Mark Ruffalo, Imogene Wolodarsky en Ashley Aufderheide in Oneindig ijsbeer . Het verwoestende effect van een bipolaire stoornis op het huwelijk en andere persoonlijke relaties is geen nieuw onderwerp, maar in de meeste films wordt het onderzocht vanuit het perspectief van een vrouw. Oneindig ijsbeer , een verschrikkelijke afknapper voor een van de beste films van het jaar, bekijkt het leed en de psychologische gevolgen ervan door een andere lens. Met humor en nuance geschreven en gevoelig geregisseerd door Maya Forbes, die een formidabel speelfilmdebuut maakt, is dit een film die informeert en entertaint, met een hoofdrol van de geweldige, vaak onderschatte en altijd verrassende Mark Ruffalo. Na Het normale hart , Ik dacht niet dat hij in staat was zichzelf te overtreffen, maar hier is het onweerlegbare bewijs dat hij elke opdracht recht kan doen.
| ONEINDIG IJSBEER Geschreven en geregisseerd door: Maya forbes |
Hij speelt Cameron Stuart, een bipolaire man uit Boston die worstelt om zijn evenwicht te bewaren en alleen twee dochters groot te brengen nadat zijn vrouw Maggie (Zoe Saldana) een sabbatical neemt om 18 maanden naar de graduate school in New York te gaan. Schrijver-regisseur mevrouw Forbes put krachtig uit haar eigen autobiografische details, kleedt meneer Ruffalo zelfs om eruit te zien als familiefoto's van haar eigen vader, en werpt haar dochter (Imogene Wolodarsky) op jongere leeftijd om zichzelf te spelen.
Het eindresultaat van zoveel zorgvuldige details wordt soms verzwakt door de episodische structuur van haar verhaal en de onbeantwoorde logistieke vragen die een meer objectieve regisseur zou hebben beantwoord. Maar de impact van Mr. Ruffalo's optreden als een verontruste maar gevaarlijke ramp die staat te gebeuren, valt niet te ontkennen. Als Cam wordt hij door zijn manisch-depressieve stemmingswisselingen ontslagen van zijn baan en op weg naar een zenuwinzinking die hem in een psychiatrisch ziekenhuis doet belanden. Hoogopgeleid maar totaal blut, impulsief en onvoorspelbaar. Niets kan zijn verlangen afzwakken om een lieve, liefhebbende echtgenoot en verantwoordelijke vader te zijn van twee meisjes die hij gedwongen moet opvoeden tot armoede. Als hij hem over hindernissen en schaalbarrières ziet springen, wordt de kijker onmiskenbaar meegezogen in de uitdagingen van zijn levensverhaal op elk niveau.
Een schande voor zijn dochters omdat hij onophoudelijk praat en te vriendelijk is tegen vreemden, hij houdt toch iedereen geamuseerd als een nooit eindigende bron van sterke verhalen en verzonnen anekdotes. Glamoureus, knap en hartverscheurend, zijn charme is zo aanstekelijk dat het hem gemakkelijk wordt vergeven, zelfs als hij de kinderen alleen en zonder toezicht thuis laat terwijl hij uitgaat met drinken. Hun huis is chaos. Hun vader verzamelt rommel, gooit nooit iets weg, maakt de omgeving niet veilig en schoon genoeg voor kinderen en is tergend zwak en onverantwoordelijk. Maar hij is zachtaardig en knap en hilarisch en volkomen sympathiek. Naarmate zijn kinderen volwassener worden, realiseren ze zich dat hij een van hun speelgoed is: de ultieme teddybeer.
Mark Ruffalo is zo wonderbaarlijk driedimensionaal dat je echt wilt dat Cam zijn leven op de rails krijgt en ergens in slaagt. En dan zie je, als een bliksemflits, wat regisseur mevrouw Forbes leerde over haar eigen vader - een vader die leeft als een kind, kan een speciaal soort vader zijn voor zijn kinderen. Ze hebben altijd een speelkameraadje.
ZIE OOK: Mark Ruffalo: De man in de film
