De volle mond van Bob Saget

Bob Saget liep de lobby van het Hudson Hotel binnen en stak zijn hand uit. De lange, fitte 48-jarige droeg een sweatshirt met ritssluiting, een vervaagde spijkerbroek en Converse-loafers. Ik wilde hem graag vragen om een ​​beroemde vuile mop te vertellen, een grap die zo bekend is onder comedians dat hij het onderwerp is van zijn eigen documentaire, The Aristocrats, die in juli uitkomt.

In de film is Mr. Saget een van de 100 komieken die elk hun eigen versie van het ontuchtige garen vertellen. Zijn versie, zo was mij verteld, was de smerigste - niet iets wat je zou verwachten van een man die in prime time straalde als de sitcom-vader op ABC's Full House en de melige presentator van America's Funniest Home Videos. Wie was de echte Bob Saget?

Saget was 30 jaar geleden beroemd op de universiteit, zei de komische goochelaar Penn Jillette, die de documentaire produceerde. De grap is niet dat Bob Saget in een R-film vies wordt; de grap is dat in de wereld, Saget clean werd.

Het is niet geschikt voor massaconsumptie, zei de heer Saget. Deze grap is zo'n 70 jaar oud, en het punt is dat het het meest aanstootgevende is dat je kunt verzinnen. Het doel is om te beledigen, en dat niets te beledigend is - niets.

De grap is zo ranzig dat meneer Saget eiste de voltooide film te zien voordat hij de release tekende. Omdat het schadelijk is, zei hij. Hij bestelde een maagd Bloody Mary.

Mijn rechtvaardiging is dat ik dingen die afschuwelijk grappig zijn vind, zei hij. Ik vind dingen verschrikkelijk - verschrikkelijk, verschrikkelijk, verschrikkelijk - hilarisch, want hoe kunnen mensen zo verschrikkelijk zijn? Het is mijn verdediging. Ik zou de hele dag kunnen zitten huilen. Ik ben een heel gevoelig persoon.

Hij zei dat hij zijn kinderen of zijn ouders nooit The Aristocrats zou laten zien.

Ik kan je de grap niet echt vertellen, zei hij. Ik zal het uitleggen. Het zal niet op papier worden vertaald. Dus, OK, een gezin gaat het kantoor van een agent binnen …. Hij pauzeerde. Dit is trouwens geen goede grap…. O.K., een gezin gaat het kantoor van een agent binnen en ze zeggen: 'We willen graag dat je ons vertegenwoordigt.' Het zijn een moeder, een vader en een paar kinderen. En de agent heeft een sigaar, hij is een grote man achter een bureau. Hij zegt: 'Wat moet je doen?' De vader zegt: 'Wat moeten we doen? Bekijk dit.' En ze kleden zich allemaal uit en beginnen seks met elkaar te hebben. De moeder en haar kinderen, weet je, iedereen doet het: ze hebben allemaal seks. Ik ga niet in op de vreselijke vuile details …. Het komt erop neer dat de familie vreselijke seks met elkaar heeft. Het gaat maar door. En uiteindelijk bevriezen ze op hun plaats en gaan, ' Ta-dahhhh!' En de agent zegt: 'Dit is heel interessant. Eh, hoe noemen jullie jezelf?' En de vader zegt: 'De Aristocraten!' Dat is de grap.

Het doel van de grap, waarvan ik dacht dat het grappig was, is dat mensen er alles aan zullen doen om het te maken in de showbusiness, zei meneer Saget. Omdat iedereen beroemd wil worden. Niet iedereen-slimme mensen doen dat niet. En dit is hoe laag iemand zal gaan om beroemd te worden. Ze zullen seks hebben met hun eigen familie. Wat ik er grappig aan vind, is de wanhoop.

Mr. Saget is in New York omdat hij te zien is in een Off Broadway-komedie, Privilege. Het stuk speelt zich af in 1987 en draait om twee broers, de een een kapitalist, de ander een bijdehante socialist. Mr. Saget speelt hun onwetende nouveau-riche vader, die is gearresteerd wegens handel met voorkennis. Naarmate het verhaal vordert, wordt het karakter van Mr. Saget tragisch.

Zodra iemand over het stuk praat, word ik helemaal verklemd, weet je wel? zei hij. Ik huil gewoon.

De toneelschrijver Paul Weitz, die samen met zijn broer Chris de eerste American Pie-film regisseerde en het script voor About a Boy schreef, zei dat hij het een goed idee vond om het beeld dat mensen van Bob Saget hebben te ondermijnen. Ik vond het leuk om die man te nemen en hem emotioneel disfunctioneel te laten zijn, zei hij.

Het staat in het contract van meneer Saget om een ​​nacht naar huis te gaan naar Los Angeles voordat de run eindigt, zodat hij zijn drie dochters zal zien. Ik mis ze vreselijk, zei hij, eraan toevoegend dat hij ook een evenement in zijn synagoge zal bijwonen ter ere van hem (For being a Jood) en met optredens van Jewel, Howie Mandel en Paula Poundstone.

In de afgelopen maand in New York heeft meneer Saget een paar vrienden uit Full House gezien: hij is met de Olsen-tweeling naar de nachtclub Bungalow 8 geweest en Ashley Olsen leidde een staande ovatie aan het einde van een uitvoering van Privilege.

Hij heeft plezier gehad. Mijn uitgangspunt is dat als je aan theater doet, je homo wordt, zei meneer Saget. Ik ga naar de sportschool, ik ga naar Whole Foods, ik ga naar Fluff and Fold.

Dit is de gelukkigste die ik Bob heb gekend, zei zijn oude vriend, de acteur Jonathan Silverman. Het zal moeilijk worden om hem van dat podium te krijgen. Bijna elke avond, als we praten, zegt hij: 'Johnny, ik kan niet geloven hoeveel geluk ik heb, ik kan niet geloven dat ik de kans krijg om dit te doen. Dit is de spannendste tijd van mijn leven.'

Hij belt me ​​elke dag en zegt: 'Dit heeft mijn leven veranderd', zei voormalig Full House-co-ster John Stamos, momenteel te zien in ABC's Jake in Progress. Ik hoor het in zijn stem: zijn vertrouwen komt terug. Het is het begin van heruitvinding.

Maar is Amerika klaar voor Bob Saget in The Aristocrats?

Saget is de smerigste klootzak die ooit op aarde rondliep! zei meneer Jillette. Die kleine bullshit familieshows doen, de achterlijke verdomde piepende lulloze vader spelen - dat is Saget niet! Dat is een grap. Je gaat met Saget naar een restaurant en voordat hij eten bestelt, praat hij met de serveerster over het neuken van zijn dochters in de kont.

Mr. Jillette bracht de theorie naar voren dat er niets meer Amerikaans is dan vuile grappen.

Een van de belangrijkste dingen van The Aristocrats is dat als Saget zo smerig wordt, hij zich geen zorgen hoeft te maken, zei hij. We leven in een land waar we vrijheid van meningsuiting hebben. Deze film is slechts een pure droom van Thomas Jefferson, in die zin dat honderd mensen alles zeggen wat in hun hoofd opkomt, zonder enige angst. Je weet dat veel Hollywood-mensen - en dit maakte me zo kwaad - zouden zeggen: 'Oh, je film is prima in de blauwe staten, maar hoe zit het in de rode staten, waar je bij de domme mensen komt?' En ik zou zeggen: 'O, met 'domme mensen' bedoel je mensen die een machine kunnen programmeren, auto's kunnen repareren en operaties kunnen uitvoeren? In tegenstelling tot wij die in Hollywood zijn, wie kan er niets doen?'

Saget is echt het middelpunt van de film, vervolgde hij. Het is puur Amerikaans voor de man die de vader speelt en zich netjes gedraagt ​​op tv en in het bijzijn van zijn kinderen en alles precies doet zoals hij zou moeten, om zich in de juiste omgeving los te kunnen maken. Dit is waar de film over gaat! Dit zijn geen demonen, dit is geen duistere kant - dit is een totale viering van de schoonheid van het leven.

De komiek Jeffrey Ross vertelde me een verhaal over een keer dat hij en Saget aan het drinken waren en besloten om een ​​vriend in het ziekenhuis te bezoeken.

Saget bonst op de deur en ze laten ons niet binnen, zei meneer Ross. Het is 2 uur 's nachts en de bewakers halen hun schouders op en zeggen: 'Hou je me voor de gek?' Sagets hemd zit half los, hij staat helemaal scheef - hij heeft de hele nacht mensen aan hem laten hangen, hij pelt vrouwen af. Saget, ze houden allemaal van een grappige kerel, vooral een grote lange rijke - en uiteindelijk komt er een kerel die de vloer aan het dweilen is. Hij weet dat het Bob Saget is en hij zegt: 'Wat?' en doet de deur open. En Saget zegt: 'Weet je wie ik ben?' Hij doet zijn schoen uit en bonkt ermee op de deur-'Weet je wie ik ben?' Mijn vriend en ik liggen op de grond, compleet knock-out van het lachen. Het is onmogelijk dat deze man ons daar ooit binnenlaat. Het maakte niet uit dat het de paus was, iedereen die zo dronken was. Saget is als, 'Weet je wie ik ben?' De man is als, 'Uhhh, Bob Saget?'

Het was zo geweldig om Saget in zijn eigen soort Anna Nicole-moment te zien, zei meneer Ross. Hij heeft een publiek nodig, weet je?

Bob Saget groeide op in Philadelphia, Norfolk, Virginia en Encino, Californië en wilde dokter worden. Zijn vader was een vleesmanager (we noemden hem 'Meathead') en zijn moeder werkte in een kinderziekenhuis.

Ik was niet zo'n geweldige jongen, zei hij. Mijn ouders denken van wel, maar ik zou vuur maken en dingen in stukjes hakken. Ik had wat problemen. Ik was Lord of the Flies-achtig, maar ik heb geen persoon vermoord.

In de tweede klas liet hij op een dag herhaaldelijk een schaar vallen zodat hij de rok kon opzoeken van een meisje dat hij leuk vond, genaamd Krissy. Het was niet wederzijds en de leraar zei dat hij moest stoppen. Later was er sprake van winkeldiefstal en vandalisme.

Ik bedoel, ik zou nu nooit iets aan iemands eigendom doen, maar ik heb veel dingen kapot gemaakt, zei meneer Saget, die op 15-jarige leeftijd nerd, bebrild en te zwaar was. Ik was de jongste persoon in de geschiedenis met een kam.

Hij maakte vrienden door ze te casten in films die hij maakte op een Super 8-camera, met titels als Hitler on the Roof en Past Gas. Hij zou de films aan de buurt laten zien en stand-up doen. Met zijn verdiensten kocht hij filmaandelen en nam een ​​mooi meisje mee uit eten en een film, en zij werd mijn ex-vrouw.

Op 17-jarige leeftijd nam hij de trein naar New York en wachtte 10 uur in de rij om op te treden tijdens open-mike-avond in de Improv. Hij zong perverse liedjes. Ik had er een over een vrouw waarvan je dacht dat het een man was. Het heette 'She's a Man'. Vreselijk nummer.

In 1978 won hij aan Temple University een prijs voor een documentaire van 11 minuten die hij had gemaakt over de reconstructieve gezichtsoperatie van zijn neef. Hij schreef zich in aan de filmschool van U.S.C. maar stopte omdat Mitzi Shore in de Comedy Store hem een ​​optreden aanbood. Hij toerde door colleges en op een avond in Buffalo werd hij ondertekend door een 20-jarige man genaamd Brad Gray en zijn partner, een promotor van rockconcerten genaamd Harvey Weinstein. Ik mocht Brad en ik dacht dat Harvey een beweger en een shaker was, en hij zag eruit alsof hij wist waar hij het over had, zei meneer Saget. Dat is heel raar. Het zijn nu reuzen.

Mr. Grey, die zijn manager bleef tot vorig jaar, toen hij voorzitter werd van Paramount, zorgde ervoor dat hij stand-up optredens kreeg in The Merv Griffin Show en andere programma's. De heer Saget diende als huis M.C. in de Comedy Store, waar hij in 1985 Rodney Dangerfield ontmoette.

Rodney kwam binnen en zei: 'Ik heb je gezien op Merv Griffin, ik graaf je, ik hou van je hoofd, je hebt een Joods hoofd - je kunt niet stoppen met denken,' herinnerde meneer Saget zich. Dangerfield selecteerde hem voor zijn special op HBO, samen met Sam Kinison, Rita Rudner en Louie Anderson. Toen kreeg Garry Shandling hem op The Tonight Show. De eerste keer met Carson herinner ik me nog goed, zei meneer Saget. Hij vertelde Carson over een droom die hij had gehad, waarin ze met zijn tweeën voorin zaten in een limousine, met Carson aan het stuur en Buddy Hackett, Buddy Rich en Buddy Ebsen achterin. De limo crasht in een meer en meneer Saget redt iedereen, maar wacht 45 minuten om meneer Ebsen op te halen.

Ik keek in de camera en zei: 'Sorry, meneer Ebsen,' zei hij. Toen zei ik tegen Carson: 'We gingen allemaal terug naar je huis en we hadden melk en koekjes, en je gaf ons pantoffels en pyjama's.' En Johnny staarde me alleen maar aan en dacht: 'Wie is die jongen verdomme?'

Hij deed de show nog 11 keer, altijd op de bank, nooit om op te staan.

In 1987 kreeg hij een baan bij het CBS Morning Program, maar werd na zes maanden ontslagen. Hij was 28. De waarheid is dat ik waanzinnig blij was, zei hij. Ik had een nieuwe baby.

In komische kringen is er een beroemd Saget-verhaal over de nacht dat zijn eerste dochter werd geboren. Na een zeer moeilijke geboorte, waarbij Sherri Saget en haar baby bijna stierven, kwam een ​​vriend opdagen en trof meneer Saget aan die er volkomen verwoest, ongeschoren, onherkenbaar uitzag, maar zijn pasgeboren baby vasthield.

Oh mijn god, Bob, ze is mooi, zei de vriend.

Voor een dollar kun je haar vingeren, antwoordde meneer Saget.

Dit verhaal komt steeds weer bij me terug, zei hij kreunend. Oh boy, ik was een wrak, en ik opereerde gewoon in de zieke modus waarin ik me toch altijd bevind. Ik weet het niet meer, maar ik denk niet dat een dollar genoeg geld is voor iets dat zo ver gaat. Ik zou $ 5 hebben gezegd. De optie voor mij was om te gaan: 'Oh mijn god, we hebben het ergste meegemaakt, het was afschuwelijk, het was verschrikkelijk.' Ik zei al die dingen. En toen heb ik het daarmee afgesloten. Maar er is geen manier waarop dit goed gaat spelen, en ik zou vrijwel zeggen dat mijn leven gedoemd is en dat ze me zullen weghalen.

Drie weken nadat hij werd ontslagen uit de ochtendshow, werd Mr. Saget ingehuurd om Danny Tanner op Full House te spelen. Tien minuten na de eerste aflevering, pakt meneer Saget oom Jesse in het nauw, geeft hem een ​​berenknuffel en zegt: O.K., laten we eerlijk zijn: ik ben een magere, gemene knuffelmachine. Later stelt meneer Saget zijn twee oudste tv-dochters gerust dat alles goed komt, ondanks de dood van hun moeder.

Nu moeten we echt bij elkaar blijven, vertelt hij met tranen in zijn ogen. Niets zal dit team opbreken. Ik hou van je Engel. Jij ook, kleine ballerina.

Hij probeerde zijn rol te verbreden door hem net als Felix Unger een clean freak te maken.

Toen ik het deed, zeiden mensen: 'Oh, je personage is homo, toch?' En ik dacht: 'Ik weet het niet, ik denk het niet. Ik heb een vriendin.' Maar ze zouden zeggen: 'Hij is homo, toch?'

Meneer Saget moest veel gekke kostuums dragen, en onlangs ving zijn 12-jarige een herhaling op en vertelde hem: Je was vanmiddag in een dinosauruskostuum.

Critici hadden een hekel aan Full House. Het won nooit prijzen, maar ABC deed het twee keer per week en het werd een hit. Uiteindelijk evolueerde Bob Saget echter tot iets tussen Fonzie en een menselijke clou.

Ik ben het zo beu dat mensen naar me toe komen en zeggen: 'Ik heb je nooit gemogen totdat ik je stand-up zag', zei hij. Of ze komen me zien optreden en zeggen: 'Je was echt geweldig - ik heb altijd een hekel aan je gehad.' En ik zeg: 'Wauw. Ik denk niet dat dat een compliment is, toch?' Ze zullen zeggen: 'Nee, ik heb echt een hekel aan je gehad.'

Hij zei dat hij niet geschrokken is van kritiek op de show.

Als iemand verstand heeft van de televisiebusiness, zouden ze graag gezegend worden met een prachtig slechte show, zei hij. Want dan komen ze er 10 jaar later achter dat het niet erg is. Het is een kunst.

Full House was niet zijn enige prachtig slechte show. In een optreden van Tonight Show toonde hij een video van zijn bruiloft; een producer dacht dat hij een goede gastheer zou zijn voor een project in de maak genaamd America's Funniest Home Videos. Kort daarna was hij de ster van twee hitshows tegelijk. Was er omstreeks 1990 iemand succesvoller dan Bob Saget?

Iedereen, zei hij. Ik was een huurling. Ik heb veel geld verdiend, en dat is iets leuks. Maar kijk naar het Friends-geld en het Seinfeld-geld en Happy Days-geld, ze waren allemaal succesvoller - iedereen die een hitshow had. Ze waren eigenaar van hun shows. ik niet.

Er zijn sommigen die geloven dat Mr. Saget niet handelde in Full House.

Ze zijn krankzinnig, zei hij, eraan toevoegend dat hij zichzelf ook niet op Home Videos speelde. Dat was ik als stand-upcomedian, die op kerkavond in Amerika op de netwerktelevisie werd gezet, en met deze beperkingen de rol van die gastheer op dat moment speelde. We hadden overal censuur. Nogmaals, de show werd nummer 1 en ik zou nooit klagen.

In 1996 maakte dhr. Saget For Hope, een tv-film gebaseerd op het leven van zijn zus Gay, die drie jaar eerder was overleden aan de auto-immuunziekte sclerodermie.

Ik denk dat dit een van de meeste keren is dat ik ooit in de zone ben geweest tot dit spel, zei hij. Dat project was duidelijk zo persoonlijk voor mij, en ik huilde de hele tijd dat ik eraan werkte. Alle ziekten zijn slecht, maar deze is verschrikkelijk, verschrikkelijk, verschrikkelijk. Het gaat in je interne organen en je kunt letterlijk steen worden. De heer Saget heeft tal van voordelen voor een remedie georganiseerd, waaronder een bij Caroline's Comedy Club die bijna $ 700.000 heeft opgehaald.

In 1997 zijn de heer Saget en zijn vrouw gescheiden, maar ze blijven hecht. Nu is hij veel single en beweert dat hij in hondenjaren geen seks heeft gehad.

Ik kan wel een date gebruiken, zei hij. Ik ben bezig. Ik doe acht shows per week, en niets zal dat in de weg staan, weet je?

Vrouwen komen om me heen - ik weet gewoon niet wat het betekent, voegde meneer Saget eraan toe. Als ik een meisje in een club ontmoet, schraap ik soms met een nagelknipper wat van hun DNA af en ga naar huis en creëer wat ik nodig heb, in een laboratoriumsituatie. Ik heb een vrouw nodig die ik aan elkaar kan naaien. Ik wil een vrouw naaien. Weet je, Silence of the Lambs was de grappigste film die ik ooit heb gezien.

In 1997 roosterde hij Rodney Dangerfield op het Aspen Comedy Festival en nodigde hem uit voor Thanksgiving. Dangerfield at een drumstick zoals Henry VIII, en een van de kinderen van meneer Saget betrapte hem op het roken van wiet in de studeerkamer.

Een andere keer ging hij zijn mentor ophalen voor het avondeten.

Ik kom bij hem thuis en Rodney is naakt in zijn badjas, zei meneer Saget.

Hij is altijd naakt in zijn badjas met hangende ballen. Hij zegt: 'Bob, je hebt niet gebeld om te bevestigen. Ik heb Ron Jeremy twee hoeren laten bedenken.'

Meneer Saget was niet zo happig om de pornoster te ontmoeten. Ik zei: 'Rodney, ik wil Ron Jeremy echt niet zien en ik wil geen hoeren zien. Niet beledigd, ik weet zeker dat hij een aardige man is.'

Dangerfield liep met hem naar buiten en verontschuldigde zich uitgebreid.

Ik zeg: 'Dat is O.K. Ik ben OK, Rodney, het is prima, maak je geen zorgen. Hoe gaat het met je?' En Rodney zegt: 'Wil je weten hoe het met me gaat? Je gaat weg, en ik wacht hier alleen op een man die zijn eigen pik kan zuigen - zo gaat het met mij.' Ik lachte behoorlijk verdomd hard.

Hij leidde de begrafenis van Dangerfield in 2004. Dat was mijn minst favoriete ding dat ik ooit heb gedaan, zei meneer Saget.

Een andere oldtimer die hem dierbaar is, is Don Rickles.

Hij is toevallig een uitstekende kerel, zei meneer Rickles over meneer Saget. Hij is altijd zeer hoffelijk geweest, en hij is nog steeds een relatief jonge man, en ik denk nog steeds dat er echt iets voor hem zal opengaan om al zijn capaciteiten te bewijzen.

Wat komt er bij meneer Rickles op als hij de naam Bob Saget hoort?

Mislukking.