Er is de vereiste opname van wolkenkrabbers, waaronder de Twin Towers, die in die tijd de skyline van de stad bepaalden. Een deel ervan lijkt op de opening van Zaterdagavond Live . Er is zelfs een glimp van Battery Park City toen het slechts een hoop zand was bovenop de stortplaats van de constructie van het World Trade Center. Een hele sectie is gewijd aan het Vrijheidsbeeld kort na haar honderdjarige schoonmaak, met geen enkel hoog gebouw achter haar in pre-Schundler Jersey City. De Brooklyn- en Manhattan-bruggen overspannen de East River, verankerd op het land voordat ontwikkelaars erachter kwamen hoe ze alles moesten goedkeuren. Ondertussen slenteren ellendige voetgangers over de Williamsburg-brug, niet wetende dat dezelfde kleding uit de jaren 80 een paar decennia later ironisch genoeg op diezelfde brug zou worden gedragen. Je kunt hem praktisch horen fluiten met Macho Man.NBCUniversal Archief via YouTube
Geen enkele videocompilatie in New York City is compleet zonder straatscènes en er zijn er hier nogal wat. Om ongeveer 12:28 is er een shot van een besnorde verkeersagent die het oude bruine uniform van de Transit Police draagt, een vaste waarde op drukke kruispunten vóór de fusie in 1995 met de NYPD. Chrysler K-auto's en andere lang vergeten modellen overspoelen de straten als een rivier in een klein stadje in het Midwesten na een grote storm. Waar is de rest van het Brat Pack?NBCUniversal Archief via YouTube
Maar na ongeveer 14 minuten krijgen we de scènes te zien die de ziel van de stad zelf bepaalden. Afgewisseld tussen helikoptershots en dat is waar degenen onder ons die zich het tijdperk herinneren, allemaal mistige ogen krijgen. Er is een man die saxofoon speelt voor een muur die is beplakt met posters die reclame maken voor Rosemary Clooney en Lily Tomlin. Als je je ooit hebt afgevraagd wat er met het personage van Rob Lowe gebeurde nadat de aftiteling was binnengekomen? St. Elmo's Fire , daar is je antwoord. Meer straatartiesten, mensen die ruzie maken met hotdogverkopers, stapels toeristen, onbeheerde kinderen die auto's ontwijken terwijl ze voor open brandkranen rennen ... ze zijn allemaal hier. Mensen zijn gewoon zichzelf.NBCUniversal Archief via YouTube
Wat deze specifieke video zo boeiend maakt, is niet alleen het visuele, maar ook het auditieve. Als je tegenwoordig stock footage uit de jaren 80 ziet, is er muziek op de achtergrond om je eraan te herinneren: Hey! Je kijkt naar iets uit het Reagan-tijdperk! In plaats daarvan heeft dit natuurlijk geluid - nats zoals de videoprofessionals zeggen - en op de een of andere manier is het een krachtigere ruk aan elk engram dat te maken heeft met nostalgie.
We bemerken deuren die dichtslaan, auto's die toetert terwijl hun onderstel over de weg schuurt, kauwgom knapt, schoenen die van het beton loskomen, gesprekken die beginnen, allemaal alsof ze in realtime plaatsvinden en toch nu 30 jaar later. Ze zijn onhandig en onvolmaakt, zoals het leven zoals we het ons herinneren is, en de manier waarop dat doelbewust wordt vermeden in videobewerkingsruimtes als we films en shows uit die tijd bekijken. Nog een nacht in de Limelight. De man in het witte overhemd is alles.NBCUniversal Archief via YouTube
Helaas hebben de opnamen vanuit de Limelight geen geluid. Uit de herinnering van deze schrijver was de muziek sowieso nogal vergeetbaar. Maar het geklets op de dansvloer - de uitwisselingen zo slordig als de klanten die tegelijkertijd proberen naar Chaka Khan te komen en te voorkomen dat hun wodka-tonics morsen - dat ontbreekt in deze video. De glinsterende massa's zijn daar met sigaretten legaal brandend aan de bar en dansen zij aan zij met mensen die eruit zien alsof ze de omgebouwde kerk aanzagen voor een boekhoudconferentie, maar we horen het niet. We zijn beroofd van de complete ervaring.
Andere delen van de video zijn auditieve getuigen van een verdwijnend New Yorks accent dat in de publieke verbeelding is blijven hangen. Op 26 minuten en 26 seconden staat een groep zeer New Yorkers uit de jaren 80 achter een fluwelen touw wanneer een mannelijke vriend in een te korte witte korte broek voorbij slentert. Dus wat is dit? vraagt hij aan de NBC-cameraman. Nieuws Faw? De enige andere plek waar je zoveel dinosaurussen in New York zult zien, is het American Museum of Natural History.NBCUniversal Archief via YouTube
public relations bedrijven new york
Voor de marktgezinden is er nog een element uit een vervlogen tijdperk: handelaren op de New York Stock Exchange. Tegenwoordig wordt de vloer voornamelijk gebruikt door financiële nieuwsprogramma's om te zeggen: We zijn live op de beurs terwijl ze verslag uitbrengen over de huidige markt, maar eigenlijk is er niet veel aan de hand. Dat komt omdat de meeste transacties elektronisch worden uitgevoerd op servers aan de overkant van de Hudson in Mahwah, New Jersey, en niemand wil verslaggevers voor computerapparatuur zien staan. De jongens die je in 2017 op de NYSE-vloer ziet, zijn de achterblijvende overblijfselen van het open protestsysteem dat misschien wel verdwijnt als de laatste van deze mannen hun blauwe jassen ophangen. Als je een millennial bent die dit ziet, worden die getallen breuken genoemd.NBCUniversal Archief via YouTube
In dit beeldmateriaal is de term aandelenmarkt echter een echte plaats die eruitziet en aanvoelt als een soek uit het Midden-Oosten, vol met mannen met slecht passende kleurrijke jassen en papieren bestelbonnen die op de vloer liggen. De beurs is nu praktisch een spookstad, maar we kunnen het zien volgepakt in de pracht van de jaren tachtig, terwijl monitoren op de NYSE-vloer en handelsbureaus elders op Wall Street groene cijfers knipperen in kwarten en achtsten en 16e, overblijfselen van hoe middeleeuwse Spaanse handelaren hun goud telden munten. Al die machines samen hebben dezelfde rekenkracht als wat er momenteel in de zak van een kind zit. En al die mannen (en af en toe vrouwen) die al die pakken dragen en al die bevelen schreeuwen, zijn nu overbodig, vervangen door chips en draden. Maar hier zijn ze voor ons om te staren naar hun adrenalinestoot, niet wetende dat de crash van 1987 hen financieel zal wegvagen en de op handen zijnde technologische revolutie de betekenis van hun bestaan zal wegvagen. Deze man beheert nu atoomwapens, maar in de jaren tachtig was hij gewoon een bekende New Yorker.NBCUniversal Archief via YouTube
Daarover gesproken, op precies 33 minuten en 7 seconden vinden we de toekomstige 45e president van de Verenigde Staten van Amerika, dan midden tot eind 30, tientallen kilo's dunner met normale huidtinten en donkerder haar. We zien dan een montage van zijn gebouwen en vliegtuigen net voordat hij weer verschijnt, nu in zijn met wit leer beklede helikopter met uitzicht op de stad waarvan hij hield maar die niets met hem te maken wil hebben. Zijn stem wordt ons in deze video bespaard, voor het geval je het je afvroeg.
We krijgen veel uitzicht op de legendarische restaurants van Gotham uit die tijd. De menuprijzen van de 21 Club zien eruit als iets uit Chipotle voor onze 21e-eeuwse ogen. Tavern on the Green, Le Cirque, de Palm's 837 Club, de Russian Tea Room, Lutèce, La Grenouille... namen die dansten op roddelpagina's die nu niets betekenen in het Kardashian-tijdperk. Dit is niet van Arby. Waarom ben ik zo gekleed?NBCUniversal Archief via YouTube
En er is een montage van New York's Finest. Toen de sociale structuur van de stad in de jaren zeventig begon te ontrafelen, vond men dat de politie vriendelijker moest overkomen. Wat is er benaderbaarder dan een man met een pistool in een poederblauw shirt? Toen de regering van Giuliani eenmaal begon, werd besloten dat politieagenten eruit moesten zien alsof ze het menens waren en die overhemden werden een stuk donkerder, maar je kunt zien hoe ze proberen wetten te handhaven, gekleed alsof ze op het punt staan een hamburger om te draaien. Je zou denken dat dit alles was in de Bronx.NBCUniversal Archief via YouTube
Het laatste deel van de video is ronduit deprimerend. Er zijn foto's van met graffiti beschilderde metro's uit de Koch-periode die sombere renners op verhoogde treinen vervoeren. Een vooraf opgeknapt Apollo Theater heeft een luidspreker die roept dat je op een wereldberoemde locatie bent. De rest van Harlem is een sombere mengelmoes van afval, wantrouwende mensen en slijterijen. De South Bronx is nog steeds niet hersteld van 1977 en vertoont nu enige gelijkenis met Aleppo. De enige geluiden die we horen zijn sirenes.
En dan zijn we weer beroofd van geluid. We krijgen ze nooit te horen.NBCUniversal Archief via YouTube
We horen de kinderen niet als ze lachend hun hoofd door de ramen steken. We horen geen vrouwen aan de overkant van de straat naar hun vrienden schreeuwen. We horen de jonge mensen niet hun rijmpjes zingen als ze touwtje springen of de kerk verlaten of met puppy's spelen. We horen de muziek niet waar de jongeman naartoe beweegt terwijl hij zichzelf leert breakdancen. In plaats daarvan stilte. De mensen hebben geen stem in dit deel van New York. We moeten alleen met medelijden naar ze kijken in plaats van ze te herkennen als vertrouwde buren die hun leven leiden met dezelfde routines en vreugden als de rest van de wereld.
Ook horen we ze niet in de andere buitenwijken die naar de laatste minuten van de video zijn verbannen. In Queens horen we een hond blaffen. De camera rijdt snel door woonwijken met de ramen open. In Bed Stuy worden bloedspatten op de stoeprand en kogelhulzen opgehouden. Nogmaals, ook stilte. Eindelijk horen we iets als de cycloon door een ruig Coney Island raast en dan horen we alleen het geschreeuw van passagiers. Het valt weer stil als een groep jonge mannen op karton op de promenade breakdanceert. Deze jongens lezen nu AARP Magazine. Ook niet veel plezier in Stalingrad.NBCUniversal Archief via YouTube
We krijgen wel geluid in de laatste paar minuten als we de Russen van Brighton Beach bezoeken. Dan is het alleen nog maar Russische muziek. Het is winter. De mensen zijn allemaal oud. Ze dragen lange jassen en hoeden. Niemand lacht. Weinig mensen praten. Het heette niet voor niets Little Odessa. Het was geen compliment.
Er is een nogal vreemde neiging onder getransplanteerde New Yorkers om de donkere momenten van de jaren zeventig en tachtig te romantiseren. Deze stad was vroeger geweldig, je zou horen van ex-Ohioaanse trustifarians die nostalgie nabootsten naar ex-Illinoisan in een café in Brooklyn. In werkelijkheid was het complexer. Het was nog steeds een levendige, bloeiende stad, maar met een afbrokkelende infrastructuur en sociale onrust. Hier werden dromen geboren om te worden overvallen. Het was een plaats waar de buitenwijken en het bovenste gedeelte van Manhattan door iedereen ten zuiden van 96th Street werden genegeerd.
New York heeft sindsdien een lange weg afgelegd, maar enkele van de ernstigste problemen blijven bestaan. Toch kun je even teruggaan naar die tijd. Het waren geen hoogtijdagen, maar ze vormen de wereld waarin we ons nu bevinden veel meer dan we ooit hadden gedacht.