'Pictures From Home'-recensie: ongericht en onderbelicht

Foto's van thuis | 1 uur 45 min. Geen pauze. | Atelier 54 | 254 W 54e St | 833-274-8497

Een foto zegt meer dan duizend woorden, maar minder is voldoende Foto's van thuis , een sentimenteel huiselijk drama dat is afgeleid van de fotomemoires uit 1992 die Larry Sultan trainde over zijn bejaarde moeder en vader. Sharr Wit 's toneelstuk, geregisseerd door Bartlett Sher, leent een paar versleten apparaten - direct adres, multimedia, zwevende landschappen - om kwesties van representatie en vervreemding te onderzoeken, maar in wezen is het een dubbele blootstelling van sitcom en familiehuil, bedoeld om een ​​grotendeels oudere te plezieren Publiek in New York waarvan de kinderen nooit bellen, nooit sms'en. . .

nieuw op streaming dit weekend

Over de bron: In de Reagan-jaren Sultan begon te verhuizen naar zijn ouderlijk huis in Zuid-Californië om de levens van zijn gepensioneerde vader, Irv (voormalig VP bij Schick) en zijn moeder, Jean (succesvolle makelaar) vast te leggen. Hun luxe, helder ontworpen huis - geautomatiseerde verlichting, bank met elektrisch groene palmbladbekleding - werd het ietwat opzichtige geluidsbeeld voor de shutterbug om zijn ouders vast te leggen, spontaan en geposeerd. Hij was beledigd door het rechtse gelul over 'gezinswaarden' en begon, na jaren zijn voorouders neergeschoten te hebben, ongemakkelijk te heroverwegen hoe hij ze waardeerde. Het resultaat is een boek (een mix van essay, foto's en archiefbeelden) tegelijkertijd sentimenteel, antropologisch, satirisch en vreemd.

Hoe transformeert wit zo'n rijk materiaal? Hij vlakt het af (nogal een prestatie van 2D) tot een geheugenspel dat de ruwe contouren van het boek volgt, maar de spanning die inherent is aan het uitgangspunt bagatelliseert. Dat wil zeggen: de zoon van een kunstenaar hangt letterlijk jarenlang rond met chagrijnige vader en kieskeurige moeder, hen stalken met zijn camera, inbreuk maken op hun privacy en ruzie uitlokken over waar Larry precies naar op zoek is - dit 'project' waar hij steeds over praat? Ik kon me een zenuwslopend kamerdrama voorstellen over machtsstrijd en moeizame banden tussen ouder en kind.

Maar als je Nathan Lane cast als Irv, die zijn zoon nooit de tijd liet vergeten dat hij de lensdop erop had gelaten, krijg je gegarandeerd een grote lach, geen schaduwrijke emotie. De grappigste hoofdrolspeler van Broadway zal altijd in de kassa rijden, maar hij past niet bij Irv, die de ruige lichaamsbouw van Gary Cooper lijkt te hebben gehad en ongetwijfeld intimiderender was dan Lane die punchlines naar de achterste rij krijste. Als Jean komt Zoë Wanamaker dichter bij het grootharige, bronsgebruinde origineel, maar Sharr geeft haar te weinig te doen tot de latere scènes, wanneer een snikkende Larry bekent dat hij ze fotografeert omdat 'ik wil dat je voor altijd leeft.'

Larry gaat naar een eveneens misplaatste Danny Burstein, die de last van veel onhandige, on-the-neus vertelling met nederige oprechtheid draagt. Opgezadeld met een redelijk haarstukje en een ondankbare rol, kan Burstein alleen zoveel doen met een personage dat meer annotator dan hoofdrolspeler is, aan een tafel aan het spelen is met apparatuur of scheidsrechter is bij het huiselijk gekibbel dat oplaait tussen zijn controlerende, overkritische vader en ijzige, recessieve moeder. Er zijn betrouwbare vertellers en onbetrouwbare vertellers; Larry kiest nooit een rijstrook. Je begint te sympathiseren met de zeurende, muggenziftende Irv - en hij is een narcistisch monster. 'Het zijn meer dan alleen foto's', zegt Lane tegen het publiek aan het begin van het stuk, 'het is alsof hij is geweest onderzoeken ons.' En de zure, preutse draai die Lane aan het laatste werkwoord geeft, krijgt de lachbuien.

was John Malkovich een stomme?

De vruchten van Larry's onderzoek komen langzaam tevoorschijn gedurende 105 ononderbroken minuten. Zijn vader was jong wees en groeide op in armoede, werd een selfmade man, verhuisde het gezin naar het westen en klom op van scheermesverkoper tot topman. Hij was er trots op een aantrekkelijke vrouw en een prachtig huis te hebben, en als hij te lang onderweg bleef of zijn zoons pestte, maakte dat gewoon deel uit van de 'strengheid' die hij de mensen om hem heen probeerde bij te brengen. De vage echo's van Dood van een verkoper die Sharr plaagt, zijn moeilijk te negeren, met Lane als een Willy Loman die geen zelfmoord pleegde voor pensioengeld, gewoon een dutje deed en zijn backswing oefende in Palm Desert. Er staat een vlezig idee centraal Afbeeldingen over hoe sociale en economische krachten ons in performatieve kaders persen, en hoe die performance intieme relaties kan verdraaien, maar het is moeilijk te vinden onder de grote lijnen en bathos.

Ondanks de kenmerkende visuele bron stelt de optiek over het algemeen teleur. De woonkamerset in de buitenwijken van decorontwerper Michael Yeargan en de lichten van Jennifer Tipton rommelen en overspoelen het brede podium van Studio 54, terwijl ze huiselijke gebieden zouden moeten boksen, isoleren en draaien voor gedetailleerde inspectie. Alles ziet er een beetje luid en voor de hand liggend uit, alsof de kitscherige, felgekleurde esthetiek van de oudere generatie de dienst mocht uitmaken. Sultans foto's worden geprojecteerd om de achterwand te vullen, een digitale blow-up die de kunst een slechte dienst bewijst en de compositorische saaiheid eromheen alleen maar onderstreept. Het maakt niet uit hoeveel miljoenen producenten in de affaire hebben gestort, Broadway-sterren en een team van ontwerpers kunnen niet laten zien wat Larry Sultan met zijn camera deed: het mysterie en de gratie van mensen waarvan we dachten dat we ze ons hele leven kenden.

omgekeerd nummer gratis opzoeken

Koop hier kaartjes.