Gorillaz in Saturnz Barz.Youtube Toen we vorig jaar het gerommel van een nieuw Gorillaz-album hoorden, dachten we dat we wisten wat we konden verwachten. We wisten niet dat we niet alleen een nieuw album kregen - we kregen een geheel nieuwe Gorillaz.
Geholpen door Blur-frontman Damon Albarn, is de meest succesvolle virtuele band ter wereld al ongeveer tien jaar uit de schijnwerpers. De zeldzame artiest die rap/alt-rockhits maakte die standhouden, Gorillaz' vormende jaren werden bepaald door de lead singles van hun eerste twee albums, Clint Eastwood en Feel Good Inc. (2010's Kunststof strand was ook best chill.) Dus wanneer? Nederigheid werd aangekondigd, was het duidelijk dat de Demonen dagen bemanning had veel waar te maken.
Nederigheid arriveerde vorige week na een onderbreking van zes jaar, maar voordat we de muziek zelfs maar konden horen, was het duidelijk dat dit zoveel meer was dan een albumrelease - dit is de lancering van een nieuw merk.
Veel daarvan heeft te maken met de ambitieuze promotiecyclus van de band. Eerst zette de VR 360-muziekvideo voor Saturnz Barz de overgang van Gorillaz van 2D naar 3D in gang. Dan was er de Sonos-ervaring. En nu is er een Gorillaz TV-show in ontwikkeling. Zo ziet rebranding eruit; natuurlijk het succes van Nederigheid zal bepalen of dat merk een blijvende aantrekkingskracht op de markt heeft.
Maar fuck dat allemaal (voorlopig). Nederigheid heeft zo'n uitgesproken stem, concept en tracklijst boordevol gasten dat niet alleen niets afdoet aan de algehele ervaring; het versterkt het chaotische verhaal Nederigheid probeert te vertellen.
Toen Albarn en kunstenaar Jamie Hewlett aan het creëren waren Nederigheid , vroegen ze hun gastbijdragers zich een wereld voor te stellen waarin Trump de verkiezingen had gewonnen. Kijk waar we nu zijn: een angstaanjagende ironische apocalyps, en dit is onze afspeellijst. Nederigheid is een melancholisch feest aan het einde van de wereld.
Meer een afspeellijst dan een traditionele tracklijst, Nederigheid levert meer op de belofte van Drake's Meer leven dan Drizzy ooit had gehoopt. Er is een stoet van verschillende invloeden en houdingen op Nederigheid , maar velen van hen komen met dank aan de artiesten die op tracks spelen, terwijl Albarn en Hewitt fungeren als een kanaal voor de persoonlijkheden om naast elkaar te bestaan, en om de paar nummers intermezzo's in de mix gooien.
Dus hoe begint de apocalyps? Met clubknallers natuurlijk. Vince Staples trapt Nederigheid uit en lanceert ons onmiddellijk in een baan om de aarde: de hemel valt, schat, laat die kont vallen voordat hij neerstort is de thematische haak van Ascension, de bijbelse volksliedopener. Binnenkort chillen we met Jamaican Popcaan op Saturnz Barz, een trending traptrack met een moordend zelfspot refrein van Albarn. Zelfs Momentz is een gecertificeerde jam, ondanks zijn satirische spel op het genre. Maar had je echt iets minder grappigs verwacht van De La Soul?
En dan, op het moment dat je denkt dat je een geweldige tijd hebt, treft Gorillaz je met sombere realiteit onder het mom van de chill-wave, indie-rock geïnspireerde Andromeda en zijn B-kant, de deprimerende ballad Busted en Blue.
Andromeda is een van de strakste voet-tappers op het album, ondanks een onderbenutte functie met D.R.A.M. (waarvan Albarn toegeeft dat het gewoon was om indruk te maken op zijn dochter), terwijl Busted en Blue een grimmige herinnering is aan de horror te midden van Nederigheid woedt voort.
De geestelijke conclusie laat ons sterk en hoopvol voor morgen na de vernietiging van een natie. Benjamin Clementine is majestueus over Hallelujah Money. Een oproep tot het evangelie niet anders dan de recente Chance the Rapper en Zolang records, Clementine's diepe wortels nemen het lied mee naar een prachtige, originele plek, waar we Albarn horen zingen, When the morning comes we are still human.
We Got the Power versterkt dit idee met net genoeg brit-rock om Blur . te maken en Bloc Party fans piepen.
Er is zo'n rijkdom aan rijkdom op Nederigheid dat je tijdens het luisteren een van de twee problemen tegenkomt, afhankelijk van hoe je je muziek consumeert. In één geval heb je misschien een geweldig conceptalbum dat zijn idee(en) waarmaakt, maar een paar ondermaatse nummers bevat (Charger en Sex Murder Party om de twee meest onmiddellijk te vergeten).
Het andere geval voor Nederigheid is dat je door zo'n veelzijdige en dynamische afspeellijst moet kunnen shufflen, maar de intermezzo's maken dat een schokkende ervaring. Het voelt als een plaat die in een bepaalde volgorde moet worden afgespeeld, maar als je van die vereiste wordt verwijderd Nederigheid is meer aanpasbaar en geeft een kleinigheidje aan elke soort Gorillaz-fan.
Nederigheid wordt gepolitiseerd door zijn context. De somberheid, de IDGAF-mentaliteit, de opzettelijke duizelingwekkende diversiteit aan focus die grenst aan overdaad aan zintuigen, het maakt allemaal deel uit van een hels allegorisch landschap.
Verkleed in felle kleuren en popmuziektrends, Nederigheid is wat er zou gebeuren als Amerika alle voorzichtigheid in de wind zou gooien. Het is het resultaat van een gemeenschap van muzikanten die samenkomen op een moment dat samenwerking en conversatie absoluut noodzakelijk is.
Nederigheid is aantrekkelijk genoeg als een album dat een houding heeft en een merk promoot om een toekomst te zien waarin het Gorillaz-conglomeraat de wereld overneemt via een stimulerend virtual reality-scenario. Of die alternatieve realiteit boeiend genoeg is om verder te gaan dan de muziek, valt nog te bezien. Maar voor nu, ondanks hoe indicatief dit is als een carrièrestap, geniet gewoon van de muziek. Het is twijfelachtig of een tv-programma ooit zo goed zal zijn.
