Vladimir Poetin loopt in 2010 in de buurt van een Russische straaljager buiten Moskou. (Foto: Alexey Druzhinin/AFP/Getty Images)Getty Images De betrekkingen tussen Rusland en Turkije zijn slecht sinds eind november, toen een Turkse straaljager een Russische bommenwerper neerschoot aan de grens met Syrië, waarbij de piloot om het leven kwam. Dat begon een woordenoorlog tussen Moskou en Ankara die iedereen zou moeten aangaan, aangezien de eerste enkele duizenden kernwapens heeft en de laatste lid is van de NAVO.
De propaganda van het Kremlin tegen Ankara is de laatste tijd toegenomen, wat de weg vrijmaakt voor verdere confrontatie. Net zo Ik heb hier vorige week uitgelegd , gaven Russische media aanvankelijk de schuld van de Sinaï-crash van Metrojet 9268 afgelopen herfst aan de Islamitische Staat, een gruweldaad waarbij 224 onschuldigen om het leven kwamen, bijna allemaal Russen - een vrij plausibele bewering. Het Kremlin is echter abrupt van koers veranderd en wijt de massamoord nu aan Turkse ultranationalistische terroristen zonder enig bewijs dat deze explosieve bewering ondersteunt.
Waar het heengaat tussen Rusland en Turkije, oude vijanden die door de eeuwen heen vele malen oorlog hebben gevoerd, bleek deze week toen het Kremlin aankondigde grootschalige militaire verrassingsoefeningen in de regio's van het land die dicht bij Turkije liggen. Troepen werden verplaatst naar volledige gevechtsgereedheid, de laatste fase voor een schietoorlog, terwijl Sergei Shoygu, de Russische minister van Defensie, op tv aankondigde: We begonnen onze verrassingscheck van de militaire paraatheid in de strategische richting van het zuidwesten.
Dat zou de richting van Turkije zijn. Bij deze snelle oefeningen zijn het zuidelijke militaire district en de Zwarte Zeevloot van de marine betrokken, die nauw betrokken zijn bij de niet-zo-geheime geheime oorlog van Rusland in Oost-Oekraïne. Ze omvatten echter ook de vloot van de Kaspische Zee van de marine, die nergens in de buurt van Oekraïne is.
Het is moeilijk in te zien hoe Turkije werkeloos zou kunnen toekijken nu een oude stad van 2 miljoen inwoners op slechts 80 kilometer van haar grens wordt verpletterd.
Dit houdt in dat de snelle oefeningen, die prominent in de media van het Kremlin zijn opgenomen, over Turkije gaan en niet over Rusland. Dit gaat terug op recente gebeurtenissen in Syrië, waar het door het Kremlin gesteunde regime van Bashar al-Assad langzaam zijn tegenstanders verplettert, dankzij de geweldige militaire hulp van zowel Rusland als Iran. Strijdkrachten van het regime naderen Aleppo, de grootste stad van Syrië, en 50.000 burgers zijn al gevlucht de stad in paniek.
Het Russische leger toont weinig respect voor burgerslachtoffers. De luchtmacht van Poetin heeft vorige maand bijna 700 Syrische burgers gedood (ter vergelijking: de Islamitische Staat heeft in januari minder dan 100 Syrische burgers gedood), en als de verplettering van de Tsjetsjeense hoofdstad Grozny in 1994-95, toen Russische troepen ongeveer 35.000 doden Tsjetsjenen, meestal burgers, in slechts zes weken is een gids, inwoners van Aleppo doen er verstandig aan zo ver mogelijk weg te komen.
Onnodig toe te voegen dat een dergelijke bloedige belegering van Aleppo een humanitaire crisis zou veroorzaken die de wereld niet zou kunnen ontgaan. Het is moeilijk in te zien hoe Turkije werkeloos zou kunnen toekijken nu een oude stad van 2 miljoen inwoners op slechts 80 kilometer van haar grens wordt verpletterd.
Dat is precies het scenario waar doorgewinterde analisten zich zorgen over maken. In Pentagon-kringen, onder degenen die kijken naar de ontluikende oorlog tussen Moskou en Ankara, citaten van deze beroemde filmclip zijn nu gemeengoed. Verontrustend genoeg denken slimme Russische analisten in dezelfde lijn.
Vandaag publiceerde Pavel Felgenhauer zijn analyse onder de alarmerende titel is Rusland begonnen met de voorbereidingen voor een grote oorlog, en hij brengt een overtuigend argument naar voren dat de snelle oefeningen in het zuidwesten van het land echt een dekmantel zijn voor een schietoorlog met Turkije - en dus ook met de NAVO, als Ankara wordt gezien als zichzelf verdedigen en haar recht doen gelden op artikel 5, collectieve zelfverdediging, dat alle leden van het Atlantisch Bondgenootschap verplicht om Turkije te hulp te komen.
‘Het is duidelijk dat er een echte ‘redline’ moet zijn voor de heer Obama, iets wat de Verenigde Staten niet kunnen tolereren dat Rusland doet – maar waar is het? Als ik het niet weet, weet ik zeker dat het Kremlin dat ook niet weet.'
Net zo The New York Times droog genoteerd van het Kremlin heeft het [Defensie]ministerie de afgelopen drie jaar verrassingsmanoeuvres bevolen naarmate de spanningen tussen het Oosten en het Westen zijn toegenomen. De manoeuvres zijn soms gekomen toen de gevechten in Oekraïne en Syrië escaleerden. In feite is het gebruik van grootschalige militaire oefeningen als dekmantel voor agressie ouderwets in Moskou. Het werd gebruikt tijdens de Sovjet-invasie van Tsjecho-Slowakije in augustus 1968, wat verklaart waarom de NAVO altijd springerig werd als Moskou overal militaire oefeningen hield op NAVO-grondgebied, terwijl snelle oefeningen zoals deze week onvermijdelijk paniek veroorzaakten in de Koude Oorlog.
De heer Felgenhauer schetst een alarmerend plausibel scenario. Terwijl rebellen Aleppo op de manier van Stalingrad verdedigen, begint het Syrische leger, met Russische hulp, een langdurige belegering van de stad, gebruikmakend van enorme vuurkracht, wat een humanitaire nachtmerrie wordt die in decennia niet is gezien, een tragedie die de 1992- 95 belegering van Sarajevo. Elke Turkse zet om die belegering op te heffen, zelfs met internationale imprimatur, zou echter snel ontaarden in een totale oorlog.
De heer Felgenhauer neemt hier geen woorden voor: Rusland is begonnen met het inzetten van troepen en middelen voor een grote oorlog met Turkije. De heer Poetin heeft besloten om zijn cliënt, het regime van Assad, zijn bloedige burgeroorlog te laten winnen, eerst in het noorden rond Aleppo, en alle stappen van Turkije of de NAVO om hen te stoppen zullen met geweld worden beantwoord. Tot dusver heeft president Barack Obama de heer Poetin in Syrië alles laten doen wat hij wil, ongeacht de kosten van onschuldige levens, dus het Kremlin heeft geen reden om te denken dat dat zal veranderen.
De Yom Kippoer-oorlog van oktober 1973, toen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie alarmerend dicht bij een grootmachtsoorlog kwamen, wordt door de heer Felgenhauer aangehaald als een onheilspellend precedent - zij het een die gelukkig eindigde toen een nucleaire oorlog werd afgewend dankzij verstandige diplomatie. Er is geen reden om aan te nemen dat de verwarde regering-Obama diplomatiek behendig is.
Maar wie is Pavel Felgenhauer? Helaas is hij geen man met harige pantoffels in iemands kelder die rare complottheorieën spuugt. In plaats daarvan is hij een van de beste defensieanalisten van Rusland met solide connecties in het leger van dat land. Hij is een frequente criticus van het Russische leger en het regime van Poetin; het is opmerkelijk dat hij zijn analyse publiceerde in Novoe Vremya (New Times), een Oekraïens nieuwsmagazine, geen Russisch nieuwsblad, misschien omdat dit soort waarheid vertellen thuis niet welkom is. Zijn voorspellingen zijn vaak correct (bijvoorbeeld zijn voorspelling van de Russische invasie van Georgië in augustus 2008, die hij twee maanden voordat het gebeurde belde).
Dat is op dit moment de grootste zorg van de NAVO: na jaren van zwakte en aarzeling kan de regering-Obama in een hoek worden gedreven door agressieve Russische actie.
Is het alarmisme van de heer Felgenhauer gerechtvaardigd? Veel westerse insiders denken in dezelfde lijn. Door Mr. Poetin te laten wegkomen met wat hij maar wil in Syrië, heeft Mr. Obama een zeer gevaarlijke situatie in de regio gecreëerd. Door zijn beruchte Syrië-redline in september 2013 te verlaten, heeft het Witte Huis in feite het Amerikaanse beleid daar uitbesteed aan de heer Poetin, zoals ik destijds waarschuwde , en die de regering-Obama, die machteloos is om de verschrikkelijke gebeurtenissen in Syrië te beïnvloeden, zich langzaamaan realiseert.
Gaan we richting ons ‘Sarajevo-moment’? vroeg een hoge NAVO-functionaris botweg. Het is duidelijk dat er een echte ‘redline’ moet zijn voor Obama, iets wat de Verenigde Staten niet kunnen tolereren dat Rusland doet – maar waar is het? Als ik het niet weet, weet ik zeker dat het Kremlin dat ook niet weet.
Dat is op dit moment de grootste zorg van de NAVO: na jaren van zwakte en aarzeling kan de regering-Obama in een hoek worden gedreven door agressieve Russische actie. Vooral als dat gepaard gaat met heftige Turkse reacties, zou dat een nachtmerrie van historische proporties rond Aleppo kunnen creëren. Hoewel het Witte Huis elke militaire interventie in de broedermoord in Syrië heeft afgezworen, is het vermeldenswaard dat Obama precies vijf jaar geleden de NAVO naar een oorlog in Libië leidde om een mogelijke slachting in Benghazi te voorkomen. een veel kleinere humanitaire dreiging dan het angstaanjagende zwaard van Russische artillerie en luchtmacht dat nu boven Aleppo hangt.
Van hun kant verhogen de Russen de ante met de regime-media claims publiceren door het ministerie van Defensie dat gisteren luchtaanvallen op Aleppo waarbij burgers omkwamen, waaronder het bombarderen van een ziekenhuis, feitelijk werden gepleegd door A-10's van de Amerikaanse luchtmacht, een oorlogsmisdaad waarvan ze zeggen dat het Pentagon Moskou heeft proberen aan te wijzen. In feite weet de Amerikaanse inlichtingendienst dat dit het werk was van de Russische luchtmacht: we hebben onderschepte Russische piloten die tijdens de aanval aan het praten waren, legde een functionaris van het Pentagon uit. Zoals gewoonlijk liegen de Russen. Maar dit soort oneerlijke Kremlin-propaganda, wat spionnen desinformatie noemen, is precies wat de regering-Obama heeft geweigerd te weerleggen, zoals ik in deze column heb uitgelegd, in een vergeefse poging om het Kremlin tevreden te houden.
De heer Poetin heeft in plaats daarvan zijn maatstaf voor Obama genomen en is verdubbeld, waardoor zijn cliëntregime in Syrië wordt gered. Rusland heeft gewonnen in Syrië, en de NAVO en het Westen zitten met die uitkomst vast, net als de ongelukkige inwoners van Aleppo. Ik hoop dat Obama nu niet besluit om een ruggengraat te krijgen, zei een gepensioneerde Amerikaanse generaal, die de Russen goed kent, aangezien het Kremlin in 'drive' is in Syrië en niet van plan is om 'reverse' te doen.
Er lijkt weinig kans te zijn dat dit Witte Huis het opneemt tegen de Russen in Syrië. Er zijn echter geen garanties dat Ankara evenzeer geneigd is om het Kremlin te laten doen wat het wil aan de zuidgrens, en op die manier zou de NAVO verwikkeld kunnen raken in de Derde Wereldoorlog over de Levant. Koelere hoofden kunnen zegevieren, en alle verstandige mensen mogen hopen dat ze dat hier doen.
