dat het kleine witte palingen waren. Ik had er wel wat van om beleefd te zijn. Dat was zwaar. Ik moest het wegnemen met wat bier.
Christopher Walken bracht de vis naar een bakplaat met een bed van uien, en sloeg de vis met de sauskant naar beneden op de uien.
Goed nu, zei hij. Ik heb deze pan met al deze uien die ik heb gedaan. Ik heb ze een beetje gebakken.
Tijdens films neem ik mijn eigen eten mee. Ik heb verschillende Tupperware bakjes. En elke keer als ik voor langere tijd wegga, verblijf ik in een appartement of hotel met een keuken. Toen ik een kind was, zat ik in musicals, en er waren de dansers, je weet wel, deze gekke zigeuners. Ze zouden in het kleine hotel verschijnen met een koffer, die openmaakten en er zat allerlei kookgerei in. Ze zouden deze ongelooflijke diners uit het niets bereiden. Thanksgiving zou komen en ze zouden deze enorme kalkoen in de kamer koken. Ik weet niet hoe ze het hebben gedaan.
Christopher Walken stopte de zalm in de oven.
Het staat op het spel, zei hij. Ik time het niet. Je kunt het zien door het aan te raken.
Ik moest op plaatsen blijven waar alleen een magnetron was. Het is niet aan te raden, maar je kunt bepaalde vissen wel in een magnetron bereiden. Zalm kun je praktisch overal bereiden. En als je als een zwerver in een hotelkamer leeft, kun je geweldige dingen maken in crock-potten. Je kunt er een kip in steken met wat groenten. Zet hem heel laag en laat hem daar gewoon de hele dag staan. En als je terugkomt, is het fantastisch.
Christopher Walken haalde een pakje gamba's uit de koelkast, greep ze in zijn handen, sneed ze door met het slagersmes en liet ze onder water lopen.
Dit is een beetje gevaarlijk, zei hij. Je weet dat je nooit zo mag knippen. Je kunt je hand eraf hakken. Zie je, je vlindert het. En dan is er deze ader daar. Daar wil je vanaf. Het is lef, denk ik. Die wil je mooi en schoon krijgen.
Ik deed bijna een kookprogramma. Ik ging naar Bravo en MTV en het Comedy Channel. Ik had ontmoetingen met deze mensen en ik ging deze show doen. Het was ofwel 10 of 12 segmenten. Ik kan het me niet herinneren. Ik zou een soort van keukenopstelling hebben. Ik wilde dat het een beetje zou lijken op Pee-Wee's Playhouse. Ik hou van die voorstelling. En ik zou misschien een showgirl hebben, weet je, met een klein ding aan, mijn groenten hakkend. Misschien wat muzikanten. En een publiek. Sommige mensen om mee te praten.
Christopher Walken legde de garnalen in een hete braadpan, waarin hij wat gehakte knoflook in olijfolie had gebakken. Hij kneep een sinaasappel in een koffiemok met de tekst Notre Dame High School, 25th Class Reunion, Class of 1967.
Ik ga er nog wat knoflook in gooien, zei hij. Je wilt wat meer koriander in de garnalen. Je legt ze in de schaal in de hete olie - maar het volgende deel is een beetje lastig, sommigen zeggen gevaarlijk. Wat ik hier heb is wat rum, en ik knijp een beetje sinaasappelsap in de rum. Je moet wachten tot deze garnalen een beetje wit worden. Deze zijn groot, dus het duurt even.
Ik herinner me de oude shows van Dean Martin, toen hij de Gold Diggers had. Het was een fantastische voorstelling. Ze zeggen dat ze de hele zaak hadden opgezet en dat hij in zijn auto zou stappen en van zijn huis zou rijden, de auto zou parkeren, de studio in zou lopen en het volledig uit de losse pols zou doen. Je kijkt ernaar en je kunt zien dat hij niet echt wist wat er aan de hand was. En elke keer als het een beetje moeilijk ging, kwamen deze showgirls genaamd de Gold Diggers - deze prachtige meisjes - op en doen dit dansnummer. Dat is een beetje wat ik in gedachten had.
Toen hij tevreden was dat de garnalen voldoende ondoorzichtig waren, greep Christopher Walken de rum, zette de brander hoger en gooide de rum in de pan, en dekte hem snel af met een deksel. Het siste luid.
Deze top is niet helemaal strak genoeg, maar het werkt, zei hij. Het is als een groot plotseling stoombad.
Met de kabel, het punt was, toen het erop aankwam, wilden ze allemaal iets veel nauwkeurigers. Ze wilden dat het veel meer gepland zou zijn. Veel meer een pragmatisch, verzonnen iets dat herhaald zou kunnen worden. Ze wilden een komische acteur bij me hebben. Ze wilden een script hebben. grappen. Ik hou van grappen. Maar ik zou de grappen niet willen zeggen, weet je. Omdat bepaalde tijden sowieso grappig zijn. Ik bedoel, grappige mensen zijn grappig. En ik zei tegen hen dat ik dat niet zou kunnen. Ik wilde dat het zou zijn zoals de Dean Martin-show.
De maaltijd was gedaan. Christopher Walken gooide de groenten en pasta bij elkaar, haalde er een paar kleine wijnglazen uit, een paar borden en een halve fles Corvo uit 1998, een witte Italiaanse tafelwijn. Hij droeg een busje zure room naar de tafel voor de pasta.
Ik doe er meestal wat zure room op, zei hij. Het is aan u. Ik zal je iets heel eenvoudigs vertellen als je mensen over de vloer krijgt. Het is duur, maar je krijgt iets van kaviaar, maar je kunt de rode kaviaar gebruiken. Maar een van de beste dingen ter wereld is linguine, een flinke portie zure room in het midden en een flinke bol kaviaar. Met wat peper. Het is als de beste. Iedereen kan het halen. Stuk brood? Het is lekker brood. Gewoon een klein hoekje? Ik zal een servet voor je halen. Ik ga je eten geven. Ik ga vandaag niet eten. Ik eet later.
Christopher Walken deed de afwas. Hij maakte de gootsteen schoon met een spons. De restjes stopte hij in Tupperware. Toen gooide hij een paar papieren handdoeken op de grond en veegde de vloer schoon door met een in kousen gezette voet op de handdoek te schaatsen.
Koriander is erg moeilijk schoon te maken, zei hij. Al die kleine groene dingen.
Als ik niet zo lui was, zal ik je vertellen wat ik zou doen. Ik heb dit ding op televisie gezien. Dit hele gedoe met mensen die camera's in hun huis hangen, voor het internet. Ik begrijp dat mensen hun huizen met deze dingen uitrusten, en de vriendin van een man komt erachter dat ze overal op internet naakt is geweest. Daar hoor je over. Als iedereen het kan, kan het niet zo moeilijk zijn. Je hoeft alleen maar uit te zoeken waar je moet afstemmen, toch? Ik zou hierbij wat hulp nodig hebben. Ik begrijp niet helemaal hoe internet werkt. Ik heb geen computer. Weet je, 12-jarige kinderen weten daar alles van.
Ik dacht dat ik een paar van die camera's zou halen en ze in mijn keuken in Connecticut zou zetten en gewoon, weet je, hem aanzetten wanneer ik maar zin had. Misschien zou ik een bepaald tijdstip van de dag hebben waarop ik het zou doen, of iets dergelijks. Je zou mensen kunnen aanzetten tot het nemen van hits, of iets dergelijks. En ik zou gewoon koken. En ik dacht om het amusant te maken, ik dacht dat ik een hotline zou hebben, je weet wel, een rode telefoon. En ze konden bellen en ik zou ze advies kunnen geven over hun liefdesleven. Ik bedoel gekke dingen, persoonlijke vragen, over hen, weet je, 'Wat moet ik doen?' Vroeger waren er deze dingen - ik weet niet meer hoe ze heten, maar het is een Spaans woord. Als een bodega, maar dan iets anders. Ze zouden op de hoeken zijn. Je zou een liefdesdrankje kunnen kopen. Je zou iets kunnen kopen, weet je, als je boos op iemand was, zou je een zeskant kunnen kopen. Ze hadden zelfs een spuitbus, ik herinner me dat je iemand zou kunnen besproeien om ze verliefd op je te laten worden of zoiets. Ik zou zulke diensten kunnen verlenen. Of praat gewoon terwijl ik kook.
Christopher Walken ging aan de keukentafel zitten.
En je herinnert je een programma genaamd This Is Your Life? Ik dacht dat ik een gordijn aan één kant zou hebben en af en toe zou ik een mystery guest hebben. Weet je, acteurs komen altijd naar mijn huis. Misschien komt Joe Pesci langs en maakt zijn tomatensaus. Iedereen maakt iets, je weet wat ik bedoel. Denk je niet dat dat grappig kan zijn?
Of ik zou restaurantrecensies kunnen doen. Net als Ruth Reichl kon ik met een grote vermomming binnenlopen. Als een geweldige grote pruik. Zoals iedereen zou weten, zouden ze zeggen: Oh, hier komt Chris met een grote pruik. Wie houdt hij voor de gek met die grote donkere bril? Of ik kan me verkleden als een vrouw. Kleed je aan met een grote bontjas, en ik zou kunnen doen alsof ik het niet ben.
Christopher Walken zei dat hij later zou eten.
Christopher Walken's TNT Garnalen Voorgerecht
(voor vier personen)
1 kopje donkere rum
Sap van 1 sinaasappel
4 gamba's, vers, met schelpen erop
Zout en peper
2 teentjes knoflook, fijngehakt
2 eetlepels olijfolie
Combineer de rum en het sinaasappelsap. Laat de schaal erop en vlinder de garnalen door ze met een scherp mes in plakjes te snijden, van de rug tot de poten, zodat de garnaal plat ligt, met de schaal naar beneden, en de twee helften de vorm van een hart benaderen. Was en ontdarm de garnalen onder koud water. Zout en peper de garnalen royaal. In een koekenpan op middelhoog vuur de knoflook bruin bakken. Leg de garnalen in de pan, met de schaal naar beneden, en bak ongeveer vier minuten, of totdat het grootste deel van het garnalenlichaam ondoorzichtig is geworden. Draai het vuur hoog. Wanneer de koekenpan begint te sissen, voeg je het rum-en-sinaasappelsap-mengsel toe en sluit je onmiddellijk een goed deksel op de pan, stevig aandrukkend zodat er heel weinig stoom kan ontsnappen. Houd het deksel ongeveer 3 minuten ingedrukt. Haal van het vuur en onthul. Garnalen moeten er dik, zwart en gezwollen uitzien. Serveer vanuit de pan, met de schelp naar beneden, en bedek de garnalen met de resterende rumsaus.
Courgette Linguine van Christopher Walken
(voor vier personen)
3 teentjes knoflook, fijngehakt
3 eetlepels extra vierge olijfolie
1 ui, gesnipperd
2 rode paprika's, in blokjes gesneden
2 courgettes, in halve wielen van 1/4 inch gesneden
2 zomerpompoenen, op dezelfde manier gesneden
Zout en peper
1/2 kopje verse dille-wiet, gehakt
10 grote kalamata-olijven, in plakjes (optioneel)
Sap van 1 citroen
1 doos De Cecco linguine
4 eetlepels zure room
Bak de knoflook lichtbruin in de olijfolie in een grote koekenpan, op middelhoog vuur. Voeg de ui en rode paprika toe en bak tot ze zacht zijn. Voeg de courgette en de zomerpompoen toe en bak tot ze zacht maar niet geslonken zijn. Zout en peper naar smaak. Voeg als laatste de dille, het citroensap en de olijven toe. Hussel door elkaar en haal van het vuur. Meng het mengsel met al dente linguine. Garneer met een toefje zure room.
New Delhi Zalm van Christopher Walkenen
(voor vier personen)
11/2 pond verse zalmfilet, huid nog aan
2 eetlepels olijfolie
1 eetlepel zeezout
1 ui, in plakjes van 1/2-inch gesneden
1 pot Major Grey's chutney
3 teentjes knoflook, fijngehakt
1/2 kop verse koriander, gehakt
Sap van 1 citroen
Verwarm de grill voor. Snijd met een scherp mes de zalmfilet kruiselings in vier porties, maar breek de zalmhuid niet. Wrijf ongeveer twee eetlepels olijfolie op het gekerfde stuk zalm en in de spleten en wrijf vervolgens ongeveer een eetlepel zeezout in. Aan de kant zetten. In een pan de uienringen lichtbruin bakken. Stapel de gebruinde ui in een bakplaat of een Pyrex-plaat en vorm een bed van uien met ongeveer dezelfde oppervlakte als de zalmfilet. Meng in een kleine mengkom de chutney, knoflook, koriander en citroensap. Masseer dit mengsel op de bovenkant van de zalmfilet en zorg ervoor dat er wat saus in de spleten valt. Neem vervolgens de zalmfilet en sla deze op het uienbed, zodat de schil naar boven wijst en de sauskant naar beneden. Zet de pan dicht bij de grill en gril ongeveer 20 minuten, of tot het vel verbrand is en het midden van de filet warm aanvoelt en donkerroze is. Verwijder het vel en serveer uit de pan, saus- en ui-kant naar beneden.
