Toen 'The Richest Man In Babylon' werd gepubliceerd, begonnen Amerikanen het concept van besteedbaar inkomen net te begrijpen.Pixabay De rijkste man in Babylon is een interessant historisch document. Toen het in 1926 werd geschreven, bevond het land zich midden in een periode van enorme welvaart. Na het einde van de Eerste Wereldoorlog verschoof de enorme productie-infrastructuur die werd ontwikkeld naar civiele doeleinden.
Voor het eerst hadden gewone Amerikanen nu een teveel aan inkomen, en ze wisten niet wat ze ermee aan moesten. Meer vrije tijd en meer massaproductie van consumptiegoederen luidden samen een nieuw tijdperk van kapitalisme in. Dit was het decennium dat de Sears-catalogus een onmisbaar onderdeel van het moderne leven werd, en afbetalingsplannen en andere manieren om op krediet te kopen begonnen populair te worden.
Clason zag dit alles en wist waar het heen ging. Hij realiseerde zich dat het beheer van het concept van besteedbaar inkomen moeilijk zou zijn voor de komende generatie, en dus moest hij aan de slag. In de sectie van De rijkste man in Babylon Met de titel Seven Cures For A Lean Purse probeert hij de uitgaven in de hand te houden - iets waar Amerikanen nooit over hadden hoeven nadenken.
De eerste remedie voor een magere beurs is eenvoudig: verdien geld, of zoals ze in het oude Babylon zouden zeggen, begin je portemonnee vet te mesten. Dit was geen probleem in de tijd van Clason. Er waren volop banen in stedelijke gebieden en er ontstond een nieuwe business class. De reële lonen voor stadsarbeiders zijn in de afgelopen tien jaar met bijna 20% gestegen, een duizelingwekkende stijging. Op het platteland ging het niet zo goed, maar dat is hier noch daar.
1922 zag ook een ommekeer in het Amerikaanse belastingstelsel. Minister van Financiën, Andrew Mellon, verlaagde dat jaar het hoogste marginale belastingtarief van 73% naar 58% en bleef het jaar na jaar doorhakken totdat het tegen het einde van het decennium 25% bereikte. Amerikanen hadden meer geld op zak dan ooit tevoren.
De tweede remedie voor een kleine portemonnee is net zo eenvoudig: beheers uw uitgaven, of zoals ze in het oude Babylon zouden zeggen, beheer uw uitgaven.
Die was voor zowel moderne Amerikanen als oude Babyloniërs moeilijker te slikken. Zoals Clasons wijze man Arkad het in het boek zegt:
Dat wat ieder van ons onze 'noodzakelijke uitgaven' noemt, altijd zal groeien tot ons inkomen, tenzij we tegen het tegendeel protesteren.
Wat hij daar zegt, is dat we niet goed zijn in het inschatten van hoeveel geld we moeten uitgeven. Mensen zijn gewoontedieren en het voelt beter om geld uit te geven dan het te sparen. Dus we raken eraan gewend om uit eten te gaan, nieuwe kleren te kopen en in het algemeen deel te nemen aan alle attributen van het kapitalisme.
En laten we eerlijk zijn: daar is objectief niets mis mee. Participatie in de markt houdt onze economie immers draaiende. Maar als je wilt dat je geld groeit, zul je een deel ervan moeten sparen, ongeacht hoeveel je verdient.
De jaren 1920 zagen ook de geboorte van de moderne reclame-industrie. De verspreiding van elektriciteit en radio maakte het voor bedrijven mogelijk om hun waren op nationaal niveau te promoten, waardoor de zaden van verlangen in de geest van het publiek werden geplant. Het decennium zag Amerika zijn eerste echte stappen zetten in de richting van een consumentgedreven levensstijl, waarbij je sociale waarde werd bepaald door je materiële bezittingen.
Het concept van het vaststellen van een persoonlijk budget was nieuw voor veel Amerikanen, die in wezen op een bestaansminimum leefden. Maar door de snelle opkomst van de aandelenmarkt moesten er nieuwe investeringen in worden gepompt. Dit was ook het begin van het kredietsysteem, toen banken valuta terug in de markt circuleerden om de uitgaven verder te stimuleren.
Arkad - of George Clason - had daar iets over te zeggen.
Ik zeg je dat net zoals onkruid groeit in een veld waar de boer ruimte laat voor zijn wortels, zo vrijelijk ook verlangens in mensen groeien wanneer er een mogelijkheid is dat ze worden bevredigd. Uw verlangens zijn talrijk en er zijn er maar weinig die u kunt bevredigen.
Dit was een vooruitziende verklaring in 1926. Het land begon net te kantelen in de richting van de op de detailhandel gerichte economie die het zou worden, en je kunt de gefossiliseerde voetafdrukken van deze trend zien in de tientallen lege winkelcentra in het hele land. De Verenigde Staten hebben uitgaven als een morele verplichting aan hun burgers gepresenteerd en in 2017 hadden we 23,5 vierkante voet winkelruimte voor elke persoon in het land - het meeste van alle naties ter wereld.
Het is belangrijk om te onthouden dat Clason dit materiaal oorspronkelijk schreef als pamfletten die door banken en verzekeringsmaatschappijen moesten worden uitgedeeld om mensen over te halen er geld in te investeren. Wat hij echt verkocht, is het concept van uitgestelde bevrediging - nu niet iets krijgen in de hoop op een grotere beloning in de toekomst.
Dit was in die tijd een bijzonder sterke verkoopbon omdat het land in de grootste periode van welvaart verkeerde die het ooit had gezien. Naarmate het decennium vorderde, begonnen mensen te geloven dat de dingen alleen maar beter zouden worden. Waarom zouden ze aan de toekomst denken als het heden zo schitterend was?
Toen hij schreef De rijkste man in Babylon , had Clason geen idee dat er net een enorme beurscrash op komst was. In 1929 verloor de markt miljarden dollars op één dag, waardoor het land in de Grote Depressie stortte. Hoewel lezers van zijn boek waarschijnlijk zagen dat een aanzienlijk deel van hun rijkdom weggevaagd werd, zouden de budgetteringsvaardigheden die ze leerden de komende tien jaar steeds waardevoller worden.
Het advies van Arkad gaat helemaal over het scheiden van de behoefte van de behoefte; iets waartoe Amerikanen zelden waren geroepen. Het is veelzeggend dat we er minder dan honderd jaar later nog steeds behoorlijk slecht in zijn.
B.J. Mendelson is de auteur van Social Media is Bullshit (St. Martin's Press) en The End of Privacy. Hij schrijft over reputatiedesign op zijn blog, BJMendelson.com
