Onconventionele afbeeldingen van mode en schoonheid bepalen het archief van Deborah Turbeville

Hoewel haar naam relatief onder de radar blijft vergeleken met collega's als Helmut Newton en Guy Burdin, lieten Deborah Turbeville en haar oeuvre een blijvende indruk achter in de fotografiewereld. Sinds het begin van haar carrière in de jaren zeventig verlegden haar mistachtige, soms wazige en monochromatische beelden de grenzen van de modefotografie. Ze lensde modellen van onconventionele schoonheid die poseerden op verlaten, vervallen plekken. Toch verschenen haar foto's in Amerikaanse Vogue En Harpers Bazaar , en niet te vergeten dat ze met klanten als Comme des Garçons werkte.

Tien jaar na haar dood is een selectie uit Turbeville’s oeuvre te zien in Lausanne, Zwitserland in “Photocollage” bij Photo Elysée. Deze nieuwe show omvat niet alleen haar tijdschriftartikelen, maar ook haar experimentele fotomontages.

iemand gratis opzoeken op telefoonnummer

ZIE OOK: Het vieren van de Sovereign Gaze van de Native American Photography

Turbeville zei ooit in 2011 tegen The New Yorker: “Ik ben niet echt een modefotograaf. Mode neemt zichzelf serieuzer dan ik.”

Er zit een kern van waarheid in die uitspraak en om het uit te leggen benadrukte Nathalie Herschdorfer, curator van Photocollage en directeur van Photo Elysée, hoezeer de subversieve iconografie van Turbeville indruiste tegen de fantasie die in modetijdschriften wordt verkocht – vooral omdat publicaties draaien op inkomsten als evenals de kracht en schoonheid van de fotografie op de pagina's.

Herschdorfer zegt tegen Observer: “Als tijdschriften fotografen binnenhalen die moeilijk zijn voor lezers of merken, zullen ze in de problemen komen. In die zin is het interessant om hoofdredacteuren als Franca Sozzani te zien, die jarenlang met Deborah Turbeville hebben samengewerkt, wetende dat ze niet zou bieden wat de merken wilden. Als je badpakken voor de zomer promoot, wil je mooie vrouwen op het strand, felle zon en blauwe lucht om mensen te laten dromen. Bij modefotografie gaat het erom dat mensen dit leven, dat op foto's wordt getoond, willen kopen. Als je naar Turbeville kijkt, denk ik niet dat mensen in haar wereld zouden willen leven.

Turbeville neigde naar het verlatene in wat ze veroverde. In een van haar bekendste afbeeldingen voor Amerikaanse Vogue in 1975 - bekend als De Badhuis-serie – vijf vrouwen in badpakken en gewaden poseren in een vervallen, gemeenschappelijke douche die een onmiskenbaar weinig glamoureuze, lethargische energie uitstraalt, “… die de griezelige uitstraling van een concentratiekamp oproept of de angstaanjagende leegte van een gedrogeerde verdoving”, schreef Nancy Hall-Duncan in De Berg-metgezel voor mode .

Een deel van deze modefotografie werd de basis voor haar handgemaakte collages. De MUUS-collectie verleende Herschdorfer volledige toegang tot het archief van Turbeville: contactbladen, polaroids, notitieboekjes en negatieven die de mogelijkheid boden om diep in Turbeville te graven als kunstenaar voor ‘Photocollage’.

'Ik had begrepen dat deze collages een soort privétuin voor haar waren', herinnert Herschdorfer zich. Deze meesterwerken in gemengde media omvatten fotoafdrukken en contactvellen die letterlijk in stukken zijn gesneden, aan elkaar zijn geplakt en in verschillende formaties zijn gelaagd, samen met haar handgeschreven woorden.

Herschdorfer gelooft dat er een methode was voor de creatieve waanzin van Turbeville. Hoewel de collages van Turbeville niet zomaar in een bestaand kunstgenre kunnen worden ondergebracht, zou de beste vergelijking iets in de trant van filmische representatie kunnen zijn.

zoek persoon gratis op via telefoonnummer

“Ik zou haar werk vergelijken met een filmmaker. Ze gaat terug naar bestaande beelden. Soms fotografeerde ze voor een merk of tijdschrift, maar tegelijkertijd produceerde ze andere beelden met dezelfde modellen”, legt Herschdorfer uit. Dit waren afbeeldingen die nooit zijn gepubliceerd en de fotograaf wist dat ze niet zouden worden gepubliceerd. Ze schoot ze voor privégebruik. “De manier waarop ze framede, was de manier waarop een filmmaker aan een montage zou werken. In die zin gebruikte ze fotografie als een theaterpodium: haar modellen zijn als theaterfilmpersonages.”

Turbeville was tenslotte model voordat ze fotograaf werd. Ze begreep de rol van een acteur, maar ook die van een verhalenverteller met een verhoogd visueel gevoel. Ze werd in 1932 in Boston geboren, maar haar fotografiecarrière kwam op 42-jarige leeftijd tot leven in New York City toen haar foto's verschenen in Mode in 1975. Als een van de weinige vrouwen die aan het begin van haar carrière in de modefotografie werkte, schuwde ze het 'verkopen' van mode op foto's waarbij de lens en het licht zich concentreerden op kleding en accessoires. In plaats daarvan verankerde Turbeville haar beelden rond een verhaal dat een dramatische sfeer en gevoel opriep: fotograferen met film, een veel langzamer proces in vergelijking met de snellere technologie van vandaag. En ondanks de decennia ertussen hebben Turbeville’s unieke collages en modefotografie zelfs nu nog stand gehouden.

Herschfelder contextualiseert de blijvende aantrekkingskracht van Turbeville: “We leven in een tijd waarin alles op onze schermen staat met prachtige beelden die we snel bekijken op onze apparaten. Toen ik jongere generaties het werk van Turbeville liet zien, vonden ze het geweldig. Ze waren erdoor gefascineerd omdat het een fysiek object is, uniek en niet reproduceerbaar. Toen ze de collages maakte, was dat helemaal niet in de mode. Vandaag denk ik dat dit het juiste moment is om haar werk te laten zien.”

“ Foto collage ” is tot 25 februari 2024 te zien bij Photo Elysée, Lausanne, Zwitserland.