Een man maakt een hartvorm met zijn handen tijdens een protest bij de CVS-apotheek die gisteren in brand werd gestoken tijdens rellen na de begrafenis van Freddie Gray, op 28 april 2015 in Baltimore, Maryland. (Foto: Andrew Burton/Getty Images) Ik ben al bijna een kwart eeuw goede vrienden met senator Cory Booker. Als Cory spreekt over een onderwerp dat hem na aan het hart ligt, neem ik hem serieus.
Onlangs, tijdens een toespraak voor de school van mijn kinderen in New Jersey, noemde Cory een verbazingwekkende statistiek: er zijn momenteel meer zwarte mannen opgesloten of onder federaal of staatstoezicht in Amerika dan er slaven waren in de Verenigde Staten in 1850. En terwijl de omstandigheden zijn natuurlijk anders, het zet je toch aan het denken.
Mijn vriendschap met Cory werd gekenmerkt door een inspanning van beide kanten om boven onze respectieve identiteiten uit te stijgen en de gemeenschap van de ander te ervaren. Voor Cory betekende dat duizenden uren Thora met mij leren en synagogen in de Verenigde Staten bezoeken. Voor mij betekende het dat ik me moest onderdompelen in de geschiedenis van de burgerrechtenbeweging en spreken in Afro-Amerikaanse kerken, met als hoogtepunt dat ik de eerste blanke radiopersoonlijkheid werd die als ochtendgastheer diende op het oude Afro-Amerikaanse radiostation van Amerika, WWRL 1600AM. Peter Noel, mijn medepresentator, een gerenommeerd journalist en een criticus van Israël, werd en blijft een broer voor mij.
Ik moet nu kijken naar de meest recente, pijnlijke verhalen van Afro-Amerikaanse mannen die door de politie stierven door de ogen van een Joodse man.
Een jaar geleden bezocht ik Istanbul met mijn zoon Mendy. Iedereen vertelde ons hoe gevaarlijk het is en nooit een keppeltje op straat te dragen. Ik was verscheurd. Ik ben er nooit toe bezweken om mijn identiteit te verbergen. Ik was niet van plan om nu. Maar moet ik mijn leven en dat van Mendy riskeren?
Veel Afro-Amerikaanse mannen en vrouwen in Amerika hebben dagelijks het gevoel dat ze, zonder iets te hebben begaan, al verdachten zijn. |
Uiteindelijk heeft mijn zoon de beslissing voor mij genomen. Je hebt me geleerd, Tatty, om altijd trots te zijn op wie ik ben. Je hebt me geleerd dat het een eer is om Jood te zijn. Dat is overal en altijd zo.
Dus toerden we door de glorie van het oude Rome en de grote moskeeën van Istanbul als de Joden die we zijn, keppeltjes en tzizi's vliegend, en er waren geen incidenten.
Maar wat ik me herinner van die ervaring, evenals van anderen waar ik me als jood bedreigd voelde, was het gevoel gemarkeerd te worden. Ik was een gemarkeerd man. Ik had een hekel aan iets dat intrinsiek aan mijn wezen was, hoewel ik geen kwaad had begaan.
Het was een afschuwelijk gevoel.
Veel Afro-Amerikaanse mannen en vrouwen in Amerika hebben dagelijks het gevoel dat ze, zonder iets te hebben begaan, al verdachten zijn. Als een man in Baltimore wordt gearresteerd op verdenking van het dragen van een illegaal mes en een week later dood belandt, is er iets grondig mis. Is er enig mysterie over de woede van de Afro-Amerikaanse gemeenschap?
Om te begrijpen wat hier precies aan de hand is, is het belangrijk om een paar feiten in overweging te nemen. Sommige van deze feiten hebben te maken met het totale onrecht en het incompetente beleid waar de Afro-Amerikaanse gemeenschap al tientallen jaren mee te maken heeft en sommige hebben te maken met de gevaren die de politie zichzelf elke dag stelt om hun werk te doen.
Helaas hebben Afro-Amerikanen in de geschiedenis van dit land bij elke beurt te maken gehad met discriminatie. Zelfs nadat de segregatie was geëindigd, kregen zwarten te maken met allerlei vormen van onverdraagzaamheid en racisme. Ze hadden armere scholen, minder middelen gericht op hun gebieden, vooringenomenheid en haat op basis van hun huidskleur, en hun behoeften werden vaak genegeerd en behandeld als een bijzaak door de machthebbers.
In de loop der jaren zijn er veel oplossingen naar voren gebracht om te proberen het veld voor Afro-Amerikanen in evenwicht te brengen, te investeren in scholen en buurten en een einde te maken aan rassendiscriminatie. Sommige van deze oplossingen werkten goed. Vele anderen deden echter weinig om positieve verandering teweeg te brengen en maakten de zaken zelfs erger.
Baltimore is een perfect voorbeeld van mislukte oplossingen. Baltimore is momenteel 63,7% Afro-Amerikaans. En Baltimore is al bijna 50 jaar een door de Democraten gecontroleerde stad. De burgemeester is zwart, de gemeenteraad is bijna 2/3 zwart, de politiechef is zwart en de meerderheid van de politieagenten is zwart.
In de afgelopen 5 jaar is er 1,8 miljard dollar aan stimuleringsgeld in Baltimore gestort en toch is er bijna niets veranderd voor de Afro-Amerikaanse bevolking daar. Kijk naar deze schokkende statistieken.
Volgens de Washington Post , 15 Baltimore-buurten, waaronder die van Freddie Gray, hadden een lagere levensverwachting dan Noord-Korea.
Tieners die in Baltimore woonden, rapporteerden het vaakst getuige te zijn van geweld in hun buurt. Tieners ervoeren de hoogste percentages van seksueel geweld, depressie, middelenmisbruik en PTSS.
Van de 100 grootste provincies in de VS hadden kinderen in Baltimore in huishoudens met een lager inkomen de slechtste kansen als het ging om opwaartse mobiliteit.
Bovendien, terwijl het nationale gemiddelde van de werkloosheid voor zwarte mannen rond de 10% ligt, tonen statistieken aan dat in Baltimore, onder zwarte mannen in de werkende leeftijd, 42% niet werkte in 2010. Dit percentage was 20% hoger dan de werkloosheid voor blanken. Meer recente statistieken hebben niet veel verbetering laten zien.
Bovendien besteedt Baltimore het op twee na hoogste bedrag per hoofd van de bevolking aan openbare scholen. Toch zijn de testscores erg laag gebleven en deze scholen zijn nog steeds verschrikkelijk voor studenten.
Een onvermijdelijk gevolg van al deze sombere omstandigheden die door deze statistieken worden beschreven, is dat Baltimore een van de hoogste percentages gewelddadige misdaad in het land heeft.
Dit patroon van overheid en scholen die de Afrikaans-Amerikaanse gemeenschap in Baltimore in de steek laten en leiden tot een toename van misdaad en opsluitingen, is slechts een voorbeeld van wat er gebeurt in veel zwarte gemeenschappen in het hele land.
Hoe verhoudt dit alles zich nu tot beschuldigingen van politiegeweld tegen Afro-Amerikanen?
Welnu, er zijn momenteel ongeveer 800.000 politieagenten in de Verenigde Staten die, als onderdeel van hun werk, de mogelijkheid hebben om mensen te arresteren voor misdaden. Dit zijn de mannen en vrouwen die er elke dag op uit trekken om ervoor te zorgen dat de algemene orde wordt gehandhaafd en dat Amerika niet afdaalt in wetteloosheid en chaos.
Jaarlijks vinden er gemiddeld bijna 52.000 mishandelingen plaats tegen politieagenten die in dienst zijn. Ongeveer 15.000 van deze aanvallen leiden tot verwondingen van de politieagenten. En hiervan worden er elk jaar ongeveer 150 gedood tijdens hun werk. Ik neem mijn kinderen graag mee naar Washington, D.C., en een van de meest ontroerende monumenten is het monument dat is opgedragen aan politieagenten die tijdens hun werk zijn omgekomen. 
Vreedzame demonstranten houden elkaars hand vast tijdens een bijeenkomst voor het stadhuis waarin wordt opgeroepen tot gerechtigheid als reactie op de dood van Freddie Gray op 3 mei 2015 in Baltimore, Maryland. (Foto: Andrew Burton/Getty Images)
Dit zijn enge cijfers. Wat ze bedoelen is dat elk jaar 6% van de politieagenten fysiek wordt aangevallen en dat ongeveer 2% daadwerkelijk gewond raakt. Dus als politieagenten aan het patrouilleren zijn, moeten ze bij zichzelf denken dat ze, na 10 jaar als officier te hebben gewerkt, ongeveer een kans van één op vijf hebben om op een bepaald moment lichamelijk gewond te raken terwijl ze hun werk doen.
Het is duidelijk dat politieagenten altijd patrouilleren in gebieden met hogere misdaadcijfers, de kans om aangevallen en geschaad te worden neemt exponentieel toe.
Dus aan de ene kant heb je een gebied als Baltimore, waar de Afro-Amerikaanse bevolking decennialang is verwaarloosd door gekozen functionarissen die inferieur onderwijs, minder kansen, hogere werkloosheid, wanhoop en als gevolg daarvan zeer hoge percentages gewelddadige misdrijf.
Aan de andere kant heb je politieagenten die zich zeer bewust zijn van het hoge aantal gewonden dat agenten elk jaar oplopen.
Vergeet niet dat de meeste agenten in Baltimore zwart zijn. Van de zes officieren die zijn aangeklaagd voor de dood van Freddie Gray, zijn er zelfs drie zwart en drie wit. Dus zelfs zwarte officieren kunnen Afro-Amerikanen soms ook racistisch profileren.
De overgrote meerderheid van Afro-Amerikanen die eerlijke, gezagsgetrouwe, hardwerkende burgers zijn, moet omgaan met de stress en angst dat ze onterecht worden geprofileerd en beoordeeld, simpelweg vanwege hun huidskleur.
Het is ook belangrijk om te begrijpen dat omdat overheidsgeld vaak naar deze gemeenschappen wordt gegooid als een wondermiddel zonder rekening te houden met particuliere investeringen die tot banen leiden, dit in veel gevallen kan leiden tot een uiteindelijke ineenstorting van de gezinseenheid en de waarden die daarbij horen. mee, waardoor jongeren zonder begeleiding en goede rolmodellen achterblijven. Ondertussen worden jongeren aangevallen met attitudes en berichten over geweld, vrouwen en politie, uitgedrukt in rapcultuur, die het probleem kunnen verergeren. Al deze factoren verhogen de criminaliteit.
Eenmaal gearresteerd, kunnen velen zich de dure advocaten niet veroorloven die lagere straffen krijgen voor meer welvarende cliënten. En helaas hoor je met de privatisering van gevangenissen zelfs dat grote bedrijven lobbyen voor langere straffen voor misdaden, ook die van minderjarigen, allemaal met als doel mensen langer opgesloten te houden, zodat deze bedrijven meer winst kunnen maken.
Het is duidelijk dat niemand van ons alle oplossingen heeft. Maar ik moet zeggen dat ik als jood diep meeleef met mijn Afro-Amerikaanse broeders en zusters die de angst en stress moeten ervaren om alleen vanwege hun uiterlijk beoordeeld of verdacht bekeken te worden. |
Wat zo achterlijk en tragisch is, is dat het ongeveer $ 27.000 per jaar kost om één persoon een jaar in de gevangenis te houden. Stel je voor dat dat geld was geïnvesteerd in het scheppen van banen voor deze personen om hen te helpen een beter leven te leiden voordat ze gearresteerd werden.
Uiteindelijk heeft alles wat er in Baltimore wordt gedaan, de Afro-Amerikaanse gemeenschap in de steek gelaten. Hetzelfde beleid is keer op keer geprobeerd en heeft niet gewerkt. Toch zullen politici erop staan dat ze deze mislukte oplossingen moeten verdubbelen en steeds meer geldinjecties moeten verstrekken om ze te implementeren.
Er was een interessant idee geopperd door ESPN-commentator Stephen A Smith, die zelf Afro-Amerikaans is. Hij vroeg alle zwarten in de VS om Republikeins te stemmen voor slechts één verkiezing. Waarom? Omdat bijna 90% van de zwarte stemmen in Amerika consequent naar de Democraten gaat. Zoals Smith het uitlegde, vertellen zwarte mensen in Amerika tegen één partij: we geven niets om jou. Ze zeggen tegen de andere partij: 'Je hebt onze stem.' Daarom heb je jezelf als rechteloos bestempeld omdat de ene partij weet dat ze je onder de duim hebben. De andere partij weet dat ze je nooit zullen krijgen, en niemand komt om je interesse te adresseren.
Als de Democraten dachten dat ze de zwarte stem zouden verliezen, zouden ze misschien wat harder hun best doen om hun beloften na te komen om de zwarte gemeenschappen te helpen door bedrijfs- en particuliere investeringen te stimuleren die tot opwaartse mobiliteit leiden in plaats van overheidssubsidies die grotere afhankelijkheid creëren. En als de Republikeinen dachten dat Afro-Amerikanen op hen zouden gaan stemmen, zouden ze zich misschien meer concentreren en meer investeren in het wegnemen van de zorgen van zwarte kiezers.
Als overheidsinvesteringen in Baltimore echte oplossingen zouden bieden, dan zou ik die steunen. Maar het is geprobeerd en mislukt. Dit moe, versleten beleid is er niet in geslaagd banen te creëren en jongeren de juiste vaardigheden te bieden. Voor velen kunnen overheidssubsidies de noodzaak omzeilen om het eigen lot in eigen handen te nemen en hun leven te verbeteren met meer onafhankelijkheid.
Het is duidelijk dat niemand van ons alle oplossingen heeft. Maar ik moet zeggen dat ik als jood diep meeleef met mijn Afro-Amerikaanse broeders en zusters die de angst en stress moeten ervaren om alleen vanwege hun uiterlijk beoordeeld of verdacht bekeken te worden. Wij Joden hebben in onze lange en moeilijke geschiedenis iets soortgelijks moeten meemaken en we moeten er alles aan doen om van dit land een plaats te maken waar ras er niet meer toe doet en ervoor te zorgen dat niemand zich ooit uitgesloten hoeft te voelen vanwege externe factoren. Martin Luther King, Jr. drukte het het beste uit toen hij droomde van een land dat zijn kinderen zou beoordelen op de inhoud van hun karakter in plaats van op de kleur van hun huid.
We hopen allemaal dat deze droom werkelijkheid zal worden.
Shmuley Boteach, Amerika's rabbijn, die door de Washington Post de beroemdste rabbijn van Amerika wordt genoemd, is oprichter van The World Values Network en is de internationale bestsellerauteur van 30 boeken, waaronder De beu man van geloof: God uitdagen in het aangezicht van tragedie en lijden Su . Volg hem op Twitter @RabbiShmuley.
