Netflix's 'Baby-Sitters Club' bleef trouw aan de boeken door wakker te blijven

Het transformeren van een geliefde boekenreeks in een tv-show is een riskante propositie, vooral als die serie de diepgewortelde nostalgie van Ann Martin's De Babysitters Club . De boeken, die voor het eerst werden gelanceerd in 1986, zijn door miljoenen gelezen, gekoesterd op boekenplanken en hun centrale uitgangspunt werd nagevolgd door tieners in elke stad in Amerika. En zoals de filmversie uit 1995 onthulde, De oppasclub is als een geliefd, klassiek recept dat niet per se goed bestand is tegen improvisatie.

Maar improviseren is precies wat showrunner Rachel Shukert heeft gedaan met Netflix' nieuwe gemoderniseerde kijk op Martin's boeken. De afleveringen, die de geruststellende, vriendelijke toon van de romans behouden, bewandelen met succes de grens tussen noodzakelijke evolutie en eerbiedig eerbetoon, en onthullen dat het mogelijk is om een ​​eigentijdse show te maken die zowel een vaste telefoon als een discussie over transacceptatie omvat. Deze babysitters zijn wakker - wat niet bepaald nieuws zou moeten zijn voor degenen die zijn opgegroeid met het lezen over personages als Kristy Thomas en Claudia Kishi.

Toen ik begon te lezen De Babysitters Club in de derde klas noemde mijn moeder de serie hersensnoepjes. De boeken voldeden niet aan haar verwachtingen voor fijne literatuur, en ze, zoals they De Boxcar Kinderen en Sweet Valley High , leek het equivalent van cake als ontbijt. Maar De Babysitters Club was vanaf het begin revolutionair en inspirerend. De personages waren ingewikkeld en gebrekkig, en ze behandelden echte problemen zoals echtscheiding, moeite om erbij te horen en ouders die te veel verwachtten. De meisjes waren financieel onafhankelijke ondernemers die innoveerden om aan de marktvraag te voldoen, en moedigden me aan om op 10-jarige leeftijd mijn eigen babysitclub te beginnen. Maar het belangrijkste was dat ze elkaar accepteerden, zonder dat er vragen werden gesteld.

Het is die acceptatie die de kern vormt van de Netflix-aanpassing, die de actie zachtjes herplaatst in 2020. De lang aanbeden personages zijn hetzelfde, maar hun achtergronden weerspiegelen beter de diversiteit van de wereld om ons heen. Claudia, gespeeld door Momona Tamada, blijft een kunstzinnige Japans-Amerikaanse tiener, maar hier is Mary Anne Spier (Malia Baker) biraciaal en is Dawn Schafer (Xochitl Gomez) Latinx, en laat ze het blonde haar en de blauwe ogen van romans achter om de hedendaagse Aards Californisch meisje. (L To R) Shay Rudolph als Stacey Mcgill, Momona Tamada als Claudia Kishi, Malia Baker als Mary Anne Spier, Xochitl Gomez als Dawn Schafer en Sophie Grace als Kristy Thomas in De Babysitters Club .Liane Hentscher / Netflix

De manier waarop de personages hun kenmerkende eigenaardigheden en persoonlijkheidskenmerken zo naadloos behouden, terwijl ze ook een nauwkeurige weergave omarmen, is een sterk argument voor diverse casting, vooral omdat de show gericht is op jonge kijkers. Mary Anne is nog steeds verlegen en nerdy, met haar haar in vlechten, maar deze keer is ze een biraciale tiener die wordt opgevoed door haar alleenstaande blanke vader. En dat feit wordt nooit opgemerkt of overwerkt door het verhaal; het is gewoon zo.

In één aflevering, Mary Anne Saves the Day, leert Mary Anne voor zichzelf op te komen, een prestatie die ze eindelijk bereikt wanneer een jong meisje op wie ze moet babysitten met koorts naar de eerste hulp moet. De dokters geven een verkeerd geslacht aan het meisje, dat met de volledige steun van haar ouders is overgegaan van man naar vrouw, en Mary Anne komt krachtig tussenbeide en regelt de dokters. Het is een emotioneel moment, vooral voor oudere kijkers, omdat het ons eraan herinnert dat tieners tegenwoordig geen genderidentiteit of seksualiteit in twijfel trekken - ze beschouwen het gewoon als een feit. Zoals Dawn aan Mary Anne uitlegt, wil het kleine meisje dat haar buitenkant overeenkomt met haar binnenkant. De Babysitters Club voelt zo revolutionair aan, niet omdat het een verhaallijn over een transkind bevat, maar omdat het het normaliseert, waardoor die verhaallijn gewoon een van de vele andere verhaallijn is. Momona Tamada als Claudia Kishi en Takayo Fischer als haar grootmoeder Mimi Yamamoto in De Babysitters Club .Kailey Schwerman / Netflix

In een andere aflevering, Claudia en Mean Janine, leert Claudia over de geschiedenis van haar grootmoeder in de Japanse interneringskampen tijdens de Tweede Wereldoorlog nadat haar grootmoeder een beroerte heeft gehad. Ze vraagt ​​zich af waarom iemand dat een gezin zou aandoen en haar zus antwoordt, ik weet niet waarom ze dat nog steeds doen, verwijzend naar de kampen van de regering-Trump aan de Mexicaanse grens. Het is echter geen politiek moment. In plaats daarvan gaat het om empathie en eerlijkheid. Deze personages geven om andere mensen, ongeacht hun achtergrond of identiteit, en ze willen opkomen voor wat juist is.

Tijdens de tweedelige finale protesteren Dawn en Claudia op hun zomerkamp, ​​waarbij ze hun stem gebruiken voor sociale rechtvaardigheid. Ze protesteren tegen oneerlijke kampkosten, waardoor de armere kinderen benadeeld worden, maar de afleveringen konden niet op een beter moment in de geschiedenis komen. De Babysitters Club vertelt zijn kijkers dat als er iets niet klopt, zeg het dan en verander het. Dit bericht is niet didactisch, en het doet niets af aan de absolute vreugde en het plezier van de afleveringen, maar het is er. Het is belangrijk dat jonge kijkers, van wie sommigen misschien net kennismaken met de fictieve wereld van Stoneybrook, naar afbeeldingen kijken van personages die betrokken en bewust zijn, attent zijn en van hun fouten leren.

De show begint met 10 afleveringen, waarvan vele hun verhaallijnen rechtstreeks uit de vroege romans van de serie halen (inclusief de memorabel hilarische en herkenbare Boy-Crazy Stacey), maar er is nog veel meer dat Shukert en haar schrijvers zouden kunnen halen uit de meer dan honderd romans . Er zijn veel meer verhalen uit de boeken die ik in het heden wil zien en aangepast aan de hedendaagse samenleving. De Babysitters Club romans voelden altijd als kleine knuffels, elk met zijn eigen vorm van troost, en als een Netflix-serie doet het iets soortgelijks. De wereld is hard en er zijn veel gecompliceerde problemen waarmee we worden geconfronteerd, maar als je goede vrienden hebt en een beetje vindingrijkheid, komt het allemaal goed.

Newjornal is een semi-regelmatige bespreking van belangrijke details in onze cultuur.