Damian Lewis en Maggie Siff binnen Miljarden .Show Time ryan gosling bril warby parker
De bijl verliest zijn voorsprong. In de openingsminuten van Magisch Denken, de aflevering van gisteravond van Miljarden , gaat Bobby Axelrod tegen het advies in van elke analist die bij hem in dienst is en houdt hij vast aan een aandeel waarvan hij denkt dat het zeker zal exploderen - alleen om het volledig in te storten en meer dan een miljard dollar van Axe Capital mee te nemen. De kans om een slimme zet te doen en zijn bedrijf op het goede spoor te houden was daar, en hij verknalde het. Als je het succes van een aflevering van vorige week van top tot teen vergelijkt met de veel spottier-aflevering van deze week, vraag je je af of Miljarden heb net hetzelfde gedaan. De reikwijdte, structurele complexiteit, hoge emotionele inzet en spelveranderende karakteronthullingen waarvan het plotseling had bewezen dat het in staat was om voor elkaar te krijgen, zijn verdwenen, ten gunste van een meanderende lange saaie nacht van de ziel.
Van de vier verhaallijnen die parallel lopen om de aflevering te vormen, waren er minstens twee pure opvulling, welke initiële belofte ze ook hebben getoond. Het is bijvoorbeeld geen slecht idee voor Lara om haar met een Michelin-ster bekroonde chef-kokzus naar Axe Capital te halen voor een mogelijke baan daar, zodat ze Lara erop kan wijzen met wat voor een stel grotesken ze nu loopt. Maar op het moment dat ze de parkeerplaats verlieten voor een lange nacht van het bezoeken van de oude hangplekken, het rijden in helikopters en winkelen in een winkelcentrum dat ze midden in de nacht openden, was er niets dat in de verste verte de schermtijd rechtvaardigde; als er iets was, zag mijn zusje er net zo gemakkelijk uit als iedereen, verblind door de stadslichten en de onbeperkte toegang. Misschien was dat de bedoeling, maar het leek van wel veronderstelde om Lara weer mens te laten voelen, niet om haar zus te ontmenselijken. Zo ja, dan is het mislukt.
Iets soortgelijks gebeurde met Connerty en Sacker, de gekke verliefde kinderen in Chucks kantoor. Ze beginnen sterk genoeg, waarbij Connerty zich hardop afvraagt of ze hun werk alleen doen om rekeningen te vereffenen met mensen die ze haten en Sacker reageert door een verhaal te spinnen over een veelbelovende student geneeskunde die ze kende en die nu 20 miljoen dollar per jaar binnenhaalt bij het verkennen van Biomed-aandelen van het genezen van kanker of wat dan ook. De samenleving is naar de kloten als dat gebeurt, zegt ze. Incentives zijn allemaal uit de lucht gegrepen. Hun baan verschuift de balans, zij het enigszins. Het is een intrigerend inzicht in wat de aanklagers drijft, maar het verandert al snel in een gevaarlijke rendez-vous op Chuck's bureau (die, toegegeven, ze afblazen omdat a) het cliché is, en b) ew, Chuck zit daar) en een schattig maar onbeduidend scène waarin ze illegaal vuurwerk afschieten op het strand van Coney Island. Het is de definitie van opvulling, van gewoon de personages in de aflevering moeten houden en iets bedenken dat ze kunnen doen nadat de beslissing al is genomen.
Chucks reis heeft in ieder geval een meer dwingende bestemming: hij schendt de privacy van zijn vrouw en de vertrouwelijkheid van haar patiënt door haar laptop te openen en zichzelf haar aantekeningen te e-mailen over haar nachtelijke sessie met Bobby. Op het eerste gezicht lijkt het alsof hij gelooft dat ze een affaire hebben, maar zijn daaropvolgende reis naar een BDSM-club zonder haar toestemming geeft aan dat hij de vriendelijke intimiteit tussen haar en Axe begeert, niet dat hij de aard van hun relatie verkeerd heeft geïnterpreteerd. Zijn verhaallijn deze aflevering zit vol met dat soort kwalitatieve ups en downs: hij heeft zijn zoveelste passief-agressieve ontmoeting met zijn rijke en invloedrijke vader, maar dan heeft hij een verkwikkende discussie met zijn oude vriend Ira over het schijnbaar glamoureuze leven dat hij leidt als een scheiding; hij kan zichzelf in vrouwen verdrinken zoveel hij wil, maar hij kan niet beven dat hij spijt heeft van alle keren dat hij zich voor zijn vrouw had kunnen openstellen, maar het in plaats daarvan had verstikt.
Dit is een advies dat Chuck ter harte had moeten nemen, vooral nadat hij ontdekt dat een fotograaf de hele nacht al zijn bewegingen heeft gevolgd. In plaats daarvan verdubbelt hij dubbelzinnigheid. Het is mogelijk dat hij direct na de verlaging van de aftiteling schoon komt, maar als dat niet het geval is, klinkt de beslissing vals. De ene destructieve leugen op de andere stapelen is niet de stijl van Chuck - voor elke onbezonnen actie is er een gelijke en tegengestelde omzichtige reactie. Nadat je je dominatrixvrouw hebt betrapt en bijna met een sekswerker in de pers bent uitgelachen, steel je dan de dossiers van je vrouw als je thuiskomt met je staart tussen je benen? Dat is moeilijk te slikken.
Een sprekend contrast tussen Bobby en alle andere personages? Ze moeten heel New York City doorkruisen voor hun ontdekkingsreizen, terwijl hij eigenlijk alleen maar over het terrein hoeft te lopen. Door Wendy onder druk te zetten voor een nachtelijke sessie over de gigantische handel die hij verknalde, komt hij uiteindelijk - en dit was een verrassing - duidelijk over zijn echte rol in Donnie's dood: niet alleen hoe hij zijn ziekte gebruikte om tijd tegen Chuck te spelen, maar ook hoe hij zijn arts ontmoedigde hem te vertellen over een experimentele behandeling die zijn leven had kunnen verlengen. Je afkeuring verbergen om een patiënt te helpen is één ding, maar als Wendy last heeft van Bobby's gedrag helemaal niet , ze vertoont er geen teken van. Ze verzekert hem niet alleen dat hij geen sociopaat is (hoewel ze waarschuwt dat de deur open staat als hij zijn gevoelens blijft uitschakelen) en eindigt daarna de hele nacht met hem te lachen (het is dit pittoreske scenario dat Chuck ziet, hem in de armen drijft en St. Andrew's kruis van een professionele dom), verwerpt ze de medische wanpraktijken zelf met een loutere Pancreatic krijgt iedereen. Oh, oke dan! Haar reactie is nog minder logisch gezien de onmiddellijke follow-up: Bobby vertelt haar dat hij weet dat ze elders werk heeft gezocht. Als ze zich ongemakkelijk genoeg voelt bij de Axe Capital-cultuur om het achter zich te willen laten, zou dit voorbeeld van die cultuur dan niet allesbehalve haar maag omdraaien? Ze is misschien goed in haar werk als coach en vertrouweling van deze mensen, maar god help ons als ze er goed genoeg in is om over te stappen haar gevoelens weg, maar alleen als het past bij de behoefte van het verhaal.
