Jesse Eisenberg in De kunst van zelfverdediging .Bleecker Street Mijn lach van de dag is de begoochelde extase waarmee een aantal critici iets afgeleids, kunstmatigs en geks hebben overspoeld dat De kunst van zelfverdediging .Ze noemen het allemaal een parodie op giftige mannelijkheid, wat zonder analyse volkomen duidelijk is. Ik accepteer diepgaand en somber deprimerend. Maar velen van hen hebben zichzelf ook bewusteloos geslagen terwijl ze probeerden nieuwe bijvoeglijke naamwoorden te vinden om te beschrijven hoe grappig het is, en noemden deze satirische verzending van Vechtclub verontrustend grappig, tragisch grappig en lachwekkend hilarisch. Het is geen van die dingen, en zo ver verwijderd van komedie als Santa Fe is van Fairbanks. We zitten zeker niet op dezelfde lijn.
ZIE OOK: Jesse Eisenberg over wat je kunt leren van tegen je geschreeuwd te worden in de karateles
Natuurlijk, schrijver-regisseur Riley Stearns heeft iets in gedachten dat een woeste spies verdient. De zielige lengte waartoe alfamannetjes kelderen om hun valse definitie van stoere Amerikaanse mannelijke superioriteit te versterken, is lachwekkend. Ik zal het niet bevatten , jongens. Maar de som van de delen in vechtsporten die hier te zien zijn, vormen geen fascinerend, consequent intelligent geheel. Je kunt de plot op de kop van een ijspriem schrijven.
| DE KUNST VAN ZELFVERDEDIGING ★★ |
Jesse Eisenberg, die gespecialiseerd is in het spelen van onaangename nerds, speelt de rol van een gehakte, 35-jarige accountant genaamd Casey. Hij is zo'n dweeb dat zelfs zijn teckel hem ongelovig aankijkt. Casey is verlegen, onhandig en gemaakt van cellofaan. Hij mist de meest elementaire sociale vaardigheden in zo'n beschamende mate dat zelfs de mannen rond het koffiezetapparaat op het werk hem beledigen, degraderen en negeren.
Op een avond op weg naar huis van het kopen van hondenvoer, wordt Casey beroofd door een bende motorrijdende aanvallers. Als hij uit het ziekenhuis komt, neemt hij deel aan een karateles die wordt gegeven door een agressieve he-man-instructeur genaamd Sensei (geweldige en veelzijdige Alessandro Nivola) die Casey aanmoedigt om Duits te leren (de nazi's waren rolmodellen, zie je), klassieke muziek voor heavy metal rock, en overweeg serieus om zijn baas op de keel te slaan. In plaats daarvan stopt Casey met het aaien van zijn hond om zichzelf slanker, gemener en sterker te laten voelen.
Na verloop van tijd verandert de film van paars in zwart, passend bij de kleur van Casey's karateriem. Gepromoveerd tot Sensei's geheime nachtles, wordt hij omringd door machomannen die zich uitkleden om de ware beloningen van de karate-hakkende levensstijl te eren, waaronder het toedienen van pijn en lijden aan alle tegenstanders. Sensei onthult zijn eigen persoonlijke ware aard, inclusief het breken van armen en benen, en wat hij beschouwt als de ultieme heilige graal van karate: zijn studenten aanmoedigen om moorden te plegen!
Uiteindelijk verandert Casey zelf in een gewelddadige sadist, van angstig naar moorddadig. Tegen de tijd dat hij hoort dat Sensei deel uitmaakte van de motorbende met helm die hem in de eerste plaats naar de eerste hulp stuurde, zou je denken dat hij een waardevolle levensles zou leren, de giffilosofie van vechtsporten zou verwerpen en iets zou doen om de wereld redden van een lot dat lijkt op het zijne. Maar volgens het verbijsterende scenario van regisseur Stearns is Casey een verloren zaak. Uiteindelijk valt hij voor iedereen die met smaak reageert op wreedheid en haat, inclusief het enige meisje in de klas (Imogen Poots).
Waar deze film echt over gaat, kan iedereen raden. Het punt dat het wil maken over het gedesillusioneerde gevoel van wat een man een man maakt, ontging me totaal. Sensei is zo krankzinnig dat zijn academie zelfs een geheim crematorium heeft voor de verwijdering van zijn slachtoffers, maar zijn echte naam is eigenlijk Leslie, wat ver afstaat van de mannelijkheid die hij bij anderen aanmoedigt, en een naam die Casey's bron wordt voor empowerment en spot.
De innemende, hypnotiserende vaardigheid van Nivola houdt de rest van de film gevangen. Zijn Sensei is een totale poseur, maar Casey slaagt er uiteindelijk in om zijn spiegelbeeld te worden alsof er geen alternatief is. Ik ben bang dat dit allemaal niet echt logisch is. De film biedt geen overtuigend standpunt. Het houdt niet eens op. Het vervaagt gewoon naar zwart. Grappig? Ja, zoals chemotherapie.
