Family Road-Trip Comedy 'I Hate Kids' is een lange, ongrappige slog naar nergens

Opgegroeid als enig kind, heb ik geen ervaring met wat regisseur John Asher, opgegroeid met acht broers en zussen, beschrijft als de klassieke filmavond waar iedereen rond de tv kan cirkelen en samen kan lachen. Dat is zijn doel met een ernstig maar lauw en ongeïnspireerd kleinigheidje genaamd Ik haat kinderen . Elke familie die wanhopig genoeg is om zich op een verspilde avond te verzamelen om naar deze formule van verveling te kijken, loopt het gevaar al uiteen te vallen.

Ik heb deze bescheiden, soms vulgaire en vaak beledigende familiefilm doorstaan ​​om maar één reden: een ongewone kans om de charmante, sympathieke en jammerlijk onderschatte Tom Hanks-kloon, Tom Everett Scott, in een zeldzame hoofdrol te zien. Grote fout. We hadden allemaal thuis moeten blijven met een goed boek of een waardevolle herhaling van een echte familiefilm zoals Ontmoet mij in St. Louis .

Abonneer u op Braganca's Entertainment-nieuwsbrief

Ondanks zijn grote aantrekkingskracht, is Scott echt verspild in de niet-overtuigende rol van Nick Pearson, een ooit geile Casanova die een bestseller-memoires schreef genaamd Ik haat kinderen . Nu, wanneer hij op het punt staat te trouwen met een vrouw (Rachel Boston) die zijn allergie voor ouderschap deelt, valt een geeky 13-jarige genaamd Mason (Julian Feder) het bruiloftsrepetitiediner binnen en beweert de zoon te zijn die Nick nooit heeft ontmoet of ooit van gehoord.

Met slechts twee dagen voor de bruiloft, om redenen die voor niemand anders logisch zijn dan scenarioschrijvers Frank Dietz en Todd Traina, gaat Nick op pad met het kind, een irritante radioparagnost genaamd The Amazing Fabular (gespeeld door de verdovende ongrappige, schotel- ogen Tituss Burgess) en een miniatuurhond genaamd Mr. Sparkles om erachter te komen welke van zijn gekke bedgenoten uit het verleden de echte moeder van de jongen is. Kan het iemand iets schelen, en wat maakt het eigenlijk uit?

De roadtrip heeft maar één doel: als een excuus om de vrouwen opnieuw te bezoeken waarmee Nick sliep in de goede oude tijd, die allemaal worden gespeeld door actrices die zijn gereduceerd tot excentrieke cameo's die niets anders doen dan de speelduur verlengen. Ze stompen hem in het gezicht, vallen hem aan met een vlammenwerper, laten gemene honden los, en een van hen is nu een man. Hij wordt knock-out geslagen door een karateles voor kinderen. De beste regel in de film: waarom kunnen mensen niet gewoon eieren leggen? Hetzelfde geldt voor tweederangs filmregisseurs.