Nog niet zo lang geleden opende kunstenaar Mary Weatherford een tentoonstelling met nieuwe schilderijen op Gagosian 980 Madison Avenue, “ Zee en ruimte ”, dat de diepte van deze concepten onderzoekt naast hun echte natuurlijke schoonheid. Weatherford (geb. 1963) is lange tijd een van onze beste schilders geweest, opgenomen in het ooit controversiële, maar achteraf bekeken, in principe correcte overzicht van het Museum of Modern Art, ‘The Forever Now: Contemporary Painting in an Atemporal World’. Roberta Smith wel prees haar werk met ‘verve en een oecumenisch historisch bewustzijn’.
We spraken met Weatherford om te praten over de denkwijze die tot haar nieuwste schilderijen heeft geleid.
Laten we het hebben over de zee, laten we het hebben over de ruimte. Hoe en waarom inspireren ze jou?
De diepe oceaan is een mysterie, het leefgebied van naamloze wezens die in duisternis leven. De diepe ruimte is ook mysterieus. Zowel de zee als de ruimte zijn voor altijd door onze dichters verbeeld en beschreven. Na zijn dood zeilde Nefertiti over de oceaan in de lucht om de ijzeren poort naar de ijzeren bol van de oneindigheid te breken. Keats, de romantische dichter, wilde zo standvastig zijn als een ster. Ringo Starr componeerde in een uitbarsting van inspiratie het pure genot van ‘Octopus’s Garden’. De ruimte en de oceaan zijn uitgestrekt en onkenbaar. Als ik ‘Mariana Trench’ hoor of lees, voel ik angst en ontzag. Hetzelfde voor “sterrenstelsel” en “gebeurtenishorizon”. Als meisje genoot ik ervan Reis naar de bodem van de zee , het tv-programma over een onderzeeër en bemanning die wekelijks worden geteisterd door reuzeninktvissen en andere gevaren. Op een andere avond zag ik hoe het dek van het ruimteschip Enterprise werd geconfronteerd met intergalactische uitdagingen, zowel fysiek als psychologisch.
Deze nieuwe werken zijn in gesprek met uw Flaying of Marsyas-schilderijen, die prachtig waren in het Palazzo Grimani. En de werken op papier zijn gemaakt tijdens een residentie in het Elaine de Kooning House in East Hampton, New York. Hoe denkt u dat de locatie de creatie of ontvangst van uw schilderijen beïnvloedt?
De tien schilderijen in ‘Zee en Ruimte’ zijn geïnspireerd op de manier waarop de verf zich gedraagt Het villen van Marsyas werken. De metallic verven die ik voor de Venice-serie gebruikte, bewogen op een interessante manier door de andere pigmenten. Door met een spons te slepen (ik schilder op de vloer) ontstond door gewichtsverschillen een spoor van fractale patronen. Ik heb dit uitgebuit Zee en ruimte , experimenterend met het gieten en duwen van bleke kleuren met een lage viscositeit in waterige, donkere vloeistoffen. De bleke kleuren trokken de donkere kleuren als een sluier over zich heen. De randen tussen kleuren kunnen scherp of vaag zijn, zoals sfumato. Het villen van Marsyas werken zijn geïnspireerd door de Venetiaanse schilder Titiaan. Ze vonden hun huis in Palazzo Grimani nadat ik klaar was. De werken op papier in de tentoonstelling ‘Zee en Ruimte’ gaan over gevlekt licht in een bos. De studio van Elaine DeKooning op Long Island is omgeven door bossen. Gevlekt licht is een ander historisch favoriet onderwerp van dichters en schilders.
Je werken voelen organisch en natuurlijk aan, maar ik weet dat je vroeger boekhouder was en een fan bent van de wetenschap. Zijn er meer berekeningen in uw werk dan voor de gewone kijker duidelijk zou kunnen zijn?
Het villen van Marsyas schilderijen vertonen een één-op-één compositorische overeenkomst met Titiaans late schilderij van de hoogmoed en dwaasheid van Marsyas en de wreedheid van Apollo. De vele personages uit Titiaans brute bosscène zijn aanwezig, verborgen in de verf, verlicht door neonlicht. Het wetenschappelijke gedeelte komt binnen via de titels waarin de namen van het glas voorkomen, zeg maar Trifosfor 2400. Hoe hoger het getal (6500), hoe blauwer het licht. De mythische scène wordt, naar mijn mening, door kantoor- en fabrieksverlichting naar het heden gebracht. Het onderwerp horror komt ook aan bod Zee en ruimte schilderijen, weergegeven door botsende vormen die, naar mijn mening, van een onstabiele schaal zijn. De afgebeelde ‘gebeurtenissen’ kunnen zo breed zijn als de spreiding van mijn armen of miljoenen kilometers uit elkaar.
Wat zijn de specifieke moeilijkheden van het schilderschap op dit moment in de kunstgeschiedenis?
Twijfel.
