Merle Haggard.(Foto: met dank aan Merle Haggard.) Merle Haggard had geen tijd voor bullshit.
De inwoner van Californië had al zoveel meegemaakt tegen de tijd dat hij 20 werd - waaronder een periode van twee jaar in de San Quentin-gevangenis - dat Haggards muziek tegen de tijd dat hij in 1962 op 24-jarige leeftijd zijn eerste platencontract had getekend, eenvoudig, duidelijk en direct gepresenteerd.
Het was een nuchtere benadering die hij gedurende zijn hele carrière zou hanteren, zelfs tijdens zijn meest opstandige momenten.
Haggard stierf woensdag op zijn 79e verjaardag aan een longontsteking, wat een golf van herinneringen teweegbracht en een hernieuwde hand wringend over de voortdurende middelmatigheid van countrymuziek ( iets wat Haggard zelf vorig jaar had opgemerkt ).
Het is waar dat ze ze niet meer zoals Merle maken, maar het is buitengewoon moeilijk voor degenen die zijn artistieke nalatenschap oproepen om hoe dan ook voet aan de grond te krijgen.
Zoals met zoveel van de andere opmerkelijk muzikale sterfgevallen in 2016 markeert ook dit het einde van een tijdperk, of misschien wel het begin van een einde van een tijdperk. De echte, onbetwiste legendes - degenen die de artiesten definiëren die nu actief muziek maken - blijven deze sterfelijke spoel afschudden met een alarmerend gestage clip.
Dus, bij het pauzeren om te rouwen en te onthouden, is het de moeite waard om Haggard uit te kiezen als het soort Frank Sinatra van het traditionele land. Hij deed het, van de eerste noot tot het laatste album, op zijn manier - zonder acht te slaan op de vraag van de markt, wat er in de mode was of wat iemand anders dan hem interesseerde. Haggard was zijn eerste, beste publiek, en daarom staat zijn uitgebreide catalogus vol met fascinerende omwegen en doodlopende straatjes en natuurlijk de onuitwisbare, last-call-at-the-jukebox-hits. 
Merle Haggard.(Foto: met dank aan Merle Haggard.)
Er zijn vruchtbare, zij het minder gevierde, perioden, met name in de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig, toen Haggard door de creatieve wildernis zwierf en full-bore gospel, odes aan treinen, eerbetoon aan Elvis en 200-proof drinkliedjes opnam, zelfs terwijl Nashville worstelde met countrypolitan polish en outlaw country scruff.
Zijn losbandigheid is een andere verbazingwekkende erfenis: in totaal 38 nummer 1-hits, variërend van zijn eerste (1966's Ik ben een eenzame voortvluchtige ) tot zijn laatste (1987) Twinkle, Twinkle Lucky Star ).
Haggard bleef maar schrijven... zijn New York Times overlijden sluit af met een veelzeggend citaat uit een 1999 LA Wekelijks stuk: Ik ben nog steeds goede nummers aan het schrijven. Ik heb een stapel spullen zo hoog in huis die waarschijnlijk nooit zullen worden opgenomen.
In die zin was Haggards benadering van leven en kunst hetzelfde - de enige uitweg is door. Blijf gewoon doorgaan, blijf schrijven en blijf zingen - tour totdat je fysiek niet meer kunt (wat Haggard min of meer deed, met een volledige reeks tourdata gepland voor een groot deel van 2016).
Het is een ethos dat uit de gratie is geraakt, in een tijd van snelle treffer, hoge zichtbaarheid, weinig substantie. Haggard was geliefd omdat hij niet alleen goed was in wat hij deed, maar wat hij deed betekende ook iets. Hij zong duidelijk en trots voor de gewone man, zelf een bedreigde diersoort in het tijdperk van de verdwijnende middenklasse.
Je hoort het in elke noot die hij ooit speelde: Merle Haggard had geen tijd voor bullshit.
mama probeerde
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=jxQbvSjQy9A&w=420&h=315]
Ik werd 21 in de gevangenis / Het leven zonder voorwaardelijke vrijlating zou niet zo parmantig moeten klinken als hier, maar als ik het heb meegemaakt, dacht Haggard waarschijnlijk, waarom zou je dan niet een vleugje belofte bieden? Een somber verhaal tegen een sprankelende folkgitaarfiguur.
Okie van Muskogee
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=-iYY2FQHFwE&w=420&h=315]
Een van Haggards meest blijvende en meest onbegrepen hits. Okie uit Muskogee is gericht op satire, maar wordt gezien als een klagende progressieve cultuur en blijft toch een beknopte evocatie van Americana uit een klein stadje.
Zilveren vleugels
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=CMxOMSy8hJo&w=420&h=315]
Een echt traan-in-je-bier-nummer, gezongen vanuit het oogpunt van een man die zijn geliefde smeekt om te blijven, en geen vliegtuig weg te nemen, misschien voor altijd: je sloot me uit je gedachten / je liet me staan hier achter.
Als we december halen
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=U9TByT3QlWc&w=420&h=315]
Een goed voorbeeld van Haggards vermogen om de ontberingen van de arbeidersklasse behendig weer te geven in een compacte, elegante vorm. De vastberadenheid van de verteller om het eruit te halen nadat hij is ontslagen, is diep ontroerend - ik heb plannen om in de zomer in een warmere stad te zijn - en getint met hoop.
De vechtende kant van mij
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=uIxBmyRQlwQ&w=420&h=315]
Het vervolg op Okie, en een nummer waar Haggard aanvankelijk een hekel aan had, omdat het het (verkeerd begrepen) imago van hem als fel conservatief versterkte. Toch een luidruchtige oproep tot wapens voor degenen die verlangen naar de goede oude tijd.
Ik denk dat ik hier gewoon blijf en drink
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=YM0w6CgRjKc&w=420&h=315]
Hag luidde de jaren '80 in met het wrang grappige, gelaten nummer over het bereiken van een impasse met een moeilijke minnaar: Ain't no woman gonna change the way I think/I think I'll just stay here and drink, zegt hij over een zinderende gitaar solo.
Ik ga elk hart breken dat ik kan
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=rxNGxMcmgNs&w=420&h=315]
Vanaf het begin van zijn carrière tovert de jonge Haggard niet één, maar twee van zijn helden, Jimmie Rodgers en Lefty Frizzell. Er zit ook een beetje Johnny Cash-achtige dreiging in deze regels: ik ga elk hart breken dat ik kan/in iedereen die ik vind.
Ellende en Gin
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=mSjuEsAO3AA&w=560&h=315]
Nog een traditionele weeper van alle tijden, een andere klassieker van Haggard uit de jaren 80. Herinneringen en drankjes gaan niet zo goed samen, zucht hij in het begin, heel goed wetende dat hij aan die bar zal zijn, zijn verdriet verdrinkend, tot de laatste oproep.
De fles laat me in de steek
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=E4ujMvABhkE&w=420&h=315]
De drank stroomt vrijelijk door Haggards catalogus - nog een reden waarom zijn liedjes zo geliefd zijn bij het klokgeluide publiek - en deze steenkoude klassieker giet praktisch het eerste schot door je slokdarm zelf.
Django en Jimmie
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=nxJWmZEwAG8&w=560&h=315]
Haggards laatste studio-opname was een samenwerking met zijn oude vriend Willie Nelson. Deze tedere ballad, waarin beide mannen hun idolen naamchecken - onder meer Django Reinhardt en Jimmie Rodgers - voelt als een aangrijpend gesprek tussen twee legendes.
