Kelly Bishop, Lauren Graham en Alexis Bledel in Gilmore Girls: een jaar in het leven .Robert Voets/Netflix De eerste helft van de openingspost van de zwaar op de markt gebrachte, agressief gevraagde Gilmore Girls: een jaar in het leven serie voelt als een Westworld-re-enactment van de Stars Hollow die we ooit kenden - een kunstmatige wereld waar gewelddadige geneugten gewelddadige doelen kunnen hebben en Babette je in de nek kan steken.
De onheilspellende opening van de show ( a Zwarte spiegel -achtige voice-over montage van de afgelopen zeven seizoenen) zet ons neer op het dorpsplein in overdrive als moeder en dochter herenigen en Lorelai ruikt aankomende sneeuw met de geënsceneerde onhandigheid van een heks in een middelbare schoolproductie van Macbeth. Vergis je niet: dit is De Gilmore Girls op crack, wat, gezien het toch al hoge tempo van het origineel, kan aanvoelen als een onheilige nieuwe chemische stof die je neus kan laten bloeden voordat de high ooit begint.
Luke en Lorelai voelen zich nog steeds pijnlijk niet op elkaar afgestemd (de meningen kunnen daar verschillen), maar blijven bij elkaar in een gelukkig einde dat ze zelf hebben gemaakt, terwijl de huid van Alexis Bledel koppig weigert te verouderen, wat ertoe leidt dat personages herhaaldelijk moeten vermelden dat Rory nu een 32-jarige is - oude vrouw, dus we zullen haar als zodanig gaan zien.
Om eerlijk te zijn, de aantrekkingskracht van De Gilmore Girls is de cartooneske charme van deze wereld. Als deze personages niet in zeven seizoenen zijn veranderd, kunnen we niet verwachten dat ze dat in vier filmisodes van negentig minuten zullen doen. Tien jaar later voelt bijna elk ondersteunend personage alsof ze zich nu in een cafeïnevrije versie bevinden van het kleine, eigenzinnige stadsverhaal dat ze in 2006 kregen toegewezen. (Kirk lanceert niet alleen een Uber-replicaservice, maar heeft nu ook een huisdiervarken!)
Maar naarmate de zaken tot rust komen, vinden we de dramatische kern van deze dappere nieuwe wereld; sommigen hadden zout nodig na zoveel tandverdovende zoetheid. Want als Stars Hollow nooit verandert; Rory en Lorelai wel. Tenminste, dat zouden ze moeten doen. Een decennium later worstelen moeder en dochter allebei met het feit dat hun opwaartse reis misschien is mislukt.
Voor de nieuwe Rory is er geen Chilton om af te studeren, geen Yale om bij te wonen, geen krant om hoofdredacteur van te worden: ze is een freelance journaliste van in de dertig die een recent stuk in De New Yorker naar de volgende stap van een zinvolle schrijfcarrière. En nadat ze onlangs haar appartement had opgegeven onder het voorwendsel dat ze toch al te veel reisde, wordt ons meisje ook effectief dakloos. (Om eerlijk te zijn, voor Yale-afgestudeerden met trustfondsen betekent dakloos gewoon zonder een actueel postadres en in een opwelling de gigantische huizen / appartementen / brownstones van haar vrienden en familie instorten.)
Rory's liefdesleven is net zo slecht als ze Paul terugtrekt, haar milquetoast-vriendje van twee jaar dat niemand - inclusief Rory zelf - zich kan herinneren. Deze opgewarmde fricassee van mindere Dean (met een vleugje Marty) is een grap uit één scène die te lang aansleept als Rory's behandeling van hem begint te voelen ... ronduit gemeen.
Als het niet klinkt als de Rory waarvan je wist dat hij een aardige vent aan het lijntje was voor wie ze volledige minachting heeft, is dat omdat het dat niet is. Je kunt maar zoveel grappen maken om te verbergen dat je de freelancende minnares bent van de man die je negen jaar geleden hebt gedumpt, meid.
Dat klopt: Rory neukt nog steeds met Logan Huntzberger, haar nu zeer geëngageerde universiteitsvriend wiens pad ze crasht wanneer ze toevallig in Londen is. Of, wanneer ze naar Londen reist met het uitdrukkelijke doel zijn pad te laten crashen. (Trustfonds.)
Wat misschien gewoon een andere boog is voor Hannah Horvath of Carrie Bradshaw, voelt bijzonder donker in de schoenen van Rory Gilmore. Een inmiddels dertiger Rory Gilmore. Onthoud: dit was een baby uit het WB-netwerk wiens karaktereigenschap het was om Harvard binnen te komen, terwijl onwaarschijnlijk goed gelezen slechteriken aan haar voeten vielen. Voor de type A Rory die we allemaal kenden, zouden haar telefoons met drie branders net zo goed een zakje verpletterde Xanax-pillen kunnen zijn die klaar zijn om in een oogwenk te worden gesnoven. Als er één dreigend plot is voor 'A Year in The Life', dan is het wel dat Rory haar groove effectief heeft verloren.
Moeder Lorelai staat even stil als haar leven precies is zoals we het achterlieten. Nog steeds samenwonend met Luke - ongetrouwd - en zonder kinderen aan de horizon. Of ze zelf nog een kind wil, is een vraag waar Lorelai actief mee worstelt, en dient als het perfecte toegangspunt voor Paris Geller - nu de Pablo Escobar van vruchtbaarheidsdokters - met twee ongemakkelijke kinderen van haar eigen en aanstaande gescheiden vrouw van serievriend Doyle, nu een scenarioschrijver die ze van plan is om in de rechtbanken uit elkaar te halen. Sommige dingen zou moeten blijf altijd hetzelfde en Paris Geller, een hoogtepunt van het Gilmore-couplet, is daar een van. Liza Weil is een verdomd genot.
Een jaar in het leven doet geweldig werk door de afwezigen in het weefsel van deze opwekking te weven. Patriarch Richard Gilmore is nu dierbaar overleden (RIP, acteur Edward Herrmann) en op gepaste wijze in leven gehouden in een cartoonachtig groot portret dat boven zijn familie opdoemt. Een flashback naar Richards begrafenissen levert een van de beste en meest wrede Lorelai-Emily-gevechten in de geschiedenis op en, tweeëndertig jaar te laat, gaan moeder en dochter eindelijk naar therapie. Lorelai's beste vriend Sookie St-James (ook bekend als de nu internationale filmster Melissa McCarthy) is ook vertrokken uit de Dragonfly Inn, waardoor Lorelai bang is om de nu openlijk homoseksuele (in tegenstelling tot aseksueel bitchy) Michel als volgende te verliezen. Lorelai's wereld wordt kleiner en ze is rusteloos bij het vooruitzicht.
Het is uiteindelijk niet mijn bedoeling om hier een te grimmig beeld te schetsen. Gezien het jaar dat we hebben gehad, zou je nog steeds erg van nieuw moeten genieten Gilmore Girls uw 2016 in volle technicolor opfleuren. Dit is tenslotte nog steeds een wereld waar Rory haar stress midden in de nacht wegdanst, dus verwacht niet snel een echte lijn van Xanax. (Aan de andere kant, met nog drie inzendingen van negentig minuten om te dekken; wie weet?)
De titulaire meiden zijn nog steeds net zo leuk en sympathiek als altijd, maar met zoveel jaren onder hun riem en Richard overleden, raakt de serie nu een onderbouwing van verdriet waar de show nooit echt in hoefde te komen.
Met 32 en 48 zijn Rory en Lorelai nu twee volwassen vrouwen die worden geconfronteerd met de onvervulde verwachtingen van het leven en geen seizoensfinales met een afstudeerthema om naar uit te kijken. Het is eigenlijk geweldig om maker, Amy Sherman-Palladino, weer aan het roer te hebben om deze nieuwe realiteit aan te pakken. En ja, het is veel, veel beter dan seizoen 7 ooit was.
Gilmore Girls . Het is geen levensstijl; het is een tv-programma dat je 10 jaar geleden erg leuk vond, nu uitgebreid Netflix . We nemen het.
