Alok Vaid-Menon.David Khorassani voor Braganca Als het gaat om Alok Vaid-Menon, is optreden niet voorbehouden aan het podium. Prestaties zijn altijd alles, vertelde de 25-jarige onlangs aan de Braganca, terwijl hij loungede op een mod rode stoel in het Public Theatre in Lafayette Street.
Vaid-Menon - torenhoog wat aanvoelt als een voet boven mij - lijkt kolossaal maar ook zenuwachtig.
Ik heb onderschat hoe heet het was en hoeveel tijd het zou kosten om hier op hakken te komen, ze - Vaid-Menon gebruikt het voornaamwoord ze in strijd met het binaire geslacht - vertellen het me met een aarzelend lachje nadat we ons over een paar minuten hebben gevestigd later, en het zweet is opgedroogd van hun voorhoofd. Ik kijk naar beneden en zie een paar stevige, frambozenkleurige, leren plateaulaarzen met veters onder de tafel uit gluren. Hun outfit is elektrisch - pastelkleurige gestreepte shorts, ondoorzichtige roze lippenstift en een misschien ironische ik haat mode-draagtas.
Vaid-Menon is vooral bekend als onderdeel van het trans-, Zuid-Aziatische spoken word- en performancekunstduo DarkMatter, een samenwerking met Janani Balasubramanian, klasgenoot van Stanford University. Samen hebben de twee hun gedichten uitgevoerd op plaatsen als La MaMa Experimental Theatre, het Brooklyn Museum, Nuyorican Poets Café en de Asian American Writer's Workshop. Ze verschenen onlangs ook op het La Casita-festival van het Lincoln Center, het Queer International Arts Festival en het Under the Radar-festival van Public Theatre, met spoken word-poëziesets die zowel politiek als komedie zijn, maar emotioneel genoeg zijn om je tot tranen toe te brengen. In plaats van een vast repertoire brengt het duo telkens nieuwe gedichten. Geslacht en ras staan vaak op de voorgrond; bijvoorbeeld, in een gedicht genaamd White Fetish, bespot DarkMatter de manier waarop mensen van kleur vaak worden gefetisjeerd of exotisch worden (ik wil wakker worden naast de geur ... van NPR-lidmaatschap). In een andere, Trans/Generation genaamd, vertelt Vaid-Menon hoe het was om uit de kast te komen voor hun familie. In mijn familie is coming-out een glimlach op een familiefoto, zei Vaid-Menon.
DarkMatter komt ook in de kern van lichtere onderwerpen, zoals online dating, in hun uitvoeringen. Wanneer het duo op het podium staat, voelt het vaak alsof ze rechtstreeks tegen hun publiek praten in plaats van tegen hen.
Tot nu toe hebben gepassioneerde recitals van sociale rechtvaardigheidsgedichten de gebruikelijke routine van DarkMatter gegrondvest, als het al zo zou kunnen worden genoemd. Hun spoken word-gedichten zijn geen traditionele slam-poëzie, maar nemen aspecten van performancekunst over zonder regelrecht conceptueel te zijn. Het duo verwerpt de regels van slam en heeft in plaats daarvan hun eigen vorm gecreëerd, die vaak bestaat uit zingen, zingen, dansen en acteren.
Nu gaat Vaid-Menon voorbij aan het werk dat ze al op de kaart heeft gezet. Om dit te doen, hopen ze nog meer te spelen met het element geluid - met name door middel van stem - en aspecten van burlesque en drag te gebruiken in een poging hun volledige potentieel als performancekunstenaars te bereiken.
DarkMatter heeft een indrukwekkende aanhang verzameld, vooral onder universiteitsstudenten, een demografie die bijzonder is afgestemd op de identiteitsproblemen waar hun werk op draait. Vaid-Menon schrijft enige zichtbaarheid toe aan sociale media: DarkMatter heeft meer dan 36.000 volgers op Instagram en bijna 18.000 op Twitter. Ze hebben fans uit alle lagen van de bevolking.
De vriend van mijn moeder in Texas liet me een bericht achter, ongeveer twee jaar geleden, waar ze [me vertelde]: 'Jouw poëzie was de eerste keer in mijn leven dat ik kon verwoorden wat er in mijn leven als immigrant gebeurde', vertelde Vaid-Menon me, opmerkend dat het een verrassing was dat deze vriend toevallig een heteroseksuele oudere vrouw was. Wat me aan het denken zette, is dat de kracht van kunst is dat het twee mensen kan zijn die elkaar nog nooit ergens ter wereld hebben ontmoet en hen een echt fundamenteel diepgaande verbinding met elkaar kan geven.
Je werkt samen met je bacteriën, met je moeder, met het milieu, met je kleding.
Voordat hij naar Stanford ging, groeide Vaid-Menon, het kind van Indiaas-Amerikaanse ouders, op in College Station, Texas - een plek die ze met terugwerkende kracht waarderen. Door op te groeien in Texas kon ik bevriend zijn met mensen die fundamenteel anders waren dan ik, legde Vaid-Menon uit. De plek dwong [mij] om de urgentie van het moment te erkennen. Ze merkten op dat hun in de stad geboren vrienden uit plaatsen als L.A. of New York - de laatste is nu de woonplaats van Vaid-Menon - vaak niet op dezelfde manier de noodzaak van sociaal activisme waren gaan begrijpen.
Vaid-Menon verhuisde na zijn studie naar New York om een fellowship te volgen bij het Audre Lorde Project - een centrum voor lesbiennes, homo's, biseksuelen, transgenders, twee-geesten en gender-niet-conforme mensen van kleur - waar ze vandaag de dag nog steeds werken als een grassroots coördinator fondsenwerving en communicatie.
In een TEDx-lezing uit 2013 waarin Vaid-Menon de studenten van Middlebury College toesprak, legden ze uit dat hun werk achter de schermen niet glamoureus is. Mijn doel is ervoor te zorgen dat we geld hebben, en dat is niet leuk, maar zo noodzakelijk, benadrukten ze. Ik begon te beseffen - heilige shit! - [Er zit zoveel werk achter] ... publiek activisme. Terwijl Vaid-Menon merkte dat veel mensen geïnteresseerd waren om zich in te schrijven voor openbare demonstraties, waren er maar weinig geïnteresseerd in de details achter de schermen, zoals het ontwerpen en afdrukken van flyers. Het is een ondankbare taak, maar het is net zo belangrijk.
Landen in zo'n diverse stad als New York was moeilijk voor iemand die al probeerde uit te vinden hoe al hun verschillende culturele identiteiten konden worden gesynthetiseerd. Vaid-Menon groeide immers op in een klein stadje in Texas, volgde een universiteit in Californië en is het kind van Zuid-Aziatische ouders die elkaar in Canada hebben ontmoet. Vaid-Menon realiseerde zich dat deze stressvolle onderneming zinloos was en gaf het zoeken naar zielen op en besloot in plaats daarvan dat het uiteindelijk onmogelijk is om vast te houden aan een enkelvoudig zelfgevoel.
En Vaid-Menon trotseert het onbekende in veel aspecten van hun leven, zelfs met betrekking tot hun kunst. In veel van mijn creatieve werk weet ik niet wat er aan de hand is, zeiden ze. En dat is mijn antwoord. Ik weet het niet... je hoeft eigenlijk niet altijd te weten wie je bent, wat je doet - dat je constant in gevecht bent om te onderhandelen over wie je bent.
Voor Vaid-Menon is performance het vehikel om te onderhandelen over wie ze zijn. Wat performancekunst letterlijk maakt, is dat elke interactie al altijd performatief is, vertelden ze me. De manieren waarop we ons kleden, de manieren waarop we praten, de manieren waarop we denken... Ik heb het gevoel dat de performancekunstcomponent van wat ik doe precies is wat ik doe. Het is naar buiten lopen en mensen kijken naar me en zeggen: 'Ja, interessant, wauw.' Het is gewoon leuk.
Hoewel deze reacties van voorbijgangers soms onschuldig kunnen zijn, gaan de Instagram-berichten van Vaid-Menon vaak rechtstreeks in op moeilijkere gevallen, soms in gedichtvorm, soms niet.
Naast een foto waarop ze een lange rok dragen met een gouden bies aan de onderkant en bubblegum-blauwe lippenstift, schreven ze: Aan de vier transvrouwen die naar me wezen en naar me lachten op W19th Street en zeiden 'wat denk je verdomme dat je ik vraag me af: hoe voelt het om een keer aan de andere kant van de grap te staan? is dat waar we voor vechten, om aan de andere kant van de grap te staan? zou je me geloven als ik je vertelde dat ik vanmorgen in de spiegel keek en mezelf dezelfde vraag stelde: 'wat ben je aan het doen?' 
Alok Vaid-Menon.David Khorassani voor Braganca
Een paar dagen nadat we elkaar in het Public Theatre hadden gesproken, verscheen er een hoopvoller bericht toen Vaid-Menon op Instagram een foto plaatste die mij werd gevraagd om buiten het theater te maken. Hoewel van de meeste Instagrammers mag worden verwacht dat ze weinig onschuldige hashtags of misschien een emoji bevatten, heeft Vaid-Menon een lang bijschrift opgesteld, getiteld GENDER EUPHORIA. Aan het einde van het bijschrift staan de woorden, ik wil zo graag dat mensen zichzelf toestemming geven om te proberen, te overtreden, te transcenderen. Ik wil zo graag over straat kunnen lopen zonder dat de vreugde uit me wordt afgestraft. Ik wil dit zo graag met jullie delen. Dit (on)worden.
Dit ongepast is een ideologie die in vele facetten van Vaid-Menons leven lijkt voor te komen. Ze geloven bijvoorbeeld dat volwassenheid een schijnvertoning is. Net als toen ze 13 jaar oud waren, bleven ze schrijven in het donker en luisterden ze naar angstaanjagende liedjes van Conor Oberst.
Dezelfde logica past de binaire tussen werk en spel toe. De scheiding tussen je 'professionele leven' en je 'persoonlijke' leven bestaat niet, legt Vaid-Menon uit, eraan toevoegend dat hun samenwerking met Balasubramanian niet meer een samenwerking was dan ons gesprek.
Jullie werken ook samen, vertelde Vaid-Menon me. Je werkt samen met je bacteriën, met je moeder, met het milieu, met je kleding. Alles is relationeel.
In plaats van individuele stukken uit te vinden die worden gedicteerd door tijd en plaats, is performance meer een levensstijl geworden voor Vaid-Menon, die ernaar streeft altijd als kunstenaar te leven. Het is niet alsof je alleen een artiest bent als je een gedicht schrijft of... als je op het podium staat.
Volgens de dichter wordt van transvrouwelijke mensen vaak verwacht dat ze afstand nemen van drag, maar Vaid-Menon duikt in hun werk direct in aspecten van burlesque en drag. Een keer zelfs tussenbeide komen, Oh mijn god - het is zo leuk!
Ze spelen ook met stemelementen en gebruiken het looppedaal als geluidseffect. Dat was echt een genot, merkte Vaid-Menon op op dezelfde manier als ik me kan voorstellen dat iemand zou doen na het proeven van dure kaviaar. Ze maakten van de gelegenheid gebruik om het nieuws te delen dat ze zanglessen volgen - een poging die Vaid-Menon beweert, heeft hen versteld doen staan, aangezien hun relatie met hun eigen stem altijd wankel is geweest. Ik was erg onzeker over mijn stem, want toen ik probeerde over te gaan als een heteroseksuele [cisgender], was mijn stem altijd het eerste dat me verraadde, en legde uit dat zelfs het horen van hun stem op het antwoordapparaat erg moeilijk was.
DarkMatter heeft geen extravagante plannen in de nabije toekomst, deels omdat ze er een gewoonte van hebben gemaakt om te reizen, aangezien de weg nu de plek is waar Vaid-Menon zich het meest thuis voelt. Ik geniet er echt van ... op een vlucht stappen en landen op een plek die ik niet eens ken. Maar DarkMatter keert terug en maakt later dit jaar de ronde op verschillende hogescholen en universiteiten in het hele land.
De reden waarom Vaid-Menon zo reislustig is, is zeer politiek. Volgens Vaid-Menon was dit jaar moeilijk – de transgemeenschap heeft onlangs gerouwd om de 18e moord op een gekleurde transvrouw dit jaar. We blijven vragen: wat doen we, wat doen we? Vaid-Menon legde uit dat kunst vaak de manifestatie is van activisme en van verdriet. Het is als de nieuwsfeedificatie van geweld, zeiden ze. We zijn gewoon een soort van, 'Oh, weer een moord.'
Uiteindelijk is het uiteindelijke doel van Vaid-Menon de validatie van anderen over de hele wereld. Ik wil dat mensen naar mijn shows kunnen komen en zich gevoed kunnen voelen voor delen van zichzelf die vaak worden geminacht, gestigmatiseerd, afgewezen. Ik wil ruimtes creëren waar mensen van huilen naar lachen naar weer huilen kunnen gaan. En ik denk dat dat een diep politiek proces is.
