Bob Odenkirk als Jimmy McGill.Michele K. Short/AMC/Sony Pictures Television Zeg niks! Jij begrijpt het? Neem een advocaat! Neem een advocaat. Wil je een Je kunt beter Saul bellen missieverklaring? Je hebt er een. Het komt met dank aan Gene, de bedroefde manager van een winkelcentrum in Cinnabon, die getuige is van een winkeldief die door de beveiliging wordt geknepen nadat hij de politie reflexmatig de locatie van het kind heeft aangegeven. Zijn instructies, die eerst impulsief schreeuwden en daarna schaapachtig mompelden, zetten hem van gezicht tot hiel om in de ogen van zijn ersatz-wetshandhavers. Dat is een ervaring waarmee Gene, alias Saul Goodman, alias Jimmy McGill, redelijk bekend is. Maar zijn woorden dienen ook voor ons als een handleiding: Mabel, Je kunt beter Saul bellen De première van seizoen drie is immers het verhaal van twee advocaten en een man die niets zegt.
De advocaten in kwestie zijn Jimmy en Chuck McGill, die voor zover Jimmy weet genieten van een tijdelijke wapenstilstand in hun lange strijd tegen elkaars mentale en morele tekortkomingen. Toen we ze voor het laatst zagen, had Jimmy bekend dat hij met Chucks dossiers had geknoeid om hem er incompetent uit te laten zien voor een klant die hij had gerimpeld van Jimmy's vriendin en zakenpartner Kim Wexler; de sabotage had ervoor gezorgd dat Chucks psychosomatische allergie voor elektromagnetische velden hem in het ziekenhuis en zonder baan had gedreven. Althans, zo leek het: Chucks vertrek bij het machtige advocatenkantoor dat hij mede heeft opgericht en zijn daaropvolgende isolatie van zijn hele huis was slechts een list om de bekentenis van zijn jongere broer te ontlokken. Er zijn hier wonderbaarlijke momenten: Jimmy's wanhopig joviale pogingen om zichzelf opnieuw te waarderen met Chuck door gedeelde, half herinnerde nostalgie over hun jeugd; zijn latere uithalen tegen een luchtmachtkapitein die hij vorig seizoen had bedrogen, nu als een surrogaatfiguur van een oudere broer; Chucks cryptische opmerking aan zijn partner Howard Hamlin dat Jimmy's stiekem opgenomen bekentenis misschien nutteloos is in de rechtszaal, maar dat het een verborgen eigen doel heeft; zijn grijns van triomf wanneer hij zijn assistent Ernesto zover krijgt om per ongeluk Jimmy's bekentenis te spelen, waardoor de verspreiding van deze reputatievernietigende informatie begint; de bijkomende schade aan Kim, wiens schuldgevoel over wat ze weet over hoe Jimmy haar cliënt terug heeft gekregen van Chuck, manifesteert zich in een slopende obsessieve aandacht voor detail, alsof het misdrijf zou kunnen terugkeren met haar als slachtoffer.
Hoezeer ik ook geniet van de tegenslagen van de gebroeders McGill, Je kunt beter Saul bellen is nog steeds in veel opzichten De Mike Ehrmantraut-show . Tijdens seizoen twee splitste de serie zich min of meer in tweeën, met de Jimmy en Chuck-dingen die meeslepen als een eigenzinnig en meeslepend drama op de werkplek en het Mike-materiaal dat zich een weg baant naar meth en moord met een langzame spanning zo sterk dat het bijna misselijkmakend was kijken. Tegen het einde van het seizoen waren mijn zorgen dat Mike's helft die van Jimmy zou overweldigen grotendeels weggenomen, ook al kwamen hun paden nooit samen; Jimmy's onopzettelijke vernietiging van zijn broer, zijn beschaamde pogingen om de stukken weer in elkaar te zetten, zijn bekentenis van wangedrag en Chuck's geheime plan om die bekentenis tegen hem te gebruiken waren allemaal dynamiet spul dat meer dan stand hield. Nu de show echter terug is? Maak de mijne Mike.
Er is genoeg krediet om te verspreiden voor het succes van de Mike-secties. Bovenaan beginnen de co-makers van de serie Vince Gilligan en Peter Gould, wiens script voor de première de man in staat stelt een groot deel van de schermtijd te beheersen terwijl hij spreekt kan zijn drie zinnen in totaal. Er is een stilte aan Mike die het aan de kijker overlaat om te raden wat hij voelt, wat hij denkt, zelfs wat hij is aan het doen . Dat is hier zeker het geval, aangezien hij het grootste deel van de aflevering bezig is met spycraft die nooit is uitgelegd. Seizoen twee eindigde toen hij zich voorbereidde om de lokale drugsbaron Hector Salamanca te vermoorden, maar werd onderbroken door het geluid van zijn eigen autoclaxon en een briefje achtergelaten door een onzichtbare indringer die DON’T las. Omdat dit gebeurde in het midden van nergens, en omdat hij voorzichtig genoeg was om te bepalen dat hij niet visueel werd gevolgd, stelt Mike vast dat zijn auto is afgeluisterd met een volgapparaat. Dus terwijl de minuten verstrijken, doorzoekt hij zijn auto. Dan begint hij de auto uit elkaar te halen alsof hij Gene Hackman is in een roadmovie-remake van Het gesprek . Als er geen bug opduikt, staat hij op het punt het op te geven, totdat hij de enige plek ontdekt waar hij niet keek... binnen de plug voor de benzinetank. En zodra hij het volgapparaat daar vindt, begint zijn werk nog maar net. Hij plaatst een bestelling voor een identiek apparaat via de kromme dierenarts (!) die als zijn verbinding met de onderwereld dient, pakt het uit en bedenkt hoe het te gebruiken, vervangt het apparaat van zijn onbekende achtervolgers door zijn eigen nieuwe, laat de batterijen van die van hen leeglopen , en als het geen sap meer heeft, zit hij 's nachts bij het raam, pistachenoten krakend en wachtend tot ze komen en nemen wat zij denken dat het dode insect is nadat hij het heeft vervangen, waarna ze zichzelf onbewust hebben afgeluisterd. Niets van dit alles wordt mondeling uitgelegd, en het speelt zich allemaal af in een tempo dat zou maken De Amerikanen - een show met een even nauwgezette benadering van het gezwoeg van spionage - zeg oké mensen, laten we misschien de dingen hierheen verplaatsen.
Het is om verschillende redenen een geweldige keuze. Ten eerste richt het de schijnwerpers rechtstreeks op de gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal van Jonathan Banks als Mike. Als acteur speelt hij niet zo veel als hij ovenbraadstukken , langzaam en stil de karakters vaardigheid, vastberadenheid, meedogenloosheid, geduld en vermoeidheid toelaten om zijn elke beweging op smaak te brengen. Ten tweede biedt het componist Dave Porter een leeg canvas waarop hij een boeiende post-rock muzikale begeleiding kan schilderen, mijlenver verwijderd van de vrolijke country-west kitsch van de soundtrack. Ten derde geeft het regisseur Vince Gilligan - die hier samenwerkt met cameraman Marshall Adams - de kans om de visuele dimensie grotendeels aan het woord te laten. Mike's delen van de show zijn in feite oceanen van duisternis, omringende eilanden van warm maar ziekelijk geel gloeiend licht waarin Mike beweegt of zit als een schipbreukeling; die gele kleur straalt VOORZICHTIG naar onze hersenen als de lichten van een bouwproject langs de weg op een regenachtige nacht. Het is een krachtig contrast met het zwart-wit van de flash-forward openingsscène, die Jimmy's uiteindelijke lot laat zien als Gene the Omaha Cinnabon-manager; met de Kantoor ruimte esthetiek van Jimmy's materiaal uit 2002; zelfs met de donkere houten lambrisering en het heldere natuurlijke daglicht die de scènes kenmerken met Jimmy's Luddite-broer Chuck. Het is moeilijk om een serie te bedenken met een zo uitgesproken visuele esthetiek als: Je kunt beter Saul bellen die ook bereid is om die esthetiek zo veel te variëren in een enkele aflevering.
Eindelijk, Mike's langzame en gestage verhaal liegt tegen de bewering dat: Je kunt beter Saul bellen wordt Breaking Bad Redux . Misschien Breaking Bad ’s magistrale laatste seizoen (minus die betreurenswaardige finale natuurlijk), dat met de gratie en grootsheid van het onvermijdelijke naar de vernietiging van Walter White ging, maakt de chaos van die show moeilijker te onthouden. Maar vanaf letterlijk de eerste scène van de eerste aflevering van het eerste seizoen, liet Walt's verhaal zien dat hij van de ene ramp naar de andere raasde en bijna elke keer nieuwe rampen veroorzaakte om zichzelf van de oude te bevrijden. Het verhaal van Mike kan betrekking hebben op: Breaking Bad zwaargewichten zoals de Salamanca-familie en, vermoedelijk, Gus The Chicken Man Fring; het heeft misschien meer gemeen met de gewelddadige handelsvoorraad van die show dan de witteboordencriminaliteit van Jimmy McGill of de geestesziekte van zijn hotshot oudere broer Chuck; maar qua tempo en toon blijft het inderdaad een heel ander voorstel.
