Jeff Daniels in Een spotvogel doden .Julia Cervantes Overschreven door Aaron Sorkin zoals hij alles overschrijft, zonder de tederheid, gedetailleerde observaties en nuance die kenmerkend waren van zowel Harper Lee als Horton Foote, die de grootste Amerikaanse romans verwerkten in het filmmeesterwerk uit 1963, de nieuwe Broadway-versie van Lee's geliefde literaire schat Een spotvogel doden liet me underwhelmed (enigszins) en teleurgesteld (soort van). Maar hoewel het niet de impact had waar ik op hoopte, zijn mijn bedenkingen gering in vergelijking met de vreugde die ik voel dat een belangrijk literair werk wordt gevoeld, beargumenteerd en opnieuw bekeken. De productie die te zien is in het Shubert Theatre, met vertrouwen geleid door Bartlett Sher, vertoont tekortkomingen, maar ze verbleken in het licht van een werk dat zo lonend is.
Als Atticus Finch, de advocaat uit een klein stadje met weinig ervaring in strafzaken maar een enorm gevoel voor integriteit, fatsoen en rechtvaardigheid, die de taak op zich neemt om een onschuldige zwarte man te verdedigen die wordt beschuldigd van het verkrachten van een blanke vrouw te midden van de dichte onwetendheid en blinde onverdraagzaamheid van een hick stad in Alabama tijdens de Grote Depressie, Jeff Daniels is geen Gregory Peck. Hoe goed hij ook ergens anders is geweest, hij is te jong voor de rol, zijn zuidelijke accent wafelt in het karikaturale accent van het gedempte gemompel van een filmacteur, en zijn momenten van kracht en wijsheid die zijn twee vaderloze kinderen inspireren om hem de rest van hun leven te aanbidden komen en gaan, maar altijd overtuigend.
De kinderen, een zesjarige tomboy genaamd Scout en haar aanbeden tienjarige broer Jem, werden perfect gespeeld door Mary Badham en Philip Alford op het scherm, en hun beste vriend Dill (gebaseerd op de puber Truman Capote, die als kind zomers met Harper Lee), worden niet langer gespeeld met dezelfde geest, energie en charme die de hele film te zien zijn. Hoe konden ze? Ze zijn nu volwassenen (Celia Keenan-Bolger, Will Pullen en Gideon Glick) die terugkijken op de gebeurtenissen die hun jeugd hebben gevormd met de gespiegelde weerspiegeling van een geheugenspel.
In plaats van eerbiedig toe te kijken vanaf het balkon van de hete, luchtloze rechtszaal in Maycomb (eigenlijk de stad Monroeville waar bezoekers tegenwoordig de echte omgeving bezoeken tijdens rondleidingen), dwalen de volwassenen, verkleed als kinderen, over de set, leunend op de jury, starend over de schouders van getuigen en commentaar op de actie op een manier die ik irritant afleidend vond.
Het stuk leidt niet langer tot het verkrachtingsproces, maar begint ermee. Al het andere, van de angstaanjagende mysterieuze buurman Boo Radley die een held blijkt te zijn, tot de uiteindelijke ontmoedigende mislukking van Atticus om de beschuldigde zwarte beklaagde Tom Robinson te redden van een tragisch einde, ontvouwt zich als onderzoek voor een fictief werk. Niets tast de herinnering aan aan Collin Wilcox als de gemartelde Mayella Ewell, het blanke meisje dat liefde zoekt op de verkeerde plaatsen om het wrede misbruik van haar eigen vader te verdoezelen, de kracht van de scène waarin Atticus de Ku Klux Klan beschaamd aankijkt door de erkenning van een kind dat met zijn kinderen naar school gaat.
Tertiaire personages worden geïntroduceerd die niet in de film waren. Andere scènes zijn verwijderd door het bewerkingspotlood van Aaron Sorkin. Dus waarom zou ik aanbevelen? Een spotvogel doden op het podium? De vriendelijkheid en genade van een man die oprecht gelooft dat er goedheid in elke man zit, is nog steeds een les die de moeite waard is voor mensen van elke leeftijd, vooral in een schrijnende wereld zoals die waarin we nu leven. Atticus gelooft in gelijke rechten voor iedereen, ongeacht ras, geloof of bankrekening. Hij gelooft ook in de wet en de plicht van iedereen die fatsoenlijk, eerlijk en humaan is om deze te handhaven. Het stuk biedt een nieuwe, jongere generatie de kans om de waarden en principes te delen die door een van de meest geliefde auteurs in Amerikaanse brieven zijn uiteengezet. Het is een ervaring die niet over het hoofd mag worden gezien. De redenen voor een oudere generatie om een meesterwerk opnieuw te bekijken of een jongere generatie bloot te stellen om het voor de eerste keer te zien, zijn talrijk. Dit is de eerste keer dat ik niet tot tranen toe geroerd ben door Om een spotvogel te doden, maar dat is mijn kan en ik zal het dragen.
