Het is een algemeen erkende waarheid dat vliegen met een commerciële luchtvaartmaatschappij een veel veiligere vorm van reizen is dan autorijden. Dus hoe leg je die misselijkheid in je buik uit elke keer dat het vliegtuig in de rij staat om op te stijgen? En hoe verklaart u het gevoel van veiligheid dat u voelt als u achter het stuur van een auto kruipt? Een onderzoek van sterfgevallenstatistieken suggereert dat je onderbuikgevoel toch niet zo verkeerd is.
Degenen die zeggen dat vliegen veel veiliger is dan autorijden, bewijzen het meestal door een directe vergelijking van dodelijke slachtoffers. In een typische periode van drie maanden sterven volgens de luchtvaartindustrie meer mensen op de snelwegen van het land dan er zijn omgekomen bij alle ongevallen in de geschiedenis van de Amerikaanse luchtvaart. Of ze kunnen het aantal doden per afgelegde passagiersmijl vergelijken. Van 1980 tot 1992 was het gemiddelde aantal dodelijke slachtoffers in de Verenigde Staten 37 keer groter in personenauto's en taxi's dan op lijnvluchten per afgelegde mijl.
Maar als je het aantal doden per uur meet in plaats van per mijl, dan komen auto's en commerciële vluchten ongeveer gelijk uit. Dat betekent dat je tijdens een vlucht van drie uur ongeveer dezelfde kans hebt om te overlijden als tijdens een autorit van drie uur.
Deze conclusie is gebaseerd op het aantal doden per gereisd passagiersuur in het jaar 1995, een vrij onopvallend jaar voor verkeersdoden. Dit is wat je krijgt (met korting op de sterfgevallen van dronken chauffeurs zelf, maar niet van hun slachtoffers): In auto's stierf één persoon per 5,5 miljoen gereisde passagiersuren, tegenover één sterfgeval per 6 miljoen passagiersuren bij vluchten van commerciële luchtvaartmaatschappijen - op zijn best een klein verschil !
Oh, de experts zeggen graag dat we bang zijn om te vliegen omdat we een hekel hebben aan het opgeven van controle, of zelfs de illusie van controle. De evolutionaire aanpassing van angst is misschien zo verdraaid door technologie dat bepaalde technologische ontwikkelingen plaatsvinden op een veel snellere tijdschaal dan evolutie, zei David Helfand, een professor in astrofysica aan de Columbia University, die het vliegen-tegen-rijden-raadsel gebruikt om te illustreren irrationeel denken voor niet-wetenschappelijke majors. We hebben geen tijd gehad om rationele angsten te ontwikkelen als reactie op technologie en door de mens gemaakte kunstgrepen.
Maar professor Helf en zijn collega, Paul Meier, de voorzitter van de statistiekafdeling van Columbia University, vonden het een goed idee om in elke modus het aantal dodelijke slachtoffers per uur te vergelijken. Als we op de een of andere manier naar San Francisco willen gaan, dan is het aantal doden per passagiersmijl de juiste manier om te berekenen, zei hij. Maar het risico per uur vertelt ons hoe groot het risico op overlijden zou zijn op elk gemiddeld moment onderweg in beide modi.
Maar auto's hebben ook bepaalde veiligheidsvoordelen ten opzichte van vliegtuigen. Als het vliegtuig waar je aan boord gaat gedoemd is neer te storten, kun je er niets aan doen. Maar chauffeurs kunnen allerlei dingen doen om hun risico op overlijden te verkleinen door veiligheidsgordels te dragen, in grote auto's te rijden, uit het gezelschap van vrachtwagens te blijven, niet dronken te rijden, zich aan de snelheidslimiet op landwegen te houden, alert te blijven.
Uiteindelijk won het idee om het aantal dodelijke slachtoffers per uur in elke manier van reizen te meten zelfs de feilloos rationele professor Helfand-soort.
[Als] de kans om in een auto en in een vliegtuig te overlijden vergelijkbaar is per uur dat aan elk van deze activiteiten wordt besteed, zou een redelijke en rationele reactie zijn om tijdens beide handelingen evenveel angst te voelen, zei hij. Ik zou nog steeds liever vliegen.
-Greg Sargent
De dagboeken van Monica
Vervolg fragmenten uit enkele honderden losse pagina's, gewikkeld in bruin papier en vastgebonden met touw, die op de stoep van The Braganca werden gedumpt en gelabeld: Het bijgevoegde (sic) is mijn verhaal, het verhaal van een wit huis intirn (sic) in mijn eigen woorden, niet die bitch Linda. ML.
10 augustus 1997, 23:42 uur
lief Dagboek,
Neysa is in de stad en Big Creep belde me om zaterdagmiddag langs te komen voor een bezoek, dus ik heb zoiets van Raad eens welke buster mijn vriend hier is, kan zij ook komen? en hij mompelt en zegt Ok dus Neysa en ik gaan naar WH en ik heb zoiets van Hallo daar Betty kun je mij en mijn vriend twee cafeïnevrije cappucinos brengen? en Schmucko schudt Neysa's hand en laat ons de schilderijen en al die saaie onzin zien en aangezien Neysa het weet blijf ik naar haar knipogen en dan stelt Schmucko ons voor aan de twee navelbewakers die daar de hele dag staan en ik knipoog naar iemand die helemaal rood wordt en daarvoor we gaan weg Schmucko grijpt mijn arm en zegt Kom vanavond terug, en ik heb zoiets van Hey, ik ben niet je wenken en roep, en hij kijkt verward dan Neysa en ik gaan winkelen en alles wat we zien is waardeloos dus we splitsen een bevroren fruit en dan Neysa doet haar ding om bot te zijn, wat echt haar excuus is om een totale bitch te zijn en zegt: Nou, ma, hoe zit het met Hillary … en ik ben zoals Nou, Neysa, nadat hij WH heeft verlaten, is zij geschiedenis en gaan hij en ik in Hollywood en ze is als God, dat is zoooo romantisch, maar ik weet dat ze denkt, ja, toch... en later bel ik Creepo en hij zegt, ik en Vern drinken om zes uur bij Vern's en willen jullie meiden komen? en ik heb zoiets van, misschien, en hij zegt, je hebt me nooit verteld dat je zo'n aantrekkelijke vriend had en ik denk: whoa, klootzak alert! en dus zeg ik Oeps, vergeten, heb ik vanavond een feestje? en hij zegt: Ach ja, ik heb Neysa's adres en telefoon nodig voor de WH-mailinglijst en ik zeg Zoek het op, meneer de opperbevelhebber en ik hang op en
voel me rot...
15 augustus 1997, 01:50 uur
lief Dagboek,
L. kwam voor het avondeten dat we nooit aten maar in de magnetron vergaten, maar toen ze hier onder haar jas aankwam, droeg ze haar ontspannende kleding, dat was dit walgelijke paarse ding dat ze een kimoano noemt en er staat een draak op en ze heeft video's meegenomen Persoonlijk Best en iets kunstzinnigs genaamd Claire of the Moon en ze maakt verdomde maries en ik zit op de grond en L. zegt dat je moet ontspannen en ze staat achter me en wrijft over mijn schouders en ik zeg dat ik mezelf haat omdat ik Creepo zo leuk vind en ze stopt met wrijven en ik hoor een snik en denk O lordy, niet dit weer en ze zegt Oh Mon, het is tragisch hoe deze man je behandelt en ik denk dat het beter zal worden als we in Hollywood wonen en L. steekt een marlboro-licht aan en zegt Ja, ik weet zeker dat het allemaal goed komt, je lijkt altijd de man te krijgen, nietwaar? dan is ze als Nou, het is het beste dat ik ga, en ze vergeet de video's ... later in bed gaat de telefoon en het is Creepo en hij is zoals Mon, ik weet dat je wilt dat we meer delen, en ik heb zoiets van ja ... en hij is als , Je weet dat mijn leven als jongen pijnlijk was en ik heb medelijden met hem, dus ik zeg: Echt waar? en hij zegt: Ja, ik heb mijn echte vader nooit gekend, dus ik zeg Maar je bent een geweldige vader! en hij zegt dat is lief van je om te zeggen, en dan zeg ik eens, toen ik klein was, zag ik dit gevecht van mijn ouders en ik verstopte me onder het bed en terwijl ik hem dit vertel begon ik te huilen, en hij is als dat is heel verdrietig Mon, ik voel me echt met je verbonden en dan zegt hij Wat heb je aan? Ik wil me je voorstellen, dus ik ben als Well blauwe katoenen pyjama's en hij is als Mmmmmmmmmm, en ik ga terug naar het verhaal over verstoppen onder het bed, maar hij zegt Draag je een slipje? en ik heb zoiets van, Um, ja, en dan zeg ik Nou, mijn therapeut zei dat mijn ouders me van binnen verwondden, en hij zegt, ik word hard, ma, en ik denk Oh broer, daar gaan we weer...
