Serena Malfi (Dorabella) maakt indruk op Coney Island in 'Cosi Fan Tutti'.Marty Sohl/Metropolitan Opera Gisteren diende de verdreven Metropolitan Opera-dirigent James Levine een aanklacht in tegen zijn voormalige artistieke huis, beweren dat zijn ontslag wegens seksueel wangedrag slechts een rookgordijn was voor een langdurige persoonlijke campagne om Levine uit de Met te dwingen. De rechtszaak, die meer dan $ 5 miljoen aan schadevergoeding eist, zet de tegenstanders op voor een langdurige en rommelige rechtszaak.
Toch was dat misschien niet het slechtste nieuws uit de Met gisteravond. Een catastrofale nieuwe productie van Mozarts Dus Fan All was op zoveel niveaus zo vreselijk, dat je je afvroeg waarom we überhaupt de moeite namen om om het bedrijf te geven.
Deze komische opera is een soort broeikasbloem, wat misschien verklaart waarom het pas tot ver in de 20e eeuw zijn plaats in het operahuis innam naast Mozart-vaste planten als Het huwelijk van Figaro en Don Giovanni. Beginnend als een positief schuimige klucht, gaat het stuk in de tweede akte over in een veel donkerdere toon, tot aan de rand van de tragedie. (Sommige critici zouden beweren dat het over die rand gaat en nooit meer echt grappig wordt.)
Zelfs de titel is dubbelzinnig: Così fan tutte vertaalt niet woord voor woord in het Engels, maar een benadering zou kunnen zijn dat Chicks dat allemaal doen. Dat is de cynische en vrouwonvriendelijke houding van het personage Don Alfonso, die twee jonge vrienden wedt dat hun verloofden hen zo snel mogelijk zullen bedriegen. Maar het blijkt dat Alfonso gelijk heeft: in minder dan 24 uur zijn de meisjes klaar om in bed te springen met een paar exotische buitenlanders die ze net hebben ontmoet. (Dat de buitenlanders eigenlijk hun vermomde vriendjes zijn, is misschien slechts een technisch detail.)
Aan de andere kant blijft een modern publiek zich afvragen wat voor soort zieke zijn vriendin opzettelijk zou laten vals spelen, allemaal om een domme weddenschap te winnen over of ze een heilige is of gewoon een teef zoals alle anderen. Dus laten we maar zeggen dat het dramatisch presenteren van dit stuk (om nog maar te zwijgen over de immense muzikale eisen ervan) een behendige chirurgische ingreep vereist. In de Met slingert regisseur Phelim McDermott echter rond een voorhamer, soms zo achteloos dat hij uit zijn handen vliegt.