Daniel Day-Lewis in Phantom Thread.Fantoomdraad
Een hit met New Yorkse critici, zo niet het verbijsterde publiek, het vreemde, elegante romantische drama van Paul Thomas Anderson Fantoomdraad is eindelijk geopend in bioscopen in het hele land. Prachtig camerawerk weeft een rijk tapijt als achtergrond voor dit onconventionele verhaal over obsessie, verlangen en verborgen emoties, met Daniel Day-Lewis in de hoofdrol als Londense couturier in de jaren vijftig. Desalniettemin, zo onberispelijk gemaakt en mooi om naar te kijken als het is, fantoom draad, onder nauwkeurig onderzoek, is een teleurstelling, even ongrijpbaar als de betekenisloze titel.
| PHANTOM DRAAD ★ ★ |
In wat hij aankondigt dat dit zijn laatste film zal zijn, speelt Mr. Day-Lewis een neurotische, zelfgeobsedeerde kledingontwerper genaamd Reynolds Woodcock die het woord excentriek een nieuwe betekenis geeft. Het gerucht gaat dat Reynolds gebaseerd is op zowel Balenciaga als Charles James, en is een genie met een meter taft, maar een lege huls als een man - asociaal, veeleisend, irritant en wreed. Zijn enige blijvende gehechtheid is aan zijn zus Cyril (Lesley Manville), die zijn ontwerpbedrijf leidt, zijn leven domineert en zijn thee inschenkt. (Earl Grey, waarschijnlijk.)
Als een overtuigd vrijgezel, nooit getrouwd en op zijn woedende manier tot waanzin gedreven, ontmoet hij op een dag een verlegen, arbeidersklasse serveerster genaamd Alma (Vicky Krieps) - niets bijzonders om naar te kijken, maar een aangenaam karakter - en begint een vreemde persoonlijke relatie die alleen regisseur-schrijver Anderson logisch lijkt. Mager en onhandig, haar botten zijn helemaal verkeerd en ze is te plat om zijn japonnen te vullen met enige commerciële uitstraling, maar op zijn arm en in zijn ontwerpen voelt Alma zich perfect. Cyril is geschokt door Alma's inmenging in het georganiseerde, modieuze en gevierde leven van haar broer en doet er alles aan om van haar af te komen. Maar Alma past zich snel aan luxe en privileges aan en voert slim een vrouwelijke machtsstrijd om de controle over Reynolds te krijgen. Alma's smaak en meningen worden altijd uitgedaagd en ontmoedigd, en Cyril heeft altijd gelijk. Ze weet hoe ze met haar broer moet omgaan. Zijn routine moet ononderbroken verlopen, zijn stemmingswisselingen moeten worden getolereerd en hij mag in geen geval worden blootgesteld aan welke geluiden dan ook tijdens het ontbijt. Reynolds voelt zich uitgedaagd en geïrriteerd, Alma voelt zich verstikt en opgesloten, en Cyril kijkt zwijgend toe met haar Giaconda-glimlach.
Tot ze dat niet doet. Reynolds doet een onkarakteristiek gezicht, maakt van Alma zijn belangrijkste model en trouwt met de indringer. Als Alma de fatale fout maakt om verliefd te worden, loopt alles mis. In een plan om Reynolds dichterbij te brengen door een speciaal diner voor hem te koken, ontsteekt hij in een arrogante woede over de gebrekkige bereiding van de asperges. Hij is echt een ondraaglijke en minachtende minnaar, maar voordat Alma besluit zich los te maken en aan de vrijheid te ontsnappen, de ultieme strategie: in de hoop zijn liefde op een andere manier te winnen, door dankbaarheid, zweeft Alma door het bos om giftige paddenstoelen te graven. Ze wint, maar triomf is slechts tijdelijk. Reynolds houdt van het idee om weer gezond te worden en wil meer. Dus als een bijna-doodervaring het huwelijk kan herstellen, is het terug naar de paddenstoel.
PT Andersons films zijn nooit coherent genoeg om een beroep te doen op de mainstream, maar deze is zo verrukkelijk en nauwgezet en voortreffelijk dat je geen moeite hebt om het inherente gebrek aan logica te negeren. Het is niet echt een middel om te pronken met de grote talenten van Mr. Day-Lewis, maar de manier waarop hij de film bestuurt met een innerlijke verveling die positief driedimensionaal is, zorgt voor een fascinerende acteertechniek die de aandacht trekt. Er is ook niet veel plot of actie, en de conclusie is onlogisch, maar ik vond Fantoomdraad ondanks zijn gebreken. Het is een eigentijdse inslag op die geweldige Victoriaanse gotische melodrama's uit de goede oude tijd, zoals Klimop en Dragonwyck— het soort dingen dat Gene Tierney in haar slaap deed. Helaas, ze waren veel logischer dan Fantoomdraad en langer bij je blijven .
