Fantasierijk en verschrikkelijk, 'Once Upon a Time...in Hollywood' is typisch Tarantino

Waarschuwing: deze recensie bevat spoilers

Ranzig, belachelijk en hysterisch over-the-top in ideeën en uitvoering, was ooit een perfecte beschrijving van de negende film van schrijver-regisseur Quentin Tarantino. Er was eens... in Hollywood is inderdaad een ander gehopt sprookje zoals elk ander Tarantino-epos. In alles van de afschuwelijke Reservoir Honden naar de dwaas Pulp Fiction aan de enorm superieure niet-glorieuze bastaarden ,het oeuvre van Tarantino volgt hetzelfde patroon: ongeorganiseerde scripts die over het scherm vallen als verspreide krantenknipsels uit de tijd dat we nog kranten hadden, een te lange mengelmoes van prachtige uitvoeringen en aaneengeregen scènes die dringend strakker gemonteerd moesten worden, in de aanloop naar één geweldige scène aan het einde, zowel wild als verstrooid genoeg voor waanrecensenten om hem visionair te noemen. Hollywood is geen uitzondering. Fantasierijk en verschrikkelijk, het is typisch Tarantino. Wie anders zou het historische bloedbad van de Manson-bende, dat Tinseltown in een bankschroef van terreur greep, als een komedie zien?

ZIE OOK: 'De kunst van zelfverdediging' biedt geen overtuigend standpunt over giftige mannelijkheid

Ondanks beoordelingen die schuim op de mond over hoe lachwekkend grappig het is, heb ik echt geld betaald om te zien Er was eens... in Hollywood in een echte bioscoop met een echt publiek, en ik ben hier om je te vertellen dat geen enkele persoon een enkel gegrinnik uitte tijdens de film of applaudisseerde tijdens de aftiteling. Ik weet niet of dit een ontslag of een goedkeuring is. Ik kan je alleen maar zeggen dat het elke weloverwogen kritische beoordeling onmogelijk maakt. Eerlijk gezegd vind ik de hele ervaring verbijsterend, en elke poging om de Manson-moorden uit te lachen als sitcomvoer gênant.

OK, het gaat toch niet echt om de slachting van zwangere Sharon Tate en haar noodlottige huisgasten. Het gaat over een cowboyster genaamd Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) die ooit speelde in een NBC-tv-serie genaamd premiewet ,en zijn trouwe metgezel, stuntdubbel en kamergenoot, Cliff Booth (een heerlijke, koddige Brad Pitt), die toevallig in het huis naast Tate en Roman Polanski wonen.

Op de noodlottige nacht komen de Manson-gekken opdagen, op zoek naar wraak op voormalige huurders Candice Bergen en haar vriend, Doris Day's zoon Terry Melcher, ziet Tarantino hen het verkeerde huis binnenvallen en hun derde acte-finale ontmoeten door toedoen van de onverwoestbare DiCaprio-Pitt duo. Moraal: als je op zoek bent naar problemen in Hollywood, kies dan geen stuntdubbel.

Tate is in de buurt, gespeeld door de beeldschone Margot Robbie, maar wees nooit bang. In het scenario van Tarantino komt ze klaar voor de camera en nodigt ze de cowboyster uit voor cocktails nadat hij de Manson-monsters tot as heeft verbrand met een vlammenwerper die hij toevallig bij de hand heeft. Niet iedereen? Maar ik ben mezelf voor. Voordat we de Technicolor-soapversie op weg naar primetime krijgen, moeten we twee en een half uur lijden onder het laten vallen van een groot aantal vergeten Hollywood-namen van Virna Lisi tot Audie Murphy, vergezeld van een zwevende giftige wolk van verdovende, kauwgomsteen.

De film sleept zich voort als een schildpad op valium, propvol met de clichés uit die tijd als popcorn uit de concessiestand. Pitt kleedt zich uit om een ​​dak te beklimmen, een schijngevecht met Bruce Lee op touw te zetten en te bewijzen hoeveel tijd hij in de sportschool doorbrengt. DiCaprio zet koers naar de spaghetti-westernscene in Almeria, Al Pacino verschijnt als een beledigend joods cliché in de vorm van een studiomagnaat genaamd Marvin Schwarzs, Dakota Fanning is de beruchte Squeaky Fromme, en honderden acteurs verdringen de scène in oude Hollywood-oriëntatiepunten zoals die van El Coyote, Musso en Frank en de verlaten Spahn Ranch waar de Manson-bende vroeger rondhing.Een gehavende Bruce Dern speelt hun gastheer - de dronken, halfblinde George Spahn.

Walk-ons zijn Brenda Vaccaro, Clu Gulager en Kurt Russell, omringd door een cast van honderden van Central Casting die matrozen, politieagenten, piraten, hippies, Playboy-konijntjes en Mama Cass spelen. Ze lijken allemaal te gast te zijn op een insider-wrapparty waarvoor het publiek niet is uitgenodigd. Ik denk dat dit is zoals het zou moeten zijn, omdat het voor de kijker nooit duidelijk is wat iemand zegt of doet, of in welke film ze hoe dan ook spelen. Het punt, als dat er is, eert de traditie dat in films over het maken van films, fictie altijd leuker is dan de waarheid.

Ik vind een beetje artistieke vrijheid niet erg, maar geschiedenis verzinnen om een ​​film van bijna drie uur te bouwen rond een nepfinale die niets nieuws over Hollywood onthult, is een nieuwe definitie van verspillende genotzucht, als je het mij vraagt. Een coda kondigt aan dat er geen dieren gewond zijn geraakt in de actiescènes. De acteurs zien er echter uit alsof ze in plaats daarvan zijn afgeslacht.