(Foto door Fernando Pereira Gomes.)
Dit is geen romantische ervaring, zegt Christina Berkley, terwijl ze de kring rondkijkt naar de 23 van ons die zich hadden aangemeld voor haar oogverblindende feest. We zitten op klapstoelen in een privé yogastudio aan West 49th Street. De gordijnen zijn dichtgetrokken tegen de glitter van Times Square en zachte verlichting filtert door papieren plafondlantaarns.
Oogverblindende feesten - in wezen stille speeddating-evenementen - werden een paar jaar geleden uitgevonden door een salsaleraar genaamd Michael Ellsberg, die later schreef De kracht van oogcontact: uw geheim voor succes in zaken, liefde en leven . Het doel van zijn feesten was om wat hij op de dansvloer had geleerd - de kracht van oogcontact - naar de massa te brengen. Het concept werd al snel gekaapt door pick-upartiesten als een snel klaar-plan. Maar mensen laten neuken is niet de agenda van mevrouw Berkley. We zijn hier niet om iemand te verleiden, zegt ze, en ze doet me denken aan dronken vreemden aan de bar bij sluitingstijd: Ik ga met je mee naar huis, maar we hebben geen seks.
Mevrouw Berkley is een new-agey type - ze bestudeert dingen die limbische resonantie en generatieve trance worden genoemd, werkt als levenscoach en, weet je, geeft oogverblindende feestjes - maar ze is nuchter en gearticuleerd. Ze betreurt dat mensen in New York City, om nog maar te zwijgen van het tijdperk van smartphones en Facebook, zijn vergeten hoe ze face-to-face contact kunnen maken. We verstoppen ons in oordopjes. We houden onze ogen op onze schermen gericht. En daardoor raken we elkaar kwijt.
Mevrouw Berkley vraagt ieder van ons om de lege plek in te vullen: Oogkijken is ____.
We banen ons een weg door de cirkel. Ik zeg, spannend. Anderen zeggen eng, intiem en persoonlijk. Een man in een T-shirt, een spijkerbroek en een naamplaatje waarop Christopher zegt, ongelooflijk heet. Christopher is duidelijk de jongste persoon in de kamer (de meesten lijken eind twintig of ouder te zijn). Met zijn gladde huid en grote ogen ziet hij er te jong uit om verbazingwekkend heet te zijn over iets anders dan misschien soep.
Mevrouw Berkley vraagt: Waarom bloos je?
Een fout maken, zeg ik.
Complimenten, zegt iemand anders.
Mensen die me zien huilen.
Aandacht.
Als een vrouw mijn wang kust of in mijn nek bijt, zegt Christopher.
Mevrouw Berkley legt uit de eye-staring regels: niet spreken. Houd een neutrale uitdrukking. Present zijn.
We zetten onze klapstoelen in twee tegenover elkaar liggende rijen: mannen in de ene, vrouwen in de andere. Ik weet niet zeker waarom mijn spieren spannen, waarom ik plotseling verlang om aan deze groep te ontsnappen. Normaal gesproken hou ik van mensen, tenzij ze erg luid zijn of erop staan luchtgitaar te spelen. Als ik met iemand spreek, zelfs niet met iemand die ik net heb ontmoet, vind ik oogcontact niet uitdagend. Sterker nog, ik vind het leuk. Het is een manier om elkaar vast te houden zonder elkaar fysiek vast te houden.
Ik zit tegenover een man op wiens naamplaatje Arjuna staat. Mevrouw Berkley zegt dat we onze ogen moeten sluiten en contact met onszelf moeten maken, maar het enige wat ik kan doen is friemelen. Wat als ik Arjuna's gezicht uitlach? Of wat als hij denkt dat ik seks met hem wil hebben? Ook is mijn klapstoel van het soort houten latten dat in zijn eentje verantwoordelijk is voor alle rugproblemen in de wereld.
Mevrouw Berkley zet wat muziek aan en zegt dat we onze ogen moeten openen als we klaar zijn voor de eerste ronde van twee minuten.
Ik ben niet klaar. Volgens dr. Katalin Gothard, een wetenschapper die de neurale basis van emotie bestudeert, wordt oogcontact gebruikt voor vechten, predatie en aantrekking (vandaar dat opkikkers oogverblindende feestjes geven) - en het onderhouden ervan zet het autonome zenuwstelsel in versnelling . Dat verklaart mijn bonzend hart en zweethanden. Uiteindelijk maak ik me zorgen dat het lastiger is om Arjuna naar mijn oogleden te laten staren, dus open ik mijn ogen. Daar is hij - onverstoorbaar.
Niet al het oogcontact is gelijk gemaakt. Voordat we begonnen, maakte mevrouw Berkley onderscheid tussen de intense blik en de zachte blik (ze moedigde het laatste aan). Dr. Carol Goman, auteur van De waarheid over leugens op de werkplek , maakt onderscheid tussen een zakelijke blik (gericht op het gebied tussen de ogen en het midden van het voorhoofd) en een flirterige blik (gericht op de spanwijdte van ogen tot mond). Als ik me overgeef aan een starende blik met Arjuna, weet ik niet waar ik me op moet concentreren. Ik wil uit het raam klimmen. Hoewel ik gewend ben om tijdens een gesprek mijn ogen op slot te doen, is iets over stil, aanhoudend oogcontact gewoon zo ... post-coïtaal. Ik lach, en dan bedwing ik mezelf, en lach dan weer.
Als de twee minuten voorbij zijn, stopt mevrouw Berkley de muziek en zegt ze tegen de mannen dat ze moeten gaan staan en een stoel naar links moeten schuiven. Arjuna knikt naar me, koel als een cowboy die zijn hoed tipt. Iedereen is pas een partnerschap aangegaan, we nemen het van bovenaf. Bij mijn vierde oogblik is de drang om te lachen verdwenen.
Hoeveel opener kun je zijn? vraagt mevrouw Berkley ons. Pagina's:1 twee
